Saturday, September 27, 2008

26th Sunday in Ordinary Time (A)

Ezk 18:25-28; Phil 2:1-11; Mt 21:28-32

Gisugo ni Tibo ang iyang anak nga si Tikboy pagpalit og buwad sa merkado. Apan mibalibad si Tikboy sa pag-ingon: “Tay, unya na kay magpalupad pa ako og tabanog.” Nasuko si Tibo sa tubag sa iyang anak: “Kay ngano makaon ba nang imong tabanog?” Ug mitubag si Tikboy: “Kay ngano man tay molupad ba pud nang imong bulad?”

Sa sambingay sa Ebanghelyo, ang Ginoo gipakasama sa usa ka amahan nga nagsugo sa iyang duha ka anak sa pagtrabaho ngadto sa iyang parasan. Ang unang anak mibalibad, apan sa pagkataudtaud miusab sa iyang hunahuna ug miadto sa parasan aron magtrabaho. Ang ikaduha miyango sa sugo sa amahan, apan wala tuod moadto sa parasan. Ug nangutana si Hesus, “Kinsa man niining duha ang nagbuhat sa gusto sa amahan?”

Ang mga naminaw ni Hesus mitubag, “Ang unang anak”. Ug sakto sila tungod kay dili man igo ang mga pulong o panaad para sa Ginoo. Ang pulong kinahanglan pagaubanan sa buhat, kay kon dili wala kini kapuslanan. Si Kristo mismo nag-ingon, “Dili tanan nga moingon ‘Ginoo! Ginoo!’ ang makasaulod sa Gingharian sa Langit.”

Gipasabut sa Ebanghelyo nga ang unang anak maoy nagrepresentar sa mga mga makasasala – sama sa mga kobrador sa buhis ug mga  babaye nga daotan og reputasyon. Sa ilang daotang binuhatan tabla ra nga sila mibalibad sa sugo sa Langitnong Amahan. Apan sa ilang pagkadungog sa mensahe ni Juan, mibiya sila sa ilang karaang kinabuhi ug misugod paglakaw padulong sa Dios. Ang ikaduhang anak maoy nagdala sa pagkatawo sa mga pangulong pari ug mga Pariseo. Sila ang misanong sa Kasabutan (covenant) tali ni Yahweh ug sa katawhan sa Israel, apan wala sila mosunod sa tawag ni Juan alang sa paghinulsol ug pagbiya sa sala.

Ang mga kubrador sa buhis ug ang mga daotang babaye nakakita sa ilang pagkamakasasala ug nagpakita sila og interes nga magbag-o sa kaugalingon. Apan, ang mga pangulong pari ug mga Pariseo wala makakita sa ilang pagkamakasasala. Para kanila, sila matarong atubangan sa Dios, ug wala sila manginahanglan og pagbag-o sa kaugalingon. Sila ang mga modelo sa kaayo ug katarong. Sila ang angay sundon; ug dili ang mosunod. Sa inenglis, kining maong batasan atong gitawag og “self-righteousness”, ang pagkabuta sa kaugalingong kahuyang ug kasal-anan. Nalimot ang mga Pariseo ug mga pangulong pari nga bisan ang pinakamatarong nga tawo masayop man, labing menos, pito ka higayon matag adlaw.

Kining Ebanghelyo naghagit kanato sa pagsanong sa hagit sa pagbiya sa sala ug sa pagsugod paglakaw uban ni Kristo. Dili na importante kon unsa kita kangil-ad karon. Hinumduman nato nga mas dako ang kalooy sa Dios kaysa atong pagkamasalaypon. Bisan gani ang mga kobrador sa buhis ug ang mga daotang babaye mag-una sa Gingharian sa Dios tungod sa ilang desisyon sa pagsunod sa dalan ni Kristo. Busa, magmapaubsanon kita nga modawat sa atong pagkamasalaypon ug magsugod kita sa pagpuyo og matarong nga kinabuhi. Pangayoon ta ang panabang sa Dios aron sa kanunay makabaton kita og igong kusog sa pagpakigbatok sa tentasyon ug sa paghimo sa angay nga buhaton.

Sunday, September 21, 2008

25th Sunday in Ordinary Time (A)

Is 55:6-9; Phil 1:20-24, 27; Mt 20:1-16

Tawhanon kaayo ang gusto og kaangayan. Pananglitan: sa basketball court, ganahan ta nga ang referee dili magpabor-pabor; sa classroom, ang titser walay palabihon nga estudyante; sa balay, ang ginikanan angay magmakiangayon sa pagdala sa mga bata; sa lungsod, gusto nato nga ang mayor magpakita og equal treatment sa iyang katawhan.

Tawhanon usab ang dili gusto mabintahaan. Pananglitan: sa sakyanan, gusto ta og front-seats; sa kumbira, mag-ilog ta sa presidential table; sa kalihokan sa lungsod, gusto ta nga mag-una; sa torneo, gusto ta nga ma numero uno.

Tungod niini, dali nato masabtan ang pagbati sa mga trabahante diha sa sambingay ni Kristo. Ang mga tawo nga nagtrabaho sa tibuok adlaw nakadawat og usa ka dinario gikan sa tag-iya sa parasan. Para kanila, makiangayon kini tungod kay mao man kini ang ilang nasabutan uban sa ilang agalon. Apan sa dihang nasuta nila nga bisan kadtong naulahi sa pagtrabaho (ilabi na kadtong wala maabti og usa ka oras nga pagtrabaho) gibayran gihapon sa mao rang suhol, nangasuko sila. Mireklamo sila sa tag-iya sa parasan kay gibati nila nga kini usa ka inhustisya. Apan ang tag-iya miingon kanila: “Wala man ako manlupig kaninyo. Dili ba nagkasabut man kita sa usa ka dinaryo ang adlaw. Busa, dawata ang inyoha ug lakaw. Buot ako maghatag sa susamang sweldo sa mga naulahi. Wala ba akoy katungod sa pagbuhat sa akong gusto sa akong salapi? Nganong nasina kamo sa akong kaayo?”

Sa sambingay, kinsa man ang gipasabut ni Kristo nga tag-iya sa parasan? – ang Ginoo. Kinsa man ang mga nahiunang trabahante? – ang mga Hudeyo, ilabi na ang mga Pariseo ug Saduseo tungod kay sila man ang unang nakaila sa Ginoo ug nagtrabaho sa mga templo ug sinagoga. Kinsa man ang mga naulahi sa pagtrabaho? – ang mga Hentil ug ang mga giisip nga makasasala (kubrador sa buhis, mangingisda, masakiton, daotang babaye, ug uban pa) nga gidapit ni Kristo.

Ang ganti sa nakatrabaho sa parasan usa ka dinario. Ang ganti sa tanan nga mosunod sa kabubut-on sa Dios mao ang Gingharian sa Langit. Para kang Kristo, dili kaayo importante ang panahon kanus-a nagsugod ang imong pagtoo sa Ginoo, o ang kadugayon sa imong pag-alagad sa templo sa Dios, o ang imong pagpanerbisyo. Ang labing mahinungdanon mao nga sa dihang giimbita ka ni Kristo, misunod ikaw kaniya.

Ang ganti usa ra ka klase – ang Gingharian sa Dios. Diha sa pagpakig-uban sa Ginoo walay 1st class o 2nd class. Ang tanan magmalipayon uban sa Ginoo hangtud sa kahangturan. Mao kini ang maayong balita nga gidala ni Kristo. Apan, ang mga Hudeyo, ilabi na ang mga Pariseo ug Saduseo, dili makadawat niining maong kamatuoran.  Maguol sila maghunahuna nga bisan ang mga hentil ug ang mga gitoohan nilang makasasala makadawat og susamang ganti nga ilang madawat. Tawhanon kaayo sila. Masinahon. Gusto nila nga sila lang ang mabulahan.

Pero kini ang gipasabut ni Kristo: Lahi ang pamaagi sa Ginoo. Diha sa Unang Pagbasa, nadungog nato ang Ginoo nga miingon: “Ang akong panghunahuna dili susama sa inyo. Ang akong pamaagi dili susama sa inyo”. Lahi ang hustisya sa Ginoo tungod kay kini adunay kauban nga dakong kalooy. Ang tawo magkwenta sa oras ug sa numero; ang Dios maghunahuna unsay makaayo.  Ang tawo magkwenta sa kahago; ang Dios sa kakulang sa tawo maoy tigpuno. Ang tawo mohatag kanimo og grasya human ka magtrabaho og magsakripisyo; ang Dios mohatag kanimo og grasya aron madasig ka magtrabaho ug maghatag sa kaugalingon para sa kaayohan sa ubang tawo. Ang tawo mopasaylo kanimo human ka mag-antos o magbayad sa sa sala mong nahimo; ang Dios mismo maoy mobayad sa sala mong nahimo aron madasig ka sa pagbag-o.

Pagkalahi sa pamaagi sa Ginoo! Kung hustisya lang ang ipatuboy sa Ginoo, makaluluoy kita pag-ayo. Sa kagamay sa atong mahimo, unsa ra man unya ang grasya nga madawat nato sa Ginoo? Sa kadagko sa mga sala tang nahimo, unsaon man nato pagkadawat og pasaylo? Salamat na lang gyud kay lahi ang hustisya ug pamaagi sa Ginoo.

Tulo ka butang ang angay natong buhaton agi og tubag sa hagit sa Ebanghelyo: Una, likayan nato nga mahisama sa mga Pariseo nga mangwenta pag-ayo ug gahi magpasaylo. Kitang tanan adunay kakulangon atubangan sa Ginoo ug tungod niini, dili kita angay magpasigarbo. Ikaduha, sama nga malipay kita sa kaluwasan nga gihatag sa Ginoo, malipay usab kita sa kaluwasan sa ubang mga tawo. Dili kita angay nga maguol kon magrasyahan ang ubang tawo tungod kay kini man ang gusto sa Ginoo. Ug sa katapusan, magmapaubsanon kita sa kanunay diha sa atong pagtrabaho ug pagpanerbisyo tungod kay ang tanang kaayo iya man sa Ginoo. Kon wala ang Dios, wala kitay mahimo.

Sunday, September 14, 2008

Kadaugan sa Krus (A)

Num 21:4-9; Phil 2:6-11; Jn 3:13-17

Usa ka pari ang gihangyo nga maghilog sa usa ka himalatyon. Pag-abot niya sa ospital, naabtan niya ang pasyente nga galisud na sa pagginhawa. Gipakita sa pari ang usa ka crucifix nga iyang gihawiran dayon og pangutana, “kahibalo ka ba og unsa kining akong gidala?”

“Oo padre”, mitubag ang masakiton, “Salamat kay imo kong gidalhan og isdang tinap-anan!”

Gisaulog nato karon ang kapistahan sa Kadaugan sa Santa Krus. Adunay kasaysayan kining maong kasaulogan. Niadtong ikatulo ka siglo, si Helena, ang inahan ni Emperor Constantine, naghimo og dakong misyon sa pagpangita sa krus ni Kristo didto sa Jerusalem.  Nagpakubkob siya sa usa ka lugar nga gitawag og kalbaryo ug didto nakaplagan nila ang tulo ka krus. Aron mapamatud-an kon asa aning tulo ang krus ni Kristo, nagdala sila og usa ka masakitong babaye ug usa ka patay nga lawas. Ginaingon nga sa dihang gitapion ang ikatulo nga krus sa masakiton, naayo ang babaye. Ug sa dihang gipatong ang mao gihapong krus sa lungon, nabuhi ang patay.

Si Makarios, ang patriarch sa Jerusalem niadtong tungora, mipatuboy sa gitoohan nga krus ni Kristo sa usa ka plataporma aron simbahon sa mga tawo.  Unya, si Helena nagpatukod og simbahan nga maoy nahimong balay sa maong krus. Ang maong simbahan gitawag og Church of the Holy Sepulchre ug gikonsagra sa Septembre 13, 335. Ang sunod nga adlaw gideklara isip tinuig nga kapistahan sa kadaugan sa Krus ni Kristo.

Makahuloganon kining kapistahan tungod sa tulo ka rason:

Una, gusto nato nga handumon ang gihimo sa Dios diha ni Kristo didto sa kalbaryo. Gisakripisyo niya ang iyang kinabuhi, giula niya ang iyang dugo aron iyang mabayran ang mga sala sa tawo. Siya ang midawat sa silot nga angay unta para kanato. Ang krus gigamit sa mga Romanhon nga instrumento sa pagsilot sa usa ka kriminal o makasasala. Nahimo kining simbolo sa kamatayon. Diha ni Kristo, ang krus nahimong instrumento sa pagpasaylo sa tanang masalaypon. Nahimo kining simbolo sa kaluwasan ug sa kinabuhi. Pinaagi sa krus napadayag sa Dios ang iyang gugma sa tawo – gugma nga walay makatupong ug walay kinutuban. Nasayran nato karon nga kining Dios nga atong gisimba andam nga maghago ug mag-antos aron nga kita makabaton sa kinabuhing madagayaon.

Ikaduha, gusto nato nga ipadayag sa makusganong paagi ang kabililhon sa simbolo sa krus diha sa inadlaw-adlaw natong kinabuhi. Gisangyaw nato ang kadaugan sa krus sa matag higayon nga kita manguros aron pagpangayo sa Diosnong bendisyon – sa dili pa kita mangaon, magdula, magtrabaho, magtuon, matulog ug uban pang gimbuhaton. Gisangyaw usab nato ang gahum sa krus diha sa atong pagsul-ob og mga necklace nga adunay krus ug diha sa atong pagpamutang og crucifix sa atong panimalay, opisina, tindahan, eskuylahan ug sakyanan. Masaligon kita nga pinaagi sa timaan sa krus kita pagaubanan kanunay sa makaluwas nga gahum ni Kristo.

Ug sa katapusan, buot nato pahinumduman ang atong kaugalingon sa dakong hagit ni Kristo nga mao ang paghikalimot sa kaugalingon ug ang pagpas-an sa krus sa matag adlaw. Para sa mga kalibutanon, ang krus angay nga likayan kay anaa niini ang kalisdanan, kapait, kapakyasan ug kapildihan. Apan alang kanato nga mga sumusunod ni Kristo, ang krus mahimong atubangon o pas-anon aron makahatag og kinabuhi sa uban. Sa pagkatinuod, ang tawo nga dili makamao magsakripisyo, dili usab makamao mahigugma. Ang kadaugan sa krus ni Kristo atong masangyaw karong panahona dili lamang sa atong pagsul-ob og krusipiho o sa pagpanaud og krusipiho sa atong panimalay kondili diha sa atong paghago ug pagsakripisyo para sa kaayohan sa ubang tawo, ilabi na para sa mga kabos ug mga nag-antos.

Exaltation of the Cross (A)

Nm 21:4b-9; Ps 78:1-2, 34-38; Phil 2:6-11; Jn 3:13-17

Today, the Church celebrates the feast of the Exaltation of the Holy Cross. Why do we celebrate the presence of the cross in our lives as Christians?

The cross is an instrument of torture and death, which the Romans used to punish criminals and enemies of the Roman Empire. For people of olden times, the cross was a symbol of pain and death, but not until our Lord was crucified and died on the cross. Because of Jesus, the cross has become for many a powerful symbol of salvation and victory over sin and death.

The cross reminds us of God’s great love for humanity. The gospel states that Jesus was sent by the Father in order to save us from eternal damnation. For God so loved the world that he gave his only Son, so that everyone who believes in him may not perish but may have eternal life. Indeed, God did not send the Son into the world to condemn the world, but in order that the world might be saved through him” (Jn 3:16-17).

The cross also reminds us of the magnitude of Jesus sacrifice for the sake of the human race. The second reading describes it well: “Though he was in the form of God, he did not regard equality with God as something to be exploited, but emptied himself, taking the form of a slave, being born in human likeness. And being found in human form, he humbled himself and became obedient to the point of death – even death on a cross” (Phil 2:6-8).

Furthermore, the cross tells us that believing in Jesus can save us. “Just as Moses lifted up the serpent in the wilderness, so must the Son of Man be lifted up, that whoever believes in him may have eternal life” (Jn 3:14-15). To believe in Jesus means to make his life our own. We have to follow his example of self-denial and daily carrying of the cross. Jesus turned the cross, a symbol of defeat, into a symbol of triumph. By our own sacrificial actions, we also can bring life, healing and comfort to people.

A little boy said to his father, “Dad, do you love me?”

“Yes, of course,” the father replied.

“How much?” the boy asked.

The father extended his arms to his side and proudly exclaimed, “This much!”

The boy reacted with a smile and said, “Dad, you are like Jesus.”