Saint Joseph the Worker

Today, we celebrate the memorial of Saint Joseph, the patron saint of all workers. The feast, which was established by Pope Pius XII in 1955, serves not only to honor the foster father of Jesus, but also to remind us of the dignity of workers and the value of honest work as a means to holiness.

Saint Joseph provided support for the holy family by the work of his own hands in a humble carpenter shop in Nazareth. Most likely, he taught the young Jesus not only the religious and social customs of the Jewish people, but also the carpenter’s trade, in which he was an expert. Jesus must have worked beside his father, and by listening and observing him, he must have learned the virtue of diligence, patience, dedication and hard work. The bible tells us that Joseph was a righteous man, which leaves no wonder why Jesus, who remained obedient to his parents, grew in age, wisdom and grace before God and men (Lk 2:51-52).

The person of Saint Joseph should inspire us to value and love our work. Work is not a curse, but humankind’s vocation from God. We are called to “subdue the earth”, meaning to cultivate it and to take care of it by working. In his Encyclical Laborem Exercens, John Paul II mentioned precisely that “through work man not only transforms nature, adapting it to his own needs, but he also achieves fulfillment as a human being and indeed, in a sense, becomes more a human being” (n. 9). To work, therefore, is a sublime expression of our having been created in the image and likeness of God. By working honestly and dutifully, we become more and more like God.

While we thank God for our work today, we also pray for all those who are unemployed and for those who are not happy with their work. Let us ask God to move the hearts of employers so that they will learn to love and respect their workers by providing them with just wage and humane working conditions.

Long ago in ancient Greece an aged sculptor was laboring over a block of stone. He carved with utmost care, probing the rock with his chisel, chipping away a fragment at a time, gauging the marks with sinewy hands before making the next cut. When it was finished, the piece would be hoisted high into the air and set on top of a towering shaft, and so would become the capital, or uppermost part, of a column. And the column would help support the roof of a lofty temple.

       “Why spend so much time and effort on that section?” asked a government official who passed by. “It will sit fifty feet high. No human eye will be able to see those details.”

       The old artist put down his hammer and chisel, gazed steadily at his questioner and replied: “But God will see it!” (William Bennett)

Good Friday (A)

Juan 18:1-19:42

Ang krus nagpasabut og pag-antos ug pagsakripisyo. Adunay krus nga magagikan sa kinaiyahan sama sa katigulangon, sakit ug “natural calamities”.  Aduna usay krus diha sa atong pagtuman sa mga katungdanan (pagka-padre kura, pagka-mayor, pagka-ginikanan, ug uban pa). Pipila sa atong krus mao ang atong isigkatawo (anak, silingan, higala, ug kaaway). Ug naa puy krus nga bunga sa atong pagpakasala ug daotang binuhatan.

Karong hapona, atong simbahon ang Balaang Krus ni Kristo. Unsa man ang Krus sa Ginoo? Ang Krus nga gipas-an ni Kristo mao ang atong mga kahuyang ug sala. Gipas-an niya kining Krus ngadto sa kalbaryo aron nga kita mamaayo ug mahimong matarong atubangan sa Ginoo (1 Pedro 2:24). Gipanagna na kining daan ni propeta Isaias: “Atua ang kasakit nga Iyang pagasination; atua ang kagul-anan nga Iyang pagapas-anon... Sa Iya ihatag ang silot nga maoy maghatag og kalinaw. Sa Iyang mga samad kita makadawat og kaayohan.”

Ang Krus ni Kristo mao ang matang sa krus nga makaluwas ug makasantos. Gipas-an niya kini gumikan sa Iyang dakong gugma sa mga tawo. Wala nay gugma nga makalabaw pa sa gugma sa usa nga mohatag sa iyang kinabuhi alang sa isigka-ingon. Ug kini mao ang gibuhat ni Kristo para kanato diha sa krus. Tungod kang Kristo, ang krus nahimong larawan sa mahigugmaong Dios.

Niniing Biernes Santo, mangutana kita sa atong kaugalingon: Unsa o kinsa man ang krus nga atong gipas-an karon. Managlahi ang matang ug gidak-on sa krus sa matag tawo. Pero, kitang tanan aduna gayoy krus nga gipas-an. Kini nga kamatuoran maghatag kanato og consolation, Wala kita mag-inusara sa pagpas-an sa krus. Kaganina, samtang nag-estasyon kita sa krus padulong sa Ilihan Shrine, gibati nako ang dakong consolation nga nakita ang daghang tawo nga mikuyog. Bata ug tigulang. Nabati nako nga wala ako mag-inusara sa pagsunod ni Kristo. Ingon usab niini ang atong bati-on kon makita nato nga wala kita mag-inusara sa atong mga problema. Ug daghang mga tawo mas dako pa kaayo og problema sa ato. Kon mabug-atan kita sa atong krus, tan-awon lamang nato ang krus sa uban, ilabi na ang gipas-ang krus sa mga “terminal patients” ug sa mga biktima sa katalagman. Labing siguro, atong maamgohan nga ang krus sa ubang mga tawo mas bug-at pa kaysa atoa.

Ngano nga angay man natong pas-anon ang atong krus? Ang pagpas-an sa krus bililhong kabahin sa pagsunod ni Kristo. Ang Ginoo mismo ang miingon: “Ang buot musunod kanako kinahanglan makamao nga malimot sa kaugalingon, mopas-an sa iyang krus, ug mosunod kanako.” Pinaagi sa pagpas-an sa krus, atong masunod si Kristo nga mihalad sa Iyang kinabuhi para sa kapasayloan sa mga sala. Kon atong pas-anon ang atong krus para sa kinabuhi ug kaayohan sa uban, makahatag usab kini og kaluwasan sa atong kaugalingon. Diha sa atong pagpas-an sa krus, ihalad nato ang atong pag-antos para sa atong mga sala ug sa mga sala sa atong mga minahal sa kinabuhi.

Unsaon man nato pagpas-an ang atong krus? Dili makatabang nga magpas-an kita sa krus uban sa pagmahay, pagbagolbol ug kasuko. Pas-anon nato ang krus uban sa pagpailob ug sa dakong gugma. Magkuha kita og inspirasyon sa usa ka ginikanan nga mahigugmaong mag-alima sa iyang masakitong anak o sa usa ka amahan nga puno sa kadasig nga magtikad sa uma aron adunay ipakaon sa pamilya.

Dugang pa niini, pas-anon nato ang krus uban sa pagsalig nga aduna kitay Amahan sa Langit nga nag-uban kanato sa kanunay. Kaganina samtang nag-estasyon kita padulong sa bukid, nakita nako ang usa ka gamay'ng bata nga gihawiran sa iyahang inahan ug amahan. Kining bata wala gyud maluya sa pagbaklay ug wala gyud mobati og kabalaka tungod kay nagsalig man siya sa iyang mga mahigugmanong ginikanan nga naghawid sa iyahang mga kamot. Ingon usab unta niana ang atong bation samtang nagpas-an kita sa atong mga krus sa kinabuhi. Wagtangon nato ang atong mga kahadlok ug kabalaka. Mosalig kita nga adunay Dios nga maghawid kanato. Naa pa gyud tay Inahan sa Langit, ang Mahal nga Birhen nga mosapnay pud nato sa atong kalisud.

Sa katapusan, sa atong pagpas-an sa krus, ipunting nato ang atong mga mata sa kinabuhing dayon nga nagpaabot kanato sa unahan. Kaganina, samtang naghimo kita sa estasyon sa krus, wala ako mobatig kakapoy tungod kay nasayod ako nga adunay tumoy ug katapusan ang estasyon – ang habog ug maanindot nga bukid. Sa samang paagi, diha sa atong pagpas-an sa krus, hunahunaon nato nga adunay katapusan ang tanan. Ug labaw sa tanan, nagpaabot kanato ang kinabuhi ug kalipay'ng dayon nga gisaad kanato sa Ginoo.

Sama kang Kristo, makat-on unta kita sa pagpas-an sa atong krus ug magtabang sa uban nga naglisod sa pagdala sa ilang mga krus sa kinabuhi.

Wednesday of the 5th Week of Lent (A)

John 8:31-42. Are we free or slaves? The Jews were confident in saying, “We are descendants of Abraham and have never been enslaved to anyone.” But, Jesus said to them, “I say to you, everyone who commits sin is a slave of sin.” We don’t easily understand that sin enslaves the sinner. Sin can give us pleasure, but it can also enslave us. Often, we are so focused on the pleasure that goes with sinning, but we fail to notice the hand of the evil one whose only wish is to bring us harm. We don’t like to be controlled or forced by anyone. But that is what the devil is doing to us by getting us into the habit of sinning. Jesus offers us a way out: “If you remain in my word, you will truly be my disciples, and you will know the truth, and the truth will set you free.”

Tuesday of the 5th Week of Lent (A)

John 8:21-30. Do we belong to God or to the world? The “world” in John’s gospel does not simply refer to the material world, but to all forces and mentalities that oppose the Kingdom of God. Thus, to his Jewish accusers, Jesus said: “You are of this world, I am not of this world.” Jesus became flesh, shared our human nature, and lived with us, but he remained conscious that he has a Father in heaven to whom he is united and for whom he is doing everything. And this is also Jesus’ invitation to all of us: to live in the world without becoming worldly. God gives this material world to us. We live here and enjoy its good things. And yet, let us not forget that we belong to God and we have to use everything to promote love, joy, peace and justice, or simply, the kingdom of God.

Monday of the 5th Week of Lent (A)

John 8:1-11. Are we called to condemn or to forgive? The Scribes and the Pharisees were inclined to condemn not only the woman but also Jesus. They brought to the Lord a woman who had been caught in the act of adultery to test him regarding the issue of retribution so that they could find something to accuse him. If Jesus said the woman must be pardoned, he would be held in contempt of the Law of Moses. If he said the woman must be stoned to death, he would be contradicting himself as a teacher of mercy. Jesus’ response showed the greatness of his mind and heart. “Let him who has no sin be the first one to throw a stone at her.” No one dared to cast a single stone because all have realized their sinfulness. “Neither do I condemn you”, the Lord said, “Go, and sin no more.”