IIs 40:1-5, 9-11; 2 Pet 3:8-14; Mk 1:1-8
Naabtan sa pari ang managtiayon nga naglalis. “Unsa may gikabiklan ninyong duha?” nangutana ang pari. “Nagdebate mi padre kon unsay among ingalan ning among anak nga pabunyagan,” mitubag ang bana. “Kay unsa man diay gusto nimo nga ingalan sa imong anak?” pangutana sa pari. “Juan padre”, tubag sa bana. Unya, milingi ang pari sa asawa ug nangutana, “Ikaw, unsa man diay imong gusto?” “Juan pud padre”, tubag sa asawa. “Nan, nganong gaaway pa man mo nga parehas ra man diay mo og gusto?” Ug mipasabut ang asawa: “Ang akong Juan padre pangalan sa akong tatay nga pwerte kabuotan, responsable nga amahan ug diosnon pa gyud. Pero kanang iyang Juan pangalan sa iyang amahan nga pwerte ka parahubog, himabaye ug sugarol.” Ug mapahiyumon ang pari nga miingon: “Na hala, ayaw na kamo paglalis. Panahon ray maghukom kon unsa unya nga matang nga Juan ang inyong anak. Apan, mahinungdanon kaayo nga tabangan ninyo kining bata nga makatultol sa dalan padulong sa Dios aron siya mabuotan ug masantos.”
Si Juan Bautista adunay dakong papel sa kinabuhi ug misyon ni Kristo. Sa iyang pagka-propeta, siya nagsangyaw sa nagkaduol nga pag-abut sa Mesiyas. Giandam niya ang mga tawo sa pagdawat sa Dios nga Manluluwas. Siya mao ang tingog nga nagagikan sa kamingawan: “Andama ninyo ang dalan sa Ginoo; pataga ninyo ang Iyang agianan”.
Sama kang Juan Bautista kita adunay importante nga papel niining panahon sa adbiento. Labaw sa tanan, makatabang kita sa ubang tawo sa pag-andam sa ilang kaugalingon sa pagdawat sa Ginoo. Ato kining mahimo diha sa atong pagpasaylo sa mga tawo nga nakasala kanato, o sa pagpangayo og pasaylo kanila nga nasuko kanato. Makatabang usab kita pinaagi sa pag-agni sa uban nga magpinasaylo-ay sa usag-usa. Ang pasko mahimo lamang makahuloganon kon adunay paghiniuliay sa maayong kabubut-on. Dugang pa niini, matabangan nato ang uban nga makasinati sa presensya sa Dios niining umaabut nga pasko pinaagi sa pagtunol sa atong mga kamot aron pagtabang, o sa pagpaambit sa mga kaayohan nga anaa kanato ngadto sa mga kabos ug nanginahanglan.
Apan sa dili pa nato mabuhat ang papel ni Juan Bautista, aduna kitay angay nga buhaton o puy-an. Una, kinahanglan aduna kitay kinabuhi sa pag-ampo. Si Juan gagahin og panahon nga muadto sa kamingawan aron makig-estorya sa Ginoo. Sa Balaang Kasulatan, ang desierto mao ang lugar diin ang tawo makighinabi o makighiusa sa Dios. Didto sa desierto nasinati sa katawhan sa Israel ang Ginoo ug didto usab nakat-onan nila ang Iyang mga pamaagi. Karon, ang desierto pwede natong isipon nga usa ka dapit diin atong mabati ug mahinabi ang Dios. Aron masabtan nato ang kabubut-on sa Dios para sa atong kinabuhi, angay kitang mogahin og panahon para maghilom ug mamalandong. Kon kanunay kitang “busy” o mahadlok sa kahilom, walay puruhan nga makat-onan nato ang mga pamaagi sa Ginoo.
Dugang pa niini, angay natong ipakita diha sa atong kinabuhi nga ang Dios maoy labing importante sa tanan. Sa iyang kinabuhi, gipakita ni Juan Bautista nga ang tinuod nga kalipay dili makab-ot diha sa mga materyal nga butang kondili diha sa atong maayo nga relasyon uban sa Ginoo. Ang ebanghelyo nagpakita kanato sa kaordinaryo sa kinabuhi ni Juan: Ang iyang bisti ginama sa buhok sa kamelyo; nagsul-ob siya og sininang panit sa iyang hawak; unya, dugon ug dugos lamang ang iyang pagkaon. Tungod sa kasimple sa pamuyo ni Juan, nahatagan niya og igong panahon ang Ginoo. Kini unta ang ehemplo ang angay natong sundon. Sa atong kinabuhi, dili nato tugutan nga maghari ang materyal nga mga butang ug mapulihan ang lugar sa Dios. Kay kon ang kasingkasing sa tawo puno sa kalibutanong kailibgon, dili na kini masudlan ni bisan kinsa, bisan gani ang Ginoo.
No comments:
Post a Comment