26th Sunday in Ordinary Time (B)

Nm 11:25-29; Jas 5:1-6; Mk 9:39-43, 45, 47-48

Who among us are going to heaven? Who among us will go to hell? Only God knows. He is the Final Arbiter for only He can be truly fair in making judgments. And yet, the readings today would give us some ideas of who will be saved and who will be damned.

Who could possibly end up in heaven?

In the first reading, a young man asks Moses to stop two individuals from prophesying because they did not receive the “spirit” from their leader. Moses, however, reminds him that in God's community anybody is capable of doing good. Similarly in the gospel, the apostle John complains to Jesus concerning a person who ministers in the Lord’s name apart from their group. But Jesus tells the disciple not to restrict this man because no one performs a mighty deed in his name who can at the same time speak ill of him. Whoever is not against him is for him.

These readings simply teaches that all of us could do something good in the name of God. And so, all have the opportunity to enter heaven. Jesus says that anyone who gives a thirsty person a cup of water to drink in his name will receive a reward. Offering a glass of water is an ordinary act which can be done easily by any person. This is an assurance that every single act of kindness that we do to another will not be forgotten by God.

Before Vatican II, we thought that outside the Catholic Church there is no salvation or, simply speaking, we believed that only Catholics can be saved. But now, Catholic teaching recognizes that even people of different faiths have a share of the truth, and that they can be saved by doing what is right and good.

Who could possibly end up in hell?

The second reading from the letter of James criticizes the rich by saying: “You withheld the wages of the workers who harvested your fields . . . You have lived in luxury and pleasure while others are dying . . . You have murdered the righteous because they could not defend themselves.” This reading is not saying that all rich people are evil and are condemned. No. The ones being held accountable here are those who enriched themselves at the expense of the poor, those who are indifferent of the sufferings of the people, and those who caused the death of the innocent ones. These people could not have a space in the kingdom of heaven.

In the gospel, Jesus also criticizes those who cause other people to sin. It would be better for these people “to be thrown into the sea with a great millstone put around his neck.” In other words, those who cause another person to sin would be better put away or dead.

“If your hand causes you to sin, cut it off. It is better for you to enter into life maimed than with two hands to go into Gehenna . . . And if your eye causes you to sin, pluck it out. Better for you to enter into the kingdom of God with one eye than with two eyes to be thrown into Gehenna.” What does Jesus mean by this? Do we have to understand this passage literally? No. The gospel simply uses this imagery in order to show the seriousness of the offense of one who causes others to do evil.

So, what are the challenges for us this Sunday?

First, we have to understand that each of us are capable of doing good. We all are created in the image and likeness of God, and goodness is part of our very nature. We need to inspire, not stop, one another to manifest our heart by doing the works of Jesus.

Second, we need to trust that the little that we can do for others could go a long, long way. The good works that we do can change the face of the earth. As Jesus exhorts us: “You are the salt of the earth, you are the light of the world.” In other words, through our good works, we can make the world a better and a brighter place to live in.

Third, let us be extra careful to avoid causing others pain and injury. In our desire to go higher into the ladder of success, let us make sure that nobody is hurt along the way. “For what does it profit a man to gain the whole world and loses his life in the process?”

And finally, let us stop ourselves from leading other people to sin. We should not give false ideas or bad examples to others, especially to our children. Rather, we have to do our best to know the truth and to practice it in our lives so that our children can find some good things to emulate.

A boy's mother died. He was left with his father. He found himself too busy to give any time to him. Not surprisingly, the youngster was lonely. At his first opportunity, he got out on the streets looking for companionship. He found it soon enough, but it was the wrong kind. He drifted into alcohol and drug addiction. He died. At the judgement seat, Saint Peter asked Jesus whether he should be punished. The Master replied in the negative. But sternly He said, “But look out for that father who refused to play with his child and sent him out on the streets - and punish him.”

(The story is an adaptation of the one told by O. Henry)

Ika-26 nga Domingo sa Ordinaryong Panahon (B)

Nm 11:25-29; Jas 5:1-6; Mk 9:39-43, 45, 47-48

Kinsa man kanato ang makasulod sa langit? Kinsa man kanato ang mapadulong sa impyerno? Ang Dios, dili kita, ang nasayod niini tungod kay Siya lamang ang bugtong Maghuhukom sa tawo. Apan, ang mga pagbasa karong Domingoha maghatag kanato og gamay nga ideya kon kinsa ang maluwas ug kon kinsa ang dili.

Kinsa man ang posible nga malangit?

Diha sa unang pagbasa, si Josue misugyot kang Moises nga pahunungon sa pagpanagna ang duha ka tawo nga dili sakop sa ilang pundok. Apan si Moises magpahinumdum kaniya nga bisan kinsa sa katawhan sa Dios makahimo sa pagbuhat og maayo. Susama niini ang mahitabo diha sa ebanghelyo. Si Juan misugyot nga pahunungon ang usa ka tawo nga nagpapahawa og mga daotang espiritu sa ngalan ni Jesus kay dili siya ilang kauban. Apan si Jesus miingon nga dili angay did-an ang maong tawo tungod kay walay makahimo og milagro sa Iyang ngalan kon kini kontra Kaniya.

Kining mga pagbasa magpakita kanato nga bisan kinsa makahimo sa pagbuhat og maayo sa ngalan sa Dios. Ang tanan adunay kahigayonan nga makasulod sa Gingharian sa Ginoo. Si Kristo miingon: “Ang mopainum kaninyo og usa ka baso nga tubig tungod kanako, gantihan.” Ang pagpainum og tubig maoy usa ka buhat nga ordinaryo kaayo ug nga mahimong buhaton ni bisan kinsa. Kini magpasabut lamang nga ang matag buhat sa kalooy nga atong himoon para sa usa ka tawo, bisan unsa ka gamay, dili gayod malimtan sa Ginoo.

Kaniadto, nagtoo kita nga gawas sa mga Katoliko wala nay laing maluwas. Apan karon, ang atong Simbahan nagtudlo nga bisan ang ubang relihiyon adunay bahin sa kamatuoran, ug ang ilang mga magtotoo makadawat usab og kaluwasan kon sila magbuhat sa angay nga buhaton, sama sa mga buhat sa kalooy ug gugma.

Kinsa man ang malagmit nga maimpyerno?

Ang ikaduhang pagbasa nga gikan sa sulat ni Jaime magsaway sa mga dato pinaagi sa pag-ingon: “Gitikasan ninyo ang mga mamumuo nga nangani sa inyong kaumahan. . . Nagpuyo mo sa kaharuhay ug kalingawan ining kalibotana. Nalipay mo, samtang ang uban gipamatay. Gisayonsayon lang ninyo pagsilot ug pagpatay ang walay sala kay dili sila makasukol.” Kining maong pagbasa wala magpasabut nga ang tanang adunahan daotan ug angay silotan. Ang mga dato nga gisaway dinhi mao kadtong magpahimulos sa kahimtang sa uban, kadtong magpaharohay ug dili magtagad sa kalisud sa kadaghanan, ug kadtong magdaogdaog sa mga kabos ug timawa. Kining mga tawhana maglisud gayud sa pagsulod sa gingharian sa langit.

Diha sa ebanghelyo, si Jesus magsaway usab sa mga tawo nga makaangin o makaagni sa uban sa pagpakasala. Mas maayo pa kono aning mga tawhana nga “itambog sa dagat nga hiniktan ang liog og dakong galingan nga bato”. Sa laing pagkasulti, ang mga tawo nga makaangin sa sala sa uban dili na angay'ng ipabilin o buhion pa. Mas maayo pa nga sila itambog ngadto sa kalayo sa impyerno.

“Kon ang usa ka kamot makaduhig nimo sa pagpakasala, putla ni! Mas maayo pa nga mosulod ka sa kinabuhi nga usa ray kamot kaysa mahulog sa impyerno . . . Kon ang usa ka mata makaduhig nimo sa pagpakasala, lugita ni! Mas maayo pa nga mosulod sa gingharian sa Dios nga usa ray mata kaysa matambog sa impyerno nga may duha.” Unsa may gipasabut niini? Angay ba nato kining sundon “literally”? Dili. Kining pasumbingay gigamit lamang sa ebanghelyo aron mapakita ang kadako sa sala sa tawo nga makaangin sa uban nga magbuhat og daotan.

Unsa man ang mga dagkong hagit para kanato karong Domingoha?

Una sa tanan, atong sabton nga matag usa kanato adunay katakos sa pagbuhat og maayo. Gihimo kita sa Dios sumala sa Iyang dagway ug kasamahan, ug anaa sa atong kinaiyahan ang kaayo ug katarong. Imbis pugngan, angay hinoon nga atong dasigon ug hatagan sa kahigayonan ang isigkatawo nga makapadayag sa iyang kaayo.

Ikaduha, atong sabton nga ang mga gagmay'ng butang nga atong mahimo para sa uban dako og kapaingnan. Ang atong mga maayong buhat makapausab sa hulagway sa kalibutan. Si Jesus mismo ang nag-ingon, “Kamo ang asin sa katawhan, kamo ang kahayag sa kalibutan.” Nga sa ato pa, pinaagi sa atong mga maayong buhat, ang kalibutan mahimong mas nindot puy-an ug mas malamdagan.

Ikatulo, mag-amping kita nga dili makahatag og kasakit sa ubang mga tawo. Sa atong pagpaningkamot nga moasenso, likayan nato nga makayatak sa katungod sa uban. Iasa man nato ang kalibutanong bahandi o dungog kon ang atong kalag sa impyerno ang kapaingnan?

Ug sa katapusan, magbantay usab kita nga dili makaagni o maghulhog sa uban nga magpakasala. Dili kita maghatag og daotang pagtulun-an ug ehemplo, ilabi na sa atong mga mga anak. Hinoon, maningkamot kita nga masayod unsa ang maayo ug magpuyo subay niini aron nga ang atong mga kabataan makakita og maayong panig-ingnan.

Usa ka batan-ong lalaki ang nagpuyo sa usa ka salawayong kinabuhi – walay kahadlok sa Ginoo, walay pagtahud sa mga tigulang ug kababaehan, manuntok sa iyang isigkaingon, parahubog, sugarol, ug drug addict. Nahimo siya nga ingon niani tungod sa daotang panig-ingnan sa iyang amahan nga puno usab sa bisyo.

Human mamatay kining maong batan-on tungod sa overdosage sa drugas, mibarog kini sa hukmanan sa langit. Nangutana si Senyor San Pedro sa Ginoo: “Lord, silotan ba nato kining batan-ona?” Ug mitubag ang Ginoo: “Ayaw lang Pedro kay makalolooy siya. Pero, atangi lang unya tong amahan aning bataa . . .”

26th Sunday in Ordinary Time (B)

Nm 11:25-29; Jas 5:1-6; Mk 9:39-43, 45, 47-48

In the first reading, an overzealous young man urges Moses to stop two individuals from prophesying because they did not receive the “spirit” from their leader. Moses, however, reminds him that the people of God are all prophets and they can prophesy even without an official designation from their leader. Similarly in the gospel, the apostle John complains to Jesus concerning a person who ministers in the Lord’s name apart from their group. But Jesus tells the disciple not to restrict this man because no one performs a mighty deed in his name who can at the same time speak ill of him. Whoever is not against him is for him.

Quite obviously, both Moses and Jesus want as many people as possible to share in God’s work of salvation. In governments and institutions, authority is exercised by those who are officially elected or delegated. But in God’s kingdom, ministry cannot be restricted to delegates or officers. A person need not have official credentials in order to serve. The true credential for doing something good is our being created in the image and likeness of God who loves all. As a matter of fact, membership to a religion, a sect, or an organization is secondary; doing what is sacred, right and true is primary.

Jesus teaches that anyone who gives a thirsty person a cup of water to drink in his name will receive a reward. Offering a glass of water is an ordinary act which can be done easily by any person. The Lord assures us that every single act of kindness that we do to another will not be forgotten by God.

One time, a wonderful couple invited me to help feed the poor at the house of the Missionaries of Charity in Newark. The nuns of Mother Teresa have committed themselves to serve the poorest of the poor by providing them shelter and food on a daily basis, and they welcome people from all walks of life to assist them in this apostolate. All of us who volunteered that day shared a common purpose – to show our love of God by serving the poor. Basically, it had cost us nothing but our time and some of our calories. What greatly amazed me was the fact that at the soup kitchen, we all were working diligently and gladly. By the energy and facial appearance of the nuns and lay volunteers, one can tell easily that these people loved their apostolate. Believe it or not, you always will encounter the most beautiful people in soup kitchens that provide for the poor. If you wish to find it out yourself, or if you like to give meaning to your life, why not try to call the Missionaries of Charity and inquire how you can help them.

A middle-aged woman walked into the slums of a large city. She had two dollars in her purse, had no income, and no place to stay. All she had was a deep conviction that God was calling her to doing something for the poor in that area. And she felt certain that, if the call was really from God, that he would provide all that was needed.

That woman was Mother Teresa, the foundress of the Missionaries of Charity. At the time of her death, Mother Teresa’s missionaries had more than 4,000 sisters, an associated brotherhood of 300 members, and over 100,000 lay volunteers who are working in 610 missions in 123 countries. Among these are hospices and homes for people with HIV/AIDS, leprosy and tuberculosis, soup kitchens, orphanages and schools.

Mother Teresa had nothing to start with but the equivalent of a few loaves and fish, but she made them available to God, and many thousands continue to be nourished and cared for. She had, indeed, done something beautiful for God.

(The story is an adaptation of the story of Jack McArdle)

25th Sunday in Ordinary Time (B)

Wis 2:12, 17-20; Jas 3:16-4:3; Mk 9:30-37

A judge, a bishop and a politician were having a discussion. All three were rather vain men, and their talk soon turned to the question of which of them was the greatest.

“Well,” said the judge, “my position is one of dignity and power. When I walk into the courtroom, the bailiff says ‘All rise!’ and all the people stand to pay me honor.”

“That's very nice,” said the bishop. “People would stand in your honor; but when people have an audience with me they would kneel, kiss my ring, and they address me as ‘Your Excellency.’”

The politician snorted and said, “I think I got you both beat; every time I run for office and make my promises on the podium, the people would look down, put their hands over their eyes, and say ‘Oh, my God!’”

(The story is an adaptation of the joke of Michael Bowman)

In contrary to what some people think, greatness is the goal of all Christians. In the gospel, Jesus challenges his followers, ‘Whoever wants to be first must be last of all and servant of all’” (Mk 9:35). Disciples must aim for the first place in the kingdom of God, but they have to reach their objective not at the cost of others but in favor of others. Christians would gain merits through their genuine acts of service for one another.

Why is servanthood a crucial element of greatness? In the second reading, James identifies the main causes of conflict and war between people and nations: “Where there is envy and selfish ambition, there will also be disorder and wickedness of every kind” (3:16). Selfish interests would bring about unhealthy competition, chaos and suffering. In contrast, the spirit of service would bring joy, prosperity and peace in people’s lives. In service, people would benefit from the greatness of one person. Instead of raising himself above others, the true servant raises others with him. Thus, whoever excels in serving is great in the eyes of God. The Lord Jesus is the greatest precisely because he is the servant of all, giving his life for the well-being of humanity.

Jesus holds a little child and declares, “Whoever welcomes one such child in my name welcomes me, and whoever welcomes me welcomes not me but the one who sent me” (Mk 9:37). While children in our culture are in many ways highly treasured, in ancient Middle Eastern culture they were considered less valuable. Children were loved, yes; but they had no legal status and, like slaves, they had no rights. For Jesus, children represent the most powerless and most vulnerable of society – the old, the disabled, the sick, the widows and orphans, the laborers, the prostitutes and the poorest of the poor. Because they are the least of all, the Lord considers them as top priority of his disciples’ attention. Anyone who comes to the rescue of a needy person is serving no less than Jesus himself.

Serving the good of the poor and the powerless is a way of sharing the cross of Christ. When we do this, we might find ourselves being criticized, accused and persecuted. People might call us leftist, revolutionary or communist. Remember what Dom Helder Camara once said: “When I give bread to the poor, they call me a saint; but when I ask why people are poor, they call me a communist.” The first reading tells us how the wicked would do everything to stop a righteous person from doing what is good (Wis 2:12, 17-20.). The Psalmist, however, assures us that the righteous will prevail because God will come to his aid and will uphold his life (Ps 54:3-4, 5, 6-8).

During the fortieth anniversary of the United Nations in 1983, the film Mother Teresa was shown to the representatives of all member countries of the U.N. After the screening, the Secretary General, Javier Perez de Cuellar, stood up and introduce Mother Teresa to the assembly. “Ladies and gentlemen”, he began, “I present to you the most powerful woman in the world!”

For the world to recognize power in the person of this weak and elderly nun is quite unbelievable. And yet, people see in Mother Teresa the power of humble, sacrificial, and Christian service.

Ika-25 nga Domingo sa Ordinaryong Panahon (B)

Wis 2:12, 17-20; Jas 3:16-4:3; Mk 9:30-37

Kinsa man ang pinakahabog sa ato? Kinsa man ang labing gamhanan? Kinsa man ang labing tinahod? Mao ni ang gilalisan sa mga apostoles ni Kristo. Samtang si Jesus nagpadayag mahitungod sa iyang umaabut nga kasakit, ang iyang mga tinun-an nagsige og pataasay sa ilang garbo.

Sa daghang higayon, aduna kitay kinaiya nga sama sa mga apostoles. Gusto ta nga kita ang ilhon nga labing maayo, labing inila, o labing kusgan. Aron mapamatud-an, magsukdanay ta sa panagway, abilidad, kabtangan, magdadayeg, ug butang nga nahimo. Unya ra ba, kon molabaw ta, mahimo dayon tang garboso; kon malabwan ta, mahimo dayon tang masinahon.

Pinaagi sa ebanghelyo, ang mga apostoles ug kitang tanan nga mga sumusunod karon gipahimangnoan ni Kristo nga ang tanan natong ipanghambog dinhi sa kalibutan walay kwenta didto sa langit. Atubangan sa Dios, ang sukdon mao lamang ang gidak-on sa atong gipakita nga gugma. “Ang bisan kinsa kaninyo nga buot mahimong labing dako kinahanglan nga magpaubos sa kaugalingon ug mag-alagad sa tanan.” Sa mata sa Ginoo, ang labing dalaygon mao ang tawo nga maalagaron.

Kinsa man ang mga tawong angay alagaran? Gihawiran ni Jesus ang usa ka bata ug miingon: “Ang modawat sa usa ka bata nga sama ini sa akong ngalan, modawat kanako. Ang modawat kanako, modawat dili lamang kanako kondili sa Nagpadala kanako.” Sa atong panahon karon, ang mga bata kanunay hatagan sa dakong pagtagad ug pagpangga. Apan, dili ingon niini ang ilang kahimtang sa panahon ni Jesus. Sa kultura sa mga hudeyo, ang mga bata, sama sa mga babaye ug mga ulipon, wala hatagi og bili ug katungod sa balaod. Para kang Jesus, ang mga bata maoy simbolo sa mga tawo nga gamay og tingog sa katilingban – sama sa mga kabos, mga tigulang, mga masakiton, mga baldado, ug mga pobreng trabahante. Ang mga tawo nga sama kanila maoy labing nanginahanglan sa atong pagtabang.

Diha sa ikaduhang pagbasa, si San Jaime nagpasabut nga kon ang mga tawo magmapasigarbohon ug magmasinahon, aduna gayoy mahitabong kagubot nga maoy mahimong hinungdan sa kasakit ug kagul-anan. Ug basi sa kasinatian diha sa panimalay, kasilinganan ug sa dakong katilingban, adunay kamatuoran kining giingon ni San Jaime. Tungod sa garbo ug kasina, daghan kanato mag-away ug magdinumtanay sa usag-usa. Apan kon ang mga tawo magsinabtanay ug magtinabangay, aduna gayuy kalinaw ug kalipay.

Karong adlawa, gihgit kita nga dili na masina sa bahandi, butang materyal, panagway, ug talento sa uban. Ang angay nato nga kaibgan mao ang kasingkasing nga maalagaron nga gihoptan sa pipila ka mga tawo. Makaingon unta kita sa atong kaugalingon, “Mahisama unta ako kaniya nga matinabangon sa mga nagkinahanglan!”

Atol sa ika-40 nga tuig nga kasumaran sa pagtukod sa Inited Nations niadtong 1983, ang sine nga nag-ulohan “Mother Teresa” gipatan-aw sa mga representante sa mga nasud nga sakop sa U.N. Human sa pagpasundayag, ang sekretaryo heneral nga si Javier Perez de Cuellar mitindog aron sa pagpa-ila ni Mother Teresa mismo. “Ladies and gentlemen,” misugod siya sa pag-ingon, “I present to you the most powerful woman in the world.” Unya, ang tanan nga didto mitindog ug mipakita sa ilang dakong pag-uyon pinaagi sa taas-taas nga pagpamampak sa ilang mga kamot.

Ika-24 nga Domingo sa Ordinaryong Panahon (B)

Is 50:4-9; Jas 2:14-18;Mk 8:27-35

Adunay mga tawo nga moingon: “Ganahan gyud mi sa among pari kay dili lakawan, sige lang naa sulod sa kombento. Kini siya ang tinuod nga pari!” Naa puy uban mosulti: “Nindot ang among pari kay disente manamit, hilomon ug pino og linihokan. Kini ang santos nga pari.” Pero, aduna man puy moingon: “Tsada kaayo ang among pari kay makamao makighugoyhugoy, bugoybugoy ug dili estrikto.” Naa pa gyuy mosulti: “Mas okay ang among pari kay nindot mowali. Mura'g tingog ni Lord. Da bes gyud na pari!”

Unsa may gipasabut aning mga nagkalainlaing komento sa mga tawo mahitungod sa ilang pari? Sa klaro nga pagkasulti, ang mga tawo ganahan sa pari nga mosibo sa ilang hunahuna unsa ang pari. Apan, nagpasabut ba kini nga sakto ang ilang kahibalo sa pagkapari? Dili man tingali.

Usa ka pari ang nahimong inila nga magwawali. Bisan asa siya magmisa, modugok ang mga tawo nga gustong maminaw sa iyang wali. Matag higayon nga matapos ang iyang wali, manindog ang tanan ug mopakpak sa ilang mga kamot.

Nanghambog kining pari sa iyang obispo. “Bishop, siguro nadunggan na nimo kon unsa kadaghan ang mga tawo nga mamakpak sa akong pagwali.”

“Oo padre, nabalitaan nako”, matud sa obispo. “Maayo kay human sa imong pagwali mamakpak ang mga tawo. Pero si Kristo baya human sa iyang pagwali, gilansang sa Krus ug gipatay sa mga tawo.”

Ang pari usa ka “alter Christus” (o sama kang Kristo). Sa iyang pagsangyaw, ang pari angay nga mosulti sa tinuod, dili sa unsay ganahan nga madunggan sa mga tawo. Ang kamatuoran usahay sakit paminawon. Ug tungod niini, ang usa ka matinud-anon nga magwawali, sama kang Kristo, usahay pagasakiton ug patyon tungod sa kamatuoran nga iyang giwali.

Sa ebanghelyo karon, atong nasayran nga nagkalain-lain ang pag-ila sa mga tawo kang Jesus. Tungod sa iyang pagkamaayo ug sa iyang mainitong pagsangyaw, ang mga tawo motandi kaniya kang Juan Magbubunyag, kang Elias ug sa ubang mga propeta. Apan, walay usa nga nakatugkad sa iyang tinuod nga pagka-siya. Busa si Jesus nangutana sa iyang mga tinun-an, “Para kaninyo kinsa man ako?” Ug si Pedro miingon, “Ikaw mao ang Kristo (o Mesiyas)!”

Sakto ang tubag ni Pedro, apan ang iyang pagsabut mahitungod sa Mesiyas lahi kaysa pagsabut ni Jesus sa iyang kaugalingon. Sa dihang si Jesus naghisgot sa iyang umaabut nga pag-antos ug kamatayon gikan sa kamot sa mga lederes, mga pangulong pari ug mga magtutudlo sa Balaod, gibadlong siya ni Pedro, “Ginoo, dili kana mahitabo kanimo!” Si Pedro ug ang kadaghanan sa mga Judeyo adunay kaugalingong pagsabut mahitungod sa Mesiyas. Ang Kristo, para kanila, usa ka political ug military leader (sama kang propeta Elias ug hari David) nga makig-away para kanila ug moluwas sa Israel batok sa tanang mga kaaway. Apan, para kang Jesus, ang Mesiyas moluwas sa tawo pinaagi sa paghalad sa iyang kinabuhi.

Gipangutana ni Pope John Paul II ang grupo sa mga kabataan: “Unsa man ang pinakauna nga letra sa Alpabeto sa Ginoo?”

Ang mga bata mitubag: “Letra nga 'A'!”

Apan ang Santo Papa miingon: “Dili. Para sa Ginoo, ang labing una nga letra mao ang “t” tungod kay dinhi makita ang timaan sa krus.”

Sa mga mata sa kalibutan, ang krus maoy simbolo sa kabangis ug sa kamatayon, apan sa mata sa Dios, ang krus maoy timaan sa dakong gugma ug sa kinabuhi. Para sa mga tawo, ang krus simbolo sa kaulawan ug kapildihan, apan para sa Dios, ang krus maoy timaan sa himaya ug kadaogan. Gani, ang gugma mahimo lamang tinuod kon kini andam magsakripisyo ug maghatag sa kaugalingon para sa uban. Mao kini ang matang sa gugma nga gipakita ni Jesus kanato. “Wala nay makatupong sa gugma sa usa ka tawo nga mohalad sa iyang kinabuhi para sa usa ka higala.”

“Para kaninyo si kinsa man ako?” Kining pangutana ni Jesus para sa iyang mga tinun-an magpahinumdum kanato sa kabililhon sa sakto nga pag-ila kaniya. Ang sakto nga pag-ila sa Dios makatabang kanato sa pagsabut sa atong kinabuhi ug misyon diha sa Simbahan. Samtang ang sayop nga pag-ila sa Dios kasagaran maoy hinungdan sa sayop nga pagsabut sa kinabuhi nga Kristohanon.

Duha ka bata ang nag-estoryahanay atubangan sa larawan ni Jesus. Nangutana ang usa kanila, “Ngano man nga bisan asa kita magbarog magsunodsunod ang mga mata ni Jesus kanato?”

Ug mitubag ang laing bata sa pag-ingon, “Nagsige man gud na siya og bantay kon unsay sala nga atong mahimo.”

Apan miingon ang unang bata: “Dili tingali oy. Magsunodsunod ang mga mata ni Jesus kanato tungod kay magbantay man na siya nga walay daotang mahitabo kanato.”

Kon magtoo kita nga si Jesus usa ka hariharion o maisogon nga Dios, malagmit magpuyo kita kanunay nga puno sa kahadlok kaniya. Mosunod kita sa balaod dili tungod kay nasayod kita nga kini ang sakto kondili tungod lamang sa kahadlok sa silot sa Dios. Apan, kon mailhan nato si Jesus nga usa ka Maayong Magbalantay o mahigugmaong Dios, malagmit nga magpuyo kita nga masaligon ug malipayon. Mosunod kita sa iyang mga sugo dili tungod sa kahadlok sa silot sa impyerno kondili tungod kay kumbinsido kita nga kini ang makaayo kanato.

Diha sa ebanghelyo, tabla ra nga giingnan kita ni Kristo: “Kon kamo tinuod nga akong mga sumusunod, nan angay lamang nga kamo mosunod sa akong mga lakang. Kalimti usab ninyo ang inyong kaugalingon, pas-ana usab ninyo ang inyong krus, ug ihalad usab ninyo ang inyong kinabuhi para sa uban.”

24th Sunday in Ordinary Time (B)

Is 50:5-9a; Ps 116:1-6, 8-9; Jas 2:14-18; Mk 8:27-35

Recently, an interesting survey was made in the US concerning people’s view of the personality of the God they believe in. The one who made the study are professors and researchers at Baylor University in Texas. They conducted the study last fall of 2005 and inquired 1,721 people from different religions (Catholic, Black protestant, Evangelical Protestant, Mainline Protestant, Jewish, etc.). If there is good news from this study, it is that only 10.8 percent of those polled reported no affiliation with a congregation, denomination, or other religious group. About 90 percent of Americans, at least, believe in a God or a Supreme Being (whether they have a formal religion or not, whether they go to Church or not, whether they pray or not).

Researchers came up with four categories of God, namely: “(a) an authoritarian God who metes out punishment, (b) a benevolent God who is less willing to condemn people, (c) a critical God who does not interact with the world but deals out punishment in the afterlife, and (d) a distant God who sets the laws of nature in motion but is no longer involved in the events of this world.” The study said that 31 percent of Americans believe in the authoritarian God, 23 percent in the benevolent God, 16 percent in the critical God and 25 percent in the distant God.

Personally, I find the study overly simplistic. God, as omnipotent and mysterious as He is, cannot be simply categorized. For example, I believe in a God, who loves me like a good parent, one who is both loving and tough. The God of the Bible, as far as I know, is both affectionate and firm. The God that Jesus introduced to us is both a God of mercy and of justice. Now, how should one categorizes this God?

Those who made the study suggested that the way people think about God correlates directly to their beliefs on social and moral issues. They say, for example, that if you believe in an authoritarian God, you would likely hold that abortion and pre-marital sex are wrong. Again, I find this assessment quite unreliable. People who believe in a loving God would also consider abortion and premarital sex immoral. Nevertheless, I would like to agree that people’s image of God is important because it would have a great impact in their way of life and ways of thinking and behaving.

In the gospel, Jesus also is making a survey on people’s idea about him. “Who do people say that I am?” It is quite sad that people do not even consider him a live person. They think that he is John the Baptist, Elijah, or a prophet resurrected. Then, the Lord confronts his closest followers, “How about you? Who do you say that I am?” And Peter, the representative of the apostles, says, “You are the Messiah.” Bravo! Peter got the correct answer.

But, wait! If Peter is right, why is he rebuked and is called Satan by Jesus after a little while? It is because he has a mistaken view of the Saviour. Like many Jews, Peter believes that the Messiah is a political and military figure who will annihilate the enemies of Israel. Thus, when Jesus predicts that he will suffer, be rejected and be killed, Peter reacts strongly. “Lord, this will not happen to you! You are the Messiah! You will conquer all!” And yet, Jesus insisted that his Father in heaven has a different mission plan. Salvation will come from the sacrifice of His Son’s life, not from the destruction of the enemy. This is the way God would like the human race to understand His love. The life of Jesus will be given as a ransom for many.

The challenge for us now is to re-examine our own idea of God. What kind of God do we believe in? Who is Jesus for you? Do you believe in a God who loves you dearly, who cares for you, who is willing to sacrifice His life for your sake, and who is ready to suffer with you?

A boy and a girl were inside a classroom when they notice a picture of Jesus on the wall. The girl asks, “Why do you think Jesus keeps looking at us?

“It’s because he wanted to keep an eye on us: to see whether we are doing good or bad?” the boy replied. “What about you? What do you think?”

Then the girl said, “I guess Jesus is watching us carefully because he doesn’t want that something bad can happen to us.”

23rd Sunday in Ordinary Time (B)

Is 35:4-7a; Jas 2:1-5; Mk 7:31-37

The bible tells us that God would like to heal people from their impediments such as deafness, muteness, blindness and others. Jesus healing miracles were a sign of God’s intervention, the fulfillment of his promise to the people of Israel. In the first reading, God says: “Then the eyes of the blind shall be opened, and the ears of the deaf unstopped; then the lame shall leap like a deer, and the tongue of the speechless sing for joy” (Is 35:4-6).

We feel sad for people who are deaf, mute, lame, or blind. Yet, we trust that God has a special plan for them. They continue to represent God’s favored children, and with their strong faith and joyful spirit, they could be superb witnesses of the kingdom of God.

A crippled man from birth was asked, “Do you believe in God?”

“Yes, of course,” he said.

“How do you think could a loving God allow a serious physical disability to happen to an innocent man like you?” the interrogator challenged him.

And the crippled man replied with honest conviction: “So that the world may know that happiness does not come from perfection.”

To be truly happy, a person doesn’t have to possess everything. He or she only needs a heart of a child or the heart of a true disciple.

In our second reading, James says that “God has chosen the poor in the world to be rich in faith and to be heirs of the kingdom that he has promised to those who love him” (Jas 2:5). If you ask a poor Filipino how he managed to feed and educate his children despite a low income, the Filipino would likely tell you, “Sa awa ng Diyos” (which means “Through the mercy of God”). Normally, people who do not have enough resources for food or who do not have enough money to see a doctor, would manifest strong faith in the goodness of God. In contrast, rich people, though not all, would tend to trust more on their resources and less on God.

That God would show favor to the poor and the less fortunate is the good news of the entire Scripture. The Psalmist highlights it: “The Lord executes justice for the oppressed; gives food to the hungry; opens the eyes of the blind; lifts up those who are bowed down; watches the strangers, upholds the orphan and the widow. . . ” (Ps 146:7-10).

God’s preferential option for the poor is manifested fully in the life and ministry of Jesus. In the gospels, the Lord gives most of his time for the poor and the marginalized, the sick and the downtrodden. For example, in today’s narrative, Jesus took the deaf mute away from the crowd in order to give him individualized attention. The people only asked that he lays his hand on the deaf man, but Jesus chose to provide him with a more personal and friendly care.

The readings would serve as an important reminder because often we do not treat people equally. Ordinarily, as James points out, we give better service to persons with gold rings and fine clothes than to those with shabby clothes. If truly we are disciples of Jesus, if we believe that he is our Savior and our “Way”, then his concern for the poor, the sick and the broken-hearted must in some way be our own.

One day, a king disguised himself with dirty ragged clothes, and knocked on the door of a big house whose occupants were having a big wedding party. The father of the bride opened the door and saw this man in his worn out clothes. He said, “Mister, I don’t know you and you are not welcome here!” And he slammed the door in his face.

The king left, but came back an hour later. This time he was dressed elegantly: white suit and satin vest. When the father of the bride saw him on the door, he welcomed him with great pride and served him the best food and wine. The king accepted the generosity, but instead of eating what was served, he took the food and stuffed it in every pocket of his dress. Then, he poured the wine all over himself.

When the shocked host demanded an explanation, the king revealed his real self and said: “When I came here dressed as a beggar, you sent me away. When I returned in kingly suit, you welcomed me. But I am the same person, what changed were only my clothes. Obviously, you welcomed the clothes, not the person. So, why don’t we feed the feast to the clothes? The host hung his head in shame and begs for forgiveness.

(The story is from an unknown author)

Ika-23 nga Domingo sa Ordinaryong Panahon (B)

Is 35:4-7a; Jas 2:1-5; Mk 7:31-37

Naabtan ni Lolo ang iyang asawa didto sa ilang kusina. Iya kining gipangutana, “Unsay imong giluto day?”

Walay nadungog nga tubag si Lolo. Sa iyang hunahuna, mura'g bungolbungol na ang iyang asawa. Busa, mipaduol siya og gamay, dayong pangutana og usab, “Unsay imong giluto day?”

Wala gihapoy nadungog nga tubag si Lolo ug nakaingon siya sa iyang kaugalingon, “Hayay, tigulang na gyud ning akong asawa kay bungol na.” Busa, gitaparan na gyud niya ang iyang asawa ug sa makusog nga tingog iyang gipangutana, “Day, unsa lage ang imong giluto?”

Unya milingi kaniya ang iyang asawa ug sa kahibulong nangutana, “Dong, wa ka makadungog nga kaduha naman taka gitubag nga adobong manok ang akong giluto! Unsa man nabungol na ka?”

Ang inila nga mag-aawit nga si Freddie Aguilar adunay kanta nga nag-ulohan “Bulag, Pipi at Bingi”, nga nahimo nga sikat dili lang tungod sa iyang nindot nga tono kondili tungod usab sa iyang maayo nga mensahe. Gipasabot sa maong awit nga bisan sa ilang kahimtang, ang mga buta, amang ug bungol matawag nato nga bulahan: Ang buta layo sa kasal-anan, ang amang mahimong daygon ni bisan kinsa, ug ang bungol walay madunggan nga kagubot ug bagolbol.

Ang mga pagbasa karong Domingoha nagpakita og laing rason ngano nga ang mga tawong may kawad-on sama sa buta, amang ug bungol tawgon nga bulahan: Kini tungod kay sila haduol sa kasingkasing sa Dios. Si propeta Isaias nagsangyaw sa pagabuhaton sa Dios sa mga tawo nga adunay kapansanan: “Unya, ang mata sa buta makakita ug ang dalunggan sa bungol makadungog. Ang bakol manglukso sama sa osa ug ang dila sa amang moawit ug mosinggit.” Kining maong panagna gihatagan og katumanan diha kang Jesus nga migahin og dakong panahon sa pagpanambal sa mga tawo nga may balatian ug kakulangon. Pananglitan, diha sa ebanghelyo karon, giayo ni Jesus ang tawo nga bungol ug amang.

Sa Balaang Kasulatan, ang buta, amang, bungol ug bakol maoy hulagway sa mga tawo nga kabos. Sa daghang higayon, ang mga pobre, tungod sa kawad-on, dili makakita, dili makasulti, dili makadungog ug dili makalakaw. Tungod niini, sila ang numero uno sa kasingkasing sa Dios ug sila ang unang makadawat sa kaluwasan nga gidala ni Kristo.

Usa ka bakol ang migawas gikan sa simbahan human magsimba. Gipangutana siya sa usa ka tawo, “Motoo ka ba nga ang Dios mahigugmaon?”

“Sa walay pagduhaduha,” tubag sa bakol.

“Sa unsa mang pagkahitaboa nga ang usa ka mahigugmaong Dios makatugot nga maingon ana ang imong kahimtang?” dugang pangutana sa tawo.

Ug ang bakol mitubag, “Gitugot niya kini aron ang mga tawo makasabot nga bisan sa kakulangon ang tawo pwede nga magmalipayon.”

Sa unsa mang paagiha ang mga kabos ug may kapansanan mahimong magmalipayon? Gawas sa gipanghimo ni Jesus, sa unsa mang paagiha mapabati sa Dios ang iyang gugma ug pagtagad alang sa mga kabos ug mga may kapansanan karon?

Pinaagi sa Iyang walay kinutuban nga kinaadman, gipahiluna sa Dios ang mga parte sa lawas sa tawo nga magtinabangay sa panahon nga may usa kanila nga maluya o mawala. Kini ang napamatud-an sa syensa ug sa kasinatian: Kon ang usa ka tawo mabuta, mokusog ang iyang pandungog; kon ang usa ka tawo mabungol, mokusog ang iyang panimhot; ug kon ang usa ka tawo mawad-an sa panimhot, mokusog ang iyang pambati.

Sa susamang paagi, gipatigayon usab sa Ginoo nga ang mga sakop sa iyang katawhan magtinabangay sa panahon nga may usa kanila nga maglisod. Basi sa syensa ug sa kasinatian, ang tawo mobati og kalooy kon siya makakita og isigkaingon nga nag-antos sa kawad-on. Inubanan sa maayong espiritu, ang tawo molihok gayod aron sa pagtabang sa iyang isigkatawo.

Busa, ang hagit nato karon mao ang pagsubay sa plano ug tinguha sa Dios para kanatong tanan. Sama kang Kristo, mobati kita og dakong kaluoy sa kahimtang sa mga kabos ug masakiton ug molihok para sa ilang kaayohan.

Sa milabay nga semana, ako ug ang mga bol-anong mga seminarista nangaligo sa Timoga. Didto sa lugar kaligoanan, dihay miduol kanamo nga babaye nga namaligya og ginagmay nga pagkaon. Sanglit daghan kami og dalang baon, ako siyang giingnan nga dili nalang kami mopalit sa iyang baligya. Hinoon, ako siyang gidalitan sa among dalang pagkaon. Gihangyo nako ang usa sa mga seminarista nga hiwaan ang maong babaye og parte sa inasal.

Samtang nagpunay pa og andam ang seminarista sa ihatag nga karne, ang babaye akong nakita nga nag-agas na ang mga luha. Naluoy ang mga seminarista nga nagtan-aw kaniya ug ila siyang gipangutana sa hinungdan sa iyang paghilak. Ug gikan sa babaye among nasayran nga adlaw'ng natawhan diay sa iyang kamanghurang anak kadtong adlawa. Para kaniya, hulog kami sa langit tungod kay pinaagi kanamo makakaon na og litson ang iyang anak nga nag-birthday. Pinaagi sa usa ka gamay ug ordinaryo nga lihok sa pagtabang, ang usa ka pobre nga inahan nakabati sa gugma sa Dios para sa iyang pamilya.