Ika-2 nga Domingo sa Adbyento (C)

Baruc 5:1-9; Filipos 1:4-6, 8-11; Lukas 3:1-6

“Mohunong pa ba kaha ang mga gira sa kalibutan?” “Magkahigalaay pa ba kaha ang mga Kristiyanos ug mga Muslim?” “Maulian pa ba kaha ang ekolohiya?” “Mosaka pa ba kaha og balik ang ekonomiya?” “Matarong pa ba kaha ang dagan sa atong pulitika?” “Maundang pa ba kaha ang kurakot diha sa gobyerno?” “Mawala pa ba kaha ang druga sa atong katilingban” “Maluwas pa ba kaha sa kapobrehon ang daghang mga tawo?”

Dili kalikayan nga madiskurahe kita nga moatubang aning mga pangutana. Mura man gud og ngitngit kaayo ang padulngan sa kalibutan karon, ilabi na sa mga kabos nga nasod sama sa Pilipinas. Ang kalisod ug kasakit sa mga tawo nagpatongpatong ug daw walay makita nga kasulbaran sa mga suliran.

Niining panahon sa Adbyento, ang liturhiya nagdasig kanato nga magpabilin nga masaligon ug malaumon sa makaluwas nga lihok sa Ginoo. Muabot ang panahon kanus-a ang Dios mopalingkawas kanato gikan sa tanang kalisod ug kasakit. Wala kita masayod sa takna kanus-a kini Niya buhaton, apan makasiguro kita nga Iya gayod kining himoon sama sa Iyang pagluwas sa katawhan sa Israel gikan sa kamot sa mga kaaway ug ilabi na gayud gikan sa gahum sa sala.

Ang ebanghelyo karong Domingoha gisugdan sa usa ka pasiuna nga makasaysayon: “Sa ika-15 ka tuig sa paghari ni emperador Tiberio, kanus-a si Poncio Pilato mao gobernador sa Juda, ug si Herodes nagmando sa Galilea; ug ang iyang igsoon nga si Felipo nagmando sa Ituria ug Traconitide . . . kanus-a si Anas ug Caifas maoy labawng pari, ang Pulong sa Dios miabot kang Juan, anak ni Zacarias, didto sa disyerto.” Dili tuyo ni San Lucas ang pagsulat og kasaysayan kondili ang pagpakita nga dihay higayon sa kasaysayan kanus-a ang Dios mihimo og lakang aron pagluwas sa Iyang katawhan. Gisugdan kini sa Dios pinaagi sa pagdasig kang Juan sa pagsangyaw ug sa pag-andam sa Iyang pag-abot.

Sa maong panahon, ang mga Israelita nag-antos pag-ayo gumikan sa Romanhong imperyalismo. Ang ilang kasinatian dili layo sa ato: nag-antos sila sa grabe nga pangurakot sa ilang mga kadagkoan, nagkabahinbahin ang ilang katawhan, daghan ang nawad-an og pagtoo, adunay insureksyon, ug uban pa. Ingon niini ang ilang sitwasyon sa dihang nagsugod ang Diosnong buhat sa pagpangluwas. Busa, dili kita angay nga mawad-an sa paglaum sa atong kahimtang karon. Hinoon, makighiusa kita sa tibuok Simbahan sa pag-ampo niining panahon sa Adbyento nga muabot na ang Ginoo sa atong kinabuhi aron sa pagdala og kaluwasan.

Aron maandam ang mga Israelita sa pag-abot sa Manluluwas, si Juan nagsangyaw pinaagi sa pag-ingon: “Andama ang dalan sa Ginoo, tul-ira ang iyang agianan. Abunohi ang mga walog ug pataga ang mga bungtod ug bukid. Tul-ira ang tanang hiwi ug taronga ang gansanggansangon, ug ang tanang tawo makakita sa kaluwasan sa Dios.” Kining maong mensahe importante usab para kanato karon nga nagpaabot sa Ginoo nga Manluluwas.

Unsa man ang dalan nga angay natong tul-iron? Unsa pa kondili ang atong kinabuhi ug binuhatan mismo. Undangon na nato ang mga bisyo ug mga buhat nga salawayon. Biyaan nato ang mga binuhatan nga makadaot kanato ug sa atong isigkatawo. Unsa man ang mga walog nga angay natong abunohan? Unsa pa kondili ang atong mga kakulangon sa kinabuhi – kakulang sa disiplina, pagsabot, paghigugma, pagpaambit, pagpasaylo, pagtabang ug uban pa. Unsa man ang mga bungtod ug bukid nga angay natong patagon? Unsa pa kondili ang atong garbo ug kamapahitas-on. Angay kita nga magkat-on sa pagpaubos sa kaugalingon, pagpaminaw sa opinyon sa uban, pagtahod sa kultura ug pagtoo sa isigkaingon, ug uban pa. Kon mahimo nato kini, sigurado dili na magdugay ang Kaluwasan nga atong gipangandoy.

Nindot kayo ang pag-ampo ni San Pablo diha sa ikaduhang pagbasa: “Nga ang inyong gugma motubo ug magdala kaninyo sa mas lawom pa nga kahibalo ug mas tin-aw nga panabot sa unsay maayo, aron nga mahimo kamo nga limpyo og kasingkasing ug dili salawayon alang sa pag-abot ni Cristo. Mapuno unta kamo sa mga bunga sa katarong nga magagikan ni Cristo Jesus, alang sa himaya ug pagdayeg sa Dios.”