30th Sunday in Ordinary Time (A)

Ex 22:20-26;1 Thes 1:5-10; Mt 22:34-40

Usa ka gabii niana, nangutana kining negosyante sa iyang katabang, “Inday, gikuhaan naba nimo og duha ka kilo ang sako sa bugas?” “Yes, mam” mitubag ang katabang. “Inday, gikuhaan naba nimo og usa ka litro ang lata sa mantika?” nangutana ang negosyante. “Humana mam” tubag sa katabang. “Kon mao kana”, miingon ang negosyante, “saka na diri kay mag rosaryo na kita.”

Klaro kaayo sa storya nga kining negosyante wala makakita sa kalambigitan sa iyang kinabuhi ug sa iyang pag-ampo. Wala siya masayud nga ang iyang pagpanikas sa tindahan makadaot sa iyang relasyon sa Ginoo ug sa iyang pag-ampo. Ang Ebanghelyo karon nagtudlo nga ang tinuod nga gugma sa Dios angay gayud ubanan og gugma sa isigkatawo.

Gipangutana si Hesus “Unsa man ang labing dako nga kasuguan”. Agi og tubag siya miingon: “Higugmaa ang Dios sa tibuok mong kasingkasing, sa tibuok mong kalag ug sa tibuok mong hunahuna. Mao kini ang labing dako ug labing una nga sugo. Ang ikaduha susama ra niini. Higugmaa ang imong isigkatawo sama sa paghigugma nimo sa imong kaugalingon. Niining duha nagabarog ang tanang balaod ni Moises ug sa mga Propeta.”

Atong masabtan diha sa mga pulong ni Hesus nga ang tinuod nga gugma adunay tulo ka bahin nga dili pwede bulagon: una, ang paghigugma sa Dios; ikaduha, ang paghigugma sa isigkatawo; ug ikatulo, ang paghigugma sa kaugalingon. Ang ikatulo wala isugo sa derekta nga paagi, apan kini gihimong basehanan sa ikaduha. Ang usa ka tawo dili makahimo sa paghigugma sa iyang isigkaingon kon dili siya makamao mahigugma sa iyang kaugalingon.

Labaw sa tanan, kita gisugo nga mahigugma sa Dios tungod kay siya man ang tuburan sa tanang kinabuhi, kaayo ug gugma. Apan unsaon man nato pagpadayag sa atong gugma niining Dios nga dili man nato siya makita? Aniay pipila ka sugyot:

Una, higugmaon ta ang Dios pinaagi sa pagdawat ug pagsanong sa iyang gidalit nga kaluwasan. Diha sa Ebanghelyo ni San Juan atong masayran nga tungod sa dakong gugma sa Dios iyang gipadala ang iyang pinalanggang Anak aron nga ang mga tawo nga mutoo kaniya dili mamatay kondili makabaton hinuon sa kinabuhing walay katapusan (3:16). Ang gasa nga gidalit sa Dios dili basta-basta, kondili kinabuhing madagayaon ug walay kinutuban nga gidala sa iyang bugtong Anak. Kon tinuod kita nga mahigugma sa Dios, dili nato balewalaon kining maong gasa. Hinoon, angay nato kining dawaton pinaagi sa pagsunod sa kinabuhi ug panig-ingnan sa iyang Anak nga si Hesu-Kristo. Ang mainitong pagdawat ning maong gasa maoy timailhan sa atong pagtahud ug paghigugma sa naghatag niini.

Ikaduha, higugmaon nato ang Ginoo pinaagi sa atong pagpaambit sa gasa nga iyang gihatag kanato ngadto sa uban. Gipasabut ni Hesus nga ang gugma nato sa Dios walay bili kon kita dili mahigugma sa atong isigkaingon. Diha sa sulat ni San Juan, kita giingnan nga “Ang tawo nga moingon nga nahigugma sa Ginoo apan walay gugma sa iyang igsoon usa ka bakakon”. Busa, angay gayud nga ang kaluwasan nga atong nadawat gikan sa Dios – sama sa pasaylo, gugma, tabang materyal ug espiritwal, ug uban pa – ato usab nga ipaambit ngadto sa atong mga kaigsoonan ug kasilinganan aron makasinati pud sila sa gugma sa Ginoo pinaagi kanato.

Ug ikatulo, ipadayag ta ang atong gugma sa Dios pinaagi sa matinud-anong mga buhat. Ang nindot nga mga pulong walay pulos kondili kini pagaubanan sa lihok. Si Hesus mismo nagpakita sa iyang gugma sa Dios Amahan pinaagi sa pagtuman sa iyang kabubut-on ug paghatag og panahon para makig-uban Kaniya diha sa pag-ampo. Ug gipakita pud niya ang iyang gugma sa isigkatawo pinaagi sa pagtabang sa mga pobre, masakiton, ug dinaugdaug. Busa, kon tinuod kita nga nahigugma sa Dios, sundon ta ang iyang kabubut-on ug hatagan ta siya og panahon; kon tiunay kita nga nahigugma sa isigkatawo, magmaki-angayon kita ug magtabang sa mga kabos ug masulub-on; ug kon tinuod kita nga nahigugma sa atong kaugalingon, ampingan nato ang atong kinabuhi, lawasnon ug espirituhanon.

29th Sunday in Ordinary Time (A)

Is 45:1, 4-6; 1 Thes 1:1-5; Mt 22:15-21

Buot nga sukdon sa managtiayon kon unsa ang kaugmaon sa ilang 5 anyos nga bata. Busa, nagbutang sila og bibliya, de papel nga kwarta, ug bino sa salog sa ilang lawak. Sa ilang hunahuna, kon puniton sa bata ang bibliya, dako ang puruhan nga magpari siya; kon kwarta, mag negosyante siya; ug kon bino, mahimo siyang bastardo o parahubog.

Tuod man, kini ang ilang nakita sa pagsulod sa bata sa ilang lawak: Gikuha sa bata ang bibliya ug giloklok sa iyang ilok, gipunit ang kwarta ug gibutang sa iyang bulsa, ug unya, giyarok ang botelya sa iyang baba. Sa dihang siya midako, ang bata nahimong usa ka politiko.

Daghang mga tawo ang moingon nga ang relihiyon ug ang politika dili angay sagolon o kuyogon. Sa pagkatinuod, dinhi sa atong nasud, aduna kitay balaod nga nagmando sa pagbulag sa pagpadagan sa simbahan ug sa gobyerno. Pero, ang mga pagbasa karong Dominggoha nagpakita kanato nga ang simbahan ug gobyerno, o ang relihiyon ug politika, adunay dakong kalambigitan tungod kay kining duha ka realidad para man sa pagsilbi sa panginahanglanon sa katawhan.

Diha sa unang pagbasa, si propeta Isaias nagpadayag sa mensahe sa Ginoo ngadto sa hari sa Persia, nga ginganlag Ciro. Niining higayona, ang katawhan sa Israel nahimong binilanggo didto sa Babilonia. Apan ang Ginoo nagpili niiining pagano nga si Ciro aron maoy magtabang sa pagpabalik sa mga Israelita ngadto sa ilang yutang natawhan. Atong nadungog giunsa pagdasig sa Ginoo kining usa ka lider sa nasud nga molihok alang sa kagawasan sa katawhan sa Israel. Miingon ang Ginoo kang Ciro: “Gidala ka sa akong tuong kamot aron imong buntogon and mga nasod . . . Ako kang gilabanan bisan wala ka makaila kanako.”

Kining maong pagbasa magpahinumdum kanato nga ang tanang gahum, apil ang politikanhong gahum, nagagikan sa Ginoo. Hinoon, ang gahum nga pinalit o kinuha sa daotang paagi iya sa yawa ug walay kredibilidad. Ang Ginoo mopaambit og gahum sa tawo, sama sa iyang gibuhat kang Ciro, aron kini gamiton sa pag-alagad sa katawhan. Hinaot unta nga kining kamatuoran makadasig sa mga lideres sa atong nasud sa paggamit sa ilang gahum alang sa kaayohan sa katilingban sa Dios. Ang pagka-politiko usa ka espesyal nga bokasyon nga makadala sa tawo padulong sa gingharian sa Dios. Sama nga nalipay ang Ginoo kang Ciro, ang politiko makapalipay usab sa Dios pinaagi sa iyang matarong nga pagpangalagad.

Diha sa Ebanghelyo, ang mga Pariseo ug ang mga sakop ni Herodes nangutana kang Hesus: “Supak ba sa Balaod ang pagbuhis kang Cesar? Magbuhis ba ta o dili?” Ang mga Pariseo ug ang mga sakop ni Herodes walay maayong kabubut-on sa usag-usa tungod kay ang naulahi nakigkumbuya man sa mga Romanhon nga naghari-hari sa mga Hudeyo. Apan, niining tungora nagkahiusa sila tungod kay aduna silay “common enemy” nga mao si Hesus. Ang Ebanghelyo nag-ingon nga ang ilang pangutana adunay daotang katuyoan nga mao ang pagbitik ni Hesus. Kon moingon si Hesus nga supak sa Balaod ang paghatag og buhis, mapasakaan siya’g sumbong nga rebelyon sa pangagamhanan ni Cesar; ug kon moingon siya nga dili supak, masuko kaniya ang mga Hudeyo nga walay gusto sa paghatag og buhis sa mga langyaw nga nagdumala kanila. Mura kini og “no-win situation” para kang Hesus.

Apan sa kaulahian, nagmadaogon gihapon si Hesus. Bisan pa man sa kangil-ad sa tumong sa maong pangutana, gitubag kini niya sa pag-ingon: “Ihatag kang Cesar ang para kang Cesar; ihatag sa Dios ang para sa Dios.” Pinaagi niini, gipakita ni Hesus nga isip mga lumulupyo dinhi sa kalibutan, kita adunay “civil obligations” para sa kaayohan sa katilingban. Kabahin sa atong katungdanang mao ang pagbayad og buhis para sa pagpadagan ug kalambuan sa gobyerno ug sa katawhan. Tungod niini, isipon sa atong simbahan nga sala ang dili pagbayad sa saktong buhis ngadto sa gobyerno.

Hinoon, ang atong obligasyon kang Cesar o sa gobyerno sa kanunay ipaubos sa atong obligasyon sa Ginoo, nga maoy atong Labaw’ng Hari. Ihatag ta sa Ginoo ang para Kaniya sama sa katarong, hustisya ug kaangayan. Mao man gani nga kon ang usa ka pangagamhanan maghimo og lakang o programa nga dili subay sa kabubut-on sa Dios, mawad-an kini og kredibilidad ug dili na nato angay nga pagasundon. 

28th Sunday in Ordinary Time (A)

Is 25:6-10; Phil 4:12-14, 19-20; Mt 22:1-14

Dihay tigulang nga managtiayon nga namatay sa usa ka aksidente diha sa dalan. Sa miaging 20 ka tuig, himsog ang panglawas nianing duha tungod kay ang asawa mabinantayon kaayo sa ilang pagkaon. Pag-abut nila sa langit, gidala sila ni Senyor Pedro sa ilang mansion nga puno sa mga mahalong gamit ug mga nindot nga pagkaon.

“Unsa man kadaghana ang among pwede kaonon dinhi? nangutana si lolo.

Ug mitubag si Senyor Pedro, “Brod, langit na kini. Eat all you can, ug ayaw na paghunahuna sa bayronon kay libre ang tanan dinhi!”

Paghuman nila og pamahaw, gidala napud sila ni Senyor Pedro sa usa ka nindot nga beach resort diin didto diha nay giandam nga daghang pagkaon para sa paniudto.

Nagtulo ang laway ni lolo dayon og pangutana, “Nyor Pedro, asa may low-fat ug low-cholesterol ani?”

Ug miingon si Senyor Pedro, “Brod, langit na kini. Bisan pila o unsa ang imong kan-on dinhi, dili gyud ka masakit.”

Pagkadungog ni lolo aning mga pulonga, milingi siya sa iyang asawa ug nagbagolbol: “Sus, og wala pa lang ka magsige’g bantay sa sugar ug cholesterol, dugay ra unta kitang nag-enjoy dinhi!”

Nindot kaayo palandungon diha sa sambingay ni Hesus nga ang gingharian sa langit gipakasama sa usa ka hari nga naghatag og dakong kumbira para sa iyang anak nga magminyo. Alang sa usa ka Hudeyo, ang kumbira sa kaminyoon maoy usa sa pinakaanindot nga panahon sa iyang kinabuhi diin siya maglipay uban sa iyang pamilya, kaparyentihan ug kahigalaan. Pinaagi niining sambingay atong masabtan nga ang langit diay usa ka estado sa kinabuhi (dili lang usa ka lugar) diin adunay paghigugmaay, pag-inigsoonay, paghinigalaay, puno sa kasadya ug kalipay. Ang gingharian sa langit mao ang “paghari sa Dios” nga gisugdan ni Kristo ug nagpadulong sa iyang kahingpitan. Mao kini ang gipasabut sa theological phrase nga “already, but not yet”. Ang kahingpitan sa paghari sa Dios muabut sa katapusan sa panahon kanus-a ang Ginoo magpadayag na sa kinatibuk-an niyang gahum.

Diha sa sambingay, ang mga tawo nga giimbitar sa hari wala motunga. Ang uban nagbalewala sa imbitasyon, ang uban nagtrabaho, ug ang uban nanamastamas pa gani sa mga sulugoon sa hari. Busa, gisugo na lamang sa hari ang iyang mga sulugoon sa pag-adto sa mga kadalanan ug mga hilit nga dapit aron imbitahon ang tanan nga ilang makit-an. Ug gidala nila sa kumbira ang tanan, mga maayo ug daotan. Gigamit ni Hesus kining maong sambingay aron iyang mapasabut sa mga naminaw nga kini usab ang nagakahitabo sa iyang misyon.

Ang mensahe nga gidala ni Hesus mao ang kaluwasan nga gidalit sa Dios para sa mga tawo. Kon ang tawo mutubag lamang sa gitanyag nga kaluwasan, adunay mahitabo nga kumbira o dakong selebrasyon sa kalipay. Mao unya kini ang “paghari sa Dios” dinhi sa kalibutan. Kining maayong balita gihatag una sa tanan ngadto sa mga Hudeyo. Apan, kadaghanan kanila wala maghatag og bili niini, ug gani daghan kanila nagpasipala sa mga mensahero sa Dios. Mao man gani nga sa pag-abut ni Hesus, gidapit niya ang tanan, mga maayo ug daotan. Miadto siya sa tanang lugar ug kadalanan aron sa pagdapit sa mga kabos, masakiton, ug mga makasasala sama sa mga pagano, kubrador sa buhis ug mga daotang babaye.

Karong panahona, ang Ginoo nagpadayon sa pagtanyag og kaluwasan sa mga tawo. Matag usa kanato gidapit nga mohatag og personal nga pagsanong sa imbitasyon sa kaluwasan diha ni Kristo. Ang Dios wala magpili sa iyang gidapit – dato o pobre, maayo o daotan, bata o tigulang. Apan ang pangutana mao kini: Makalugar ba kita aron sa pagsanong sa imbitasyon sa Ginoo? Wala bay mga kabilingggan nga naghawid kanato? Basin baya og sama sa mga tawo sa sambingay, gibalewala pud nato ang mensahe sa Ginoo o gibugalbugalan ba kaha nato ang iyang mga mensahero?

Sa unsa mang paagiha kita makasanong sa imbitasyon sa Ginoo? Sa hamubo nga pagkasulti, kita makahimo niini diha sa atong aktibong pagpanginlabut sa kinabuhi sa atong Simbahan, ug kini adunay tulo ka aspeto: Una, angay kita nga magmakugihon sa pagtoon sa mga pagtulun-ang Katoliko aron pagsabut sa atong gitoohan (creed dimension); ikaduha, angay kita nga mag-apil sa pagsimba ug uban pang katilingbanong pag-ampo (cult dimension); ug ikatulo, angay nato puy-an o ipakita sa atong kinabuhi ang pagtoo nga atong gihuptan (code dimension). Kining tulo ka aspeto bililhon para sa matinud-anon nga pagbuhat sa kabubut-on sa Dios. Ang pagtoo nga walay pag-ampo dali nga mahisalaag. Ang pagtoo ug pag-ampo nga dili ubanan sa buhat walay kahulugan.

Diha sa sambingay, adunay tawo nga nakasulod sa kumbira sa hari nga wala magsul-ob sa saktong bisti sa kasal. Para sa mga Hudeyo, usa kini ka insulto sa pagakaslon ug sa iyang pamilya kay bisan ang mga kabos aduna man gayoy bisti nga para sa maong okasyon. Atong masabut nga kadtong maong tawo wala gayud magpakita og bili sa lugar o okasyon nga iyang gitambongan. Gani, ang iyang pagtambong nakahimo og dakong eskandalo sa mga mata sa laing mga bisita. Tungod niini, nasuko ang hari ug iyang gipagapos ang maong tawo ug gipalabay sa kangitngit.

Sa atong pagsanong sa imbitasyon sa Ginoo, kita usab angay nga magsul-ob sa saktong bisti sa pagkasumusunod ni Kristo. Ang “bisti” nga gihisgutan dinhi dili materyal kondili espiritwal. Ang “bisti sa kasal” para sa mga Kristiyanos mao ang mga Diosnong mithi sama sa kaayo, hustisya, kaangayan, kamanggihatagon ug kamanggiloloy-on. Diha sa Ebanghelyo, giapil ni Kristo sa pagdapit ang mga makasasala.  Apan sa ilang pagsanong, gilauman sila nga magsul-ob na sa bisti sa kinabuhing Kristohanon: “Lakat ug ayaw na pagpakasala!” Sa susamang paagi, kita nga nabunyagan diha ni Kristo ug desidido’ng mosunod kaniya gilauman na usab nga magsul-ob sa bisti sa katarong. Kon kini dili nato mahimo, makahatag lamang kita og eskandalo sa mga tawo ug wala kitay luna sa gingharian sa Dios. 

Hamubong Kasaysayan sa Santos nga Rosaryo

Ang Rosaryo maoy usa ka kombinasyon sa pag-ampo ug pagpamalandong nga nahimo nang kabahin sa tradisyon sa Simbahang Katoliko. Daghang mga tawo, ilabi na kadtong mga walay pagtoo, ang dili makakita sa kaanindto niining maong pag-ampo. Apan para sa daghang mga deboto sa Mahal nga Birhen Maria, ang pagrosaryo maoy usa ka makahuluganon nga pamaagi sa pag-ampo.

Kanus-a ug asa man nagsugod kining Rosaryo? Niadtong ika-9 ka siglo, gihimo sa mga Irish Monks nga kabahin sa ilang pag-ampo ang hiniusang pagbasa ug pagkanta sa 150 ka Salmo sa Balaang Kasulatan. Sa ilang paghimo niini, daghang mga tawo ang ganahan maminaw ug mosabat sa pagbasa ug pagkanta sa mga Salmo. Apan, dili kini sayon himoon, ilabina sa kadaghanan nga dili makasaulo sa mga Salmo. Atong hinumduman nga niadtong panahona, pipila lamang ang adunay kopya sa Balaang Kasulatan. Ug tungod niini, dihay nagsugyot nga agi’g puli sa mga Salmo, mag-ampo na lang ang mga tawo og 150 ka “Amahan Namo”.

Tuod man, ang mga tawo nakat-on nga mag-ampo ginamit ang 150 ka “Amahan Namo” agi’g pagsunod sa pamaagi sa mga Irish Monks, ug hinayhinay nahimo kining usa ka debosyon. Aron dili mawala sa pag-ihap sa 150 ka “Amahan Namo”, adunay naghimo og mga pamaagi. Pananglitan, adunay naghimo og supot nga pagasudlan og 150 ka gagmay ug lingin nga mga bato. Matag ampo og usa ka “Amahan Namo” magkuha sila og usa ka bato hangtud nga mahurot ang mga bato sa supot. Aduna usay nakahunahuna og gamit sa pisi nga adunay 50 ka bugkos – usa ka “Amahan Namo” matag bugkos. Balikon kini sa makatulo aron makompleto ang 150 ka “Amahan Namo”. Kining paggamit sa pisi, nga kadugayan gibutangan na og “beads” puli sa bugkos, maoy milungtad nga pamaagi sa pag-ihap.

Sa ika-13 ka siglo, ang mga teologo nagsugod pagpamalandong sa mga Salmo nilamdagan sa kinabuhi, kamatayon ug pagkabanhaw ni Hesu-Kristo. Unya, gikan sa mga Salmo, nagsulat sila og 150 ka mga linya sa pagdayeg (psalters or praises) para kang Hesus. Diha puy nagsulat og 150 ka linya sa pagdayeg para kang Maria. Kining mga “pagdayeg” gigrupo nila sa tag-50 aron usab mapasibo sa tag-50 ka bugkos o “beads” sa pisi. Gitawag nila kining mga pagdayeg og “Rosariums” (literally, “garden of roses”), nga maoy gigikanan sa atong pulong karon nga “Rosaryo”.

Kining mga psalters nga gikan sa Salmo nakapadasig sa paghimo og pamalandong sa matag “beads” diha sa Rosaryohan. Sumala sa kasaysayan, duha ka Dominikano ang nag-una niining pagpalambo sa binag-ong paagi sa pag-ampo sa Rosaryo, sila si Beato Alan ug Santo Dominggo. Kadugayan, ang mga pag-ampo sa Rosaryo gibahinbahin og tignapulo (nga gitawag og “decades”). Matag dekada adunay 10 ka “Maghimaya ka Maria” nga pagaunhan og usa ka “Amahan Namo”. Si Maria nahilambigit pag-ayo sa Rosaryo tungod sa iyang dakong papel sa kinabuhi ni Hesus ug sa Diosnong plano sa pagluwas sa tawo.

Pag-abut sa ika-17 ka siglo, si St. Louis de Montfort naghimo og mga mugbo nga storya sa kinabuhi ni Hesus nga sa kadugayan gihimo nang punto nga pamalandongan sa matag dekada sa Rosaryo. Kining mga storya gibahin sa taglima ug karon atong nailhan nga mga Misteryo sa Kalipay, Kasakit ug Himaya. Niadtong tuig 2002, si Pope John Paul II nagdugang sa mga Misteryo sa Kahayag.

Hinaot unta nga pinaagi niining hamubong kasaysayan sa pag-ampo sa Rosaryo kita makat-on sa paghatag og bili niining maong debosyon nga gihigugma pag-ayo sa atong mga katigulangan. Makat-on usab unta kita sa pag-ampo niini nga mapamalandongon, ug dili lang sa pinadagan nga paagi.

27th Sunday in Ordinary Time (A)

Is 5:1-7; Phil 4:6-9; Mt 21:33-43

Diha sa “Sambingay sa mga Saop”, atong masabtan nga ang tag-iya sa parasan mao ang Ginoo. Usa siya ka maayo nga tag-iya tungod kay naglantaw siya sa kaayohan sa iyang gitanum pinaagi sa pagpakoral sa iyang parasan ug sa pagpatukod og tore para sa magbantay niini. Siya usab usa ka masaligon nga tag-iya tungod kay nakahimo man siya sa pagbiya sa iyang parasan sulod sa taud-taud nga panahon.

Usa kini ka nindot nga hulagway sa Dios – mabinantayon ug masaligon kanato. Isip Amahan iya kitang bantayan aron walay daotan nga mahitabo kanato; apan dili siya “over-protective” kay nasayud man siya nga dili kita motubo kon kanunay kitang bantayan.

Ang ubas nga gitanum naghulagway sa katawhan nga pinili sa Dios. Aduna silay kapasidad nga mamungag daghan ug makahatag og maayong abut. Ang tag-iya sa usa ka parasan maglaum og maayong bunga sa iyang gitanum. Ang mga ubas nga dili makahatag og maayong bunga iyang isalibay ug sunugon. Sa samang paagi, ang Ginoo maglaum kanunay nga ang iyang katawhan mamunga unta og daghang buhat sa gugma, kalooy ug katarong. Kon dili sila makapamunga, dili na usab sila angay nga isipon nga katawhan sa Dios.

Ang mga saop sa parasan mao ang mga Hudeyo, ilabina ang mga pari ug mga Pariseo; sila maoy gitahasan nga magbantay sa piniling katawhan ug maggiya kanila sa maayong dalan. Ang mga sulugoon nga gipadala sa tag-iya sa parasan maoy nagrepresentar sa mga propeta sa Daang Kasabutan; sila maoy magsubay kon ang pinanggang katawhan sa Dios namunga og mga maayong buhat. Diha sa sambingay, ang mga sulugoon nga gipadala aron pagkuha sa bahin sa tag-iya gibugalbugalan, gidagmalan ug gipamatay sa mga saop. Mao usab kini ang gibuhat sa mga Hudeyo ngadto sa mga propeta nga gipadala sa Ginoo.

Ang gipadala nga anak sa tag-iya mao si Hesus. Ang Dios Amahan nagpadala kaniya sa kalibutan aron tapokon ang katawhan nga para kaniya. Kining sambingay gihatag ni Hesus agi og pagpanagna sa iyang umaabut nga kamatayon. Sama sa nahitabo sa mga propeta, siya nga bugtong Anak sa Tag-iya sa parasan isalikway gihapon sa mga saop ug gani ila pud nga ipapatay.

Sa pagkadungog sa mga pangulong pari ug mga Pariseo niining sambingay, nasabtan nila nga sila ang gipasabut ni Hesus nga daotang mga saop. Ug nangasuko sila pag-ayo kaniya.

Unsa may angay natong makat-onan sa Ebanghelyo karong adlawa?

Una, angay natong hatagan og dakong bili ang pagpangga sa Ginoo kanato. Kita na karon ang bag-ong Israel. Gipili kita sa Dios isip iyang katawhan -- gihimo kita nga usa ka Simbahan; gihatagan og buhing pagtoo; ug gilig-on pinaagi sa mga sakramento ug sa nagkadaiyang apostolado. Gihimo sa Ginoo ang tanan aron lamang kita mabuhi, malig-on, mapanalipdan ug makapamunga og maayo. Ang atong paghatag og bili mapakita pinaagi sa atong pagkooperar sa grasya sa Ginoo. Hinumduman nato nga kita gihatagan sa Ginoo og kagawasan nga mopili o modumili kaniya.

Ikaduha, ang Ebanghelyo nagpahinumdum usab sa atong bokasyon nga mahimong buotang saop o trabahante sa Ginoo. Gipiyal sa Ginoo sa matag usa kanato ang kaayohan sa iyang katawhan. Gitahasan kita nga magbuhat kutob sa atong mahimo aron nga ang katawhan sa Dios mabuhi nga malipayon. Kining maong bokasyon gihatag, sa espesyal nga paagi, ngadto sa mga pangulo sa gobyerno ug sa Simbahan. Sa ilang mga kamot gisangon sa Dios ang dakong tahas nga mag-alagad sa tinuoray sa mga tawo, ilabina sa mga kabos ug dinaugdaug. Sa katapusan sa panahon, matag usa kanato maghatag og kwenta atubangan sa Ginoo kalabut sa atong gipanghimo sa mga ubos natong igsoon.

Ug sa katapusan, angay kitang maghatag og dakong pagtagad sa presensya ug tingog sa mga propeta niining modernong panahon. Kinsa man kini sila? Sila kadtong mga tawo nga walay kahadlok nga moatubang sa tanang katalagman aron lamang mapadayag pinaagi sa pulong ug sa buhat ang mensahe sa gugma nga nagagikan kang Kristo. Pananglitan, usa ka propeta ang atong makita diha sa pari nga makig-uban sa mga igsoon natong Muslim diha sa dalan aron maghimo og “rally for peace”. Usa usab ka propeta ang atong makita diha sa mambabalaod nga makigbatok sa matag “anti-life” nga probiso nga ipasaka sa atong kongreso. Usa usab ka propeta ang atong makita diha sa doktor o health caregiver nga mopili pagpabilin dinhi sa atong nasud bisan sa gamay nga sweldo aron mag-alagad sa daghang kabos nga Pilipino. Usa usab ka propeta ang katekista o magtutudlo nga mosaka sa mga bukid ug moadto sa gagmay’ng kabaryohan aron lamang magtudlo sa mga bata mahitungod sa moral ug Kristohanon nga kinabuhi.

St. Therese of the Child Jesus

Today we honor Saint Therese of the Child Jesus.

When Saint Therese was declared saint in 1925, Pope Pius XI said that she is the greatest saint of modern time. Then, in 1997, Pope John Paul II proclaimed Therese a Doctor of the Church – only the 33rd person (and the 3^rd woman) in the history of the Church to be made such.

Usually, those who are made doctors are people who have produced volumes of theological writings and have succeeded to explain profound doctrines, dogmas, or mysteries. Interestingly, however, Saint Therese was able to produce only one tiny book - her little autobiography – which was very simply written.

And so, we ask: Why was this simple woman made a Doctor of the Church, and why was she acknowledged the greatest of all modern time saints?

Above all, it has to do with the simplicity and popularity of Saint Therese’s doctrine. She is a Doctor of the Church because she has had a strong influence in the lives of many people. And the reason why we would admire Saint Therese is because her teaching is so simple, so real, and so human. It is known as “The Little Way” – which tells us that by doing our daily tasks, with the greatest amount of love, we become holy, we become saints.

Some might find Saint Therese’s teaching so simplistic, and yet, it carries a lot of truth. Sometimes people would tend to make the spiritual life so difficult, if not complicated. We could get the impression that to be pleasing to God, we need to do extraordinary things. Saints are those who do marvelous things for God and who produce miracles for people. But when we look at Saint Therese, what we see is the ordinariness of her life. She entered the Carmelite monastery when she was 15, held no high positions in the community, and did not do extraordinary things. She was just a young woman with the most intense and incredible love for God. Therese did not live very long for she died at the age of 24. Yet, during her short life, she manifested great love for God and for people by fulfilling her duties with love and to the best of her ability.

The Little Way is something that we all can follow. We can fulfill our daily tasks as best as we could and with one motivation in mind, that is, to show love. St Therese reminds us that it is not merely a matter of doing it in a perfect way; it is a matter of doing it with love. The little tasks that we do with greatest love everyday can become the most extraordinary and most wonderful gifts that we can offer back to God.

Saint Theresa gave us this beautiful prayer:

May today there be peace within you.

May you trust God that you are exactly where you are meant to be.


May you not forget the infinite possibilities that are born of faith.


May you use those gifts that you have received, and pass on the love that has been given to you.


May you be content knowing you are a child of God.


Let this presence settle into your bones, and allow your soul the freedom to sing and love.


It is there for each and every one of us.