1st Sunday of Advent (B)

Is 63:16b-17, 19b; 64:2b-7; 1 Cor 1:3-9; Mk 13:33-37

Today is the first day of the new Liturgical Calendar Year, which also is the first Sunday of the season of Advent. The word “advent” comes from the Latin adventus, meaning “arrival”. During advent the Church invites us to prepare seriously for the coming of the Lord.

What we are preparing during this time of the year are the two comings of the Lord. First, we prepare for a meaningful commemoration of the mystery of the Incarnation, the becoming-man of God. Every Christmas celebration aims to develop in us a greater appreciation of the saving act of God, who sent His only Son not to condemn the world but to save it (Jn 3:16). This is a four-week preparation, symbolized by the four candles in the “advent wreath”. The color “green” encircling the advent wreath signifies the eternal happiness prepared for us by Jesus. The litugical color of advent is “violet” and it symbolizes repentance and conversion. Receiving the sacrament of reconciliation is considered the most important manner of preparation for the Lord’s coming. Some churches would use “royal blue” to symbolize the hope and expectation of the people as they await the Savior and the salvation promised by God.

And second, we also prepare for the inevitable coming of the Lord during the time of our death or at the culmination of time when He will come to judge the living and the dead. Advent exhorts us to keep vigil and watch because the exact moment of the Lord’s coming is not known.

In the gospel, Jesus likens the disciples to a servant charged by the Master to keep watch of the gate to his property. In biblical times, it was common practice for landowners to leave the care of their lands and business to their servants while they stayed somewhere else. This was a great test of loyalty for the servants: Would they work and fulfill their tasks in the absence of their master? Or, would they wait until they heared the master was about to return and then started doing things right? Yet, the problem was that often the servants would have no idea when the master would come back. Henceforth, smart servants would choose to do their tasks faithfully everyday so that their master would not find them sleeping on the job. In like manner, wise disciples of Jesus would not take for granted their daily mission because they know that the Lord will be back any time of the day – “in the evening, or at midnight, or at cockcrow, or in the morning”.

Like the parents who trust their adult children to look after the house while they are on vacation or like the teacher who leaves the classroom giving her students books to read and study, Jesus trusts that we, his followers, will do the mission he left us on earth. The task is to spread the love of God to every corner in the world, and we are to fulfill this mission through our daily works of mercy and compassion for the poor and the needy.

Manong Robeng is recognized as a loving husband and a good family man. One evening, while he was watching an interesting basketball game on TV, his youngest son jokingly asked him: “Dad, if the angel of death would come to you now and inform you that you are going to die tonight, what would you do?

Manong Robeng calmly replied: “Son, if that happens, I still would finish this basketball game on TV and afterwards, I still would go to sleep at the side of your mother.”

A person who is following a good, responsible, and prayerful life like Manong Robeng would not easily panic in the face of death or as death approaches. Most likely, the Lord will find him ready and compose for their encounter. Such meeting would be a moment of joy and gladness, not of fear and sadness. 

Ika-1 nga Domingo sa Adbiento (B)

Is 63:16b-17, 19b; 64:2b-7; 1 Cor 1:3-9; Mk 13:33-37

Karon ang pinakaunang adlaw sa liturhikanhong kalendaryo sa atong Simbahan, nga mao usab ang unang Domingo sa Adbiento. Ang pulong “adbiento” nagagikan sa pinulungang Latin nga adventus, nga nagpasabut og “pag-abut”. Ang adbiento mao ang panahon kanus-a kita gidapit sa Simbahan nga mangandam sa pag-abut sa Ginoo.

Duha ka klase nga pag-abut sa Dios ang atong gihunahuna niining panahon sa adbiento. Una, mangandam kita sa pagbalik-lantaw sa iyang pagpakatawo karong Deciembre 25. Pinaagi niini, mabati nato pag-usab ang dakong gugma sa Dios, nga mipadala sa Iyang bugtong Anak dili aron sa pagsilot kondili aron pagluwas sa kalibutan (Jn 3:16). Upat kini ka semana nga pagpangandam, nga maoy gihulagway sa upat ka kandila diha sa “advent wreath”. Ang kolor nga “green” nga naglibot sa advent wreath maoy simbolo sa walay katapusang kinabuhi nga gidala ni Hesus para kanato. Ang “violet” mao ang liturhikanhong kolor sa adbiento, nga simbolo sa paghinulsol. Ang pagbasol sa sala mao ang labing importante nga matang sa pagpangandam sa pag-abut sa Ginoo. Usahay, gamiton usab ang kolor nga “royal blue”, simbolo sa paglaum ug kahinangop, nga mao usab ang diwa sa adbiento. Mahinangpon kita nga magpaabut sa kaluwasan nga maoy gidala sa natawong Ginoo.

Ug ikaduha, ato usab nga pangandaman ang pag-abut sa Ginoo panahon sa atong kamatayon ug ang iyang pag-abut sa katapusan sa kalibutan, kanus-a kita iyang pagahukman binase sa atong binuhatan. Pagtukaw ug pagbantay kamo! Mao kini ang tawag sa Simbahan kanato niining panahon sa adbiento. Angay kita nga magmabinantayon tungod kay dili nato mahibaloan kon kanus-a gayud moabut ang Dios sa atong kinabuhi.

Diha sa Ebanghelyo, gipakasama ni Kristo ang iyang mga tinun-an sa usa ka sulugoon nga gitahasan sa iyang agalon sa pagbantay sa ganghaan sa iyang kabtangan. Sa panahon ni Hesus, daghang mga adunahan magbilin og mga sulugoon nga mobantay sa ilang yuta ug negosyo samtang sila nagpuyo sa laing dapit. Usa kini ka dakong pagsulay sa mga sulugoon nga gipiyalan: Magmakugihon ba sila sa paghimo sa buluhaton nga gisangon kanila bisan wala diha ang agalon? O, molihok lamang sila kon taliabut na ang tag-iya? Sanglit dili mahibaloan ang takna sa pagbalik sa agalon, ang mga maalamong sulugoon magmatinud-anon sa ilang pagtrabaho sa tanang adlaw. Sa susamang paagi, ang mga sumusunod ni Hesus dili angay nga magpasagad sa ilang misyon tungod kay ang Dios moabut sa ilang kinabuhi sa bisan unsang oras sa adlaw – pwede sa sayong kabuntagon, sa udto, o sa tungang gabii.

Ang usa ka ginikanan maglaum nga ang iyang mga anak magbantay ug maglimpyo sa balay samtang siya nangita pa og panginabuhian. Ang usa ka magtutudlo magdahum usab nga ang iyang mga estudyante magtrabaho sa ilang buluhaton samtang siya aduna pay importante nga gilakaw. Sa susamang paagi, si Kristo nagsalig nga ang iyang mga sumusunod magpadayon sa pagsangyaw sa Ebanghelyo pinaagi sa pulong ug sa buhat hangtud sa iyang pagbalik.

Si Manong Robeng usa ka buotan nga bana ug mapinanggaong amahan. Usa ka gabii niana, samtang nagtan-aw siya sa dula sa PBA atubangan sa telebisyon, gipangutana siya sa iyang anak: “Tay, kon moabut karon ang anghel sa kamatayon ug moingon kanimo nga mamatay ka karong gabii, unsa may imong buhaton?” Kalmado nga mitubag si Manong Robeng: “Anak, kon mahitabo kana, tiwason lang nako kining dula sa basketball, ug pagkahuman, matulog na ako uban sa imong nanay.”

Ang usa ka tawo nga magpuyo sa maayo nga kinabuhi sama kang Manong Robeng dili malisang o matarantar sa pag-abut sa kamatayon. Labing siguro, maabtan siya sa Dios nga magtukaw ug andam sa iyang pag-abut. Ang iyang pakighimamat sa Ginoo usa ka dakong adlaw sa kalipay ug pagmaya, dili sa kahadlok ug kasakit.

Christ the King (A)

Ez 34:11-12, 15-17; 1 Cor 15:20-26, 28; Mt 25:31-46

The final Sunday of the liturgical calendar marks the feast of Christ the King or Cristo Rey. The timing is intentional because the Church wishes to teach that at the end of time Jesus will be proclaimed once and for all as King of the entire universe. It was Pope Pius XI who introduced the feast into the liturgy in the year 1925.

The first reading shows what kind of king is our God. The prophet Ezekiel describes Yahweh as a good shepherd – caring (“I myself will look after my flock and guard them”), savior (“I shall rescue them from wherever they have been scattered”), healer (“I’ll bandage the wounded and make the weak strong”) and judge (“I will judge between sheep and sheep, between rams and he-goats”). Then, Saint Paul, in the second reading, introduces Christ as the all-powerful One who conquered death and who will give eternal life to all those who believe in Him.

The gospel prophesizes what is going to happen during the final days. There will be a Judgment Day, the parable suggests, when Jesus sits on His throne as judge. He will judge each of us based on our acts of love and mercy for the poor and the needy. Accordingly, our salvation will depend on how we treated them – the hungry, the thirsty, the homeless, the naked, the sick and those in prison. Mother Teresa once said: “These people are hungry not only for bread but for love; naked not only of clothes but of dignity and respect; homeless not only for lack of shelter but for being abandoned. These people are Jesus in distressing disguise.”

This feast of Christ the King challenges us to do at least two things:

First is to make a sincere effort to find God in the faces of people who are suffering from pain, be it physical or emotional. The Christian challenge is to live in solidarity with those who suffer, like what Mother Teresa did to the sick and the dying. We can start doing this in our respective communities, families, schools, parishes, and places of work. Let us ask ourselves: Who are the people near us who suffer in silence? Who are our neighbors in great need of our presence and assistance?

Second is to use our individual capabilities and influence to serve our Lord and King. Let us ask ourselves: What have we done as government officials, priests, religious, lawyers, doctors, businessmen, teachers, or workers to help build the kingdom of God on earth? Have we used our knowledge and talents to serve the people of God or simply to boost our own egos?

If we have used our power and strength to help people in need  or to lighten the burdens of others, we can join with the whole Church today in proclaiming: Christus vincit! Christus regnat! Christus imperat! (Christ conquers! Christ rules! Christ reigns!)

A king with no heirs invited qualified young people to be interviewed, with a view to succeeding him. A poverty-stricken young man felt an inner call to apply. He worked day and night to buy provisions for the journey and clothes for the interview. After weeks of travel, he came to the king’s palace. Sitting at the entrance was a beggar in dirty rags, calling out, “Help me, my son!” Filled with pity, the young man gave the beggar his good clothes and the money he had saved for his return trip. Then, with fearful heart, he entered the palace. When he was escorted into the throne room, he was shocked. Seated on the throne was the beggar, wearing the clothes he had just given him. The king smiled and said, “Welcome, my son!”

(The story is told by Mark Link, S.J.)

Kristo Nga Hari (A)

Ez 34:11-12, 15-17; 1 Cor 15:20-26, 28; Mt 25:31-46

Ang katapusang Domingo sa Liturhikanhong Kalendaryo mao ang pyesta sa Kristo nga Hari o Cristo Rey. Tinuyo ang pagtakdo niining maong adlaw tungod kay gusto natong ipakita nga sa katapusang panahon si Kristo ilhon nga Hari sa tibuok kalibutan. Si Pope Pius XI mao ang nagpahiluna niining maong kasaulogan diha sa liturhiya niadtong tuig 1925.

Ang unang pagbasa nagpakita kanato unsa nga matang sa Hari ang Dios. Si Yahweh gipaila nga usa ka magbalantay sa karnero – maalimahon (“Ako mismo ang mag-alima ug magbantay kanila”), manluluwas (“Pangitaon ko sila ug tapukon”), mananambal (“Bugkosan ko ang ilang mga samad ug ayohon ko ang mga nagluya”) ug maghuhukom (“Himoan kog ilhanan ang mga karnero ug mga kanding”). Unya, si San Pablo, diha sa ikaduhang pagbasa, nagpaila kang Kristo nga mao ang Labing Gamhanan sa tanan, nga mibuntog sa kamatayon, ug nga maoy maghatag og kinabuhing dayon sa tanan nga motoo kaniya. Sa katapusan sa panahon, ang tanan moila kang Kristo nga Hari ug moyukbo kaniya.

Ang Ebanghelyo nagpahimangno kanato unsay mahitabo sa katapusan sa panahon. Pinaagi sa sambingay, atong nasabtan nga moabut ang panahon kanus-a si Kristo maglingkod sa iyang trono isip maghuhukom, ug kitang tanan pagahukman binasi sa atong mga buhat sa gugma ug kalooy ngadto sa atong isig-katawo. Kining Ebanghelyo naghatag kanato og bag-o nga matang sa presensya sa Dios dinhi sa kalibutan. Makig-uban siya kanato dili lamang isip usa ka magbalantay sa karnero, kondili usab isip tawo nga angay natong tabangan ug higugmaon. Ang atong kaluwasan magdepende unya sa atong pagtratar kang Kristo diha sa mga kabos ug timawa – mga tawong gigutom, giuhaw, langyaw, hubo, masakiton ug mga priso. Si Mother Teresa nag-ingon: “Kining mga tawhana gigutom dili lamang sa pagkaon, kondili sa gugma; hubo dili lamang sa biste, kondili sa tawhanong dignidad ug respeto; walay kapahulayan dili lamang tungod kay walay balay, kondili tungod sa ilang pagkasinalikway. Kini sila mao si Kristo nga nagtakuban ug nakig-uban kanato.”

Niining pyesta ni Kristo nga Hari, kita gihagit sa pagbuhat niining duha ka dagkong butang:

Ang una mao ang tinud-anay nga pagpangita sa Ginoo diha sa mga panagway sa atong mga kaigsoonan nga nagsubo ug nagkalisudlisud. Usa kini ka hagit sa pagpakighiusa sa katawhan nga nag-antos, sama sa gibuhat ni Mother Teresa sa mga masakiton ug himalatyon. Sugdan nato kini sa paghimo diha sa atong tagsatagsa ka panimalay ug katilingban, diha sa mga sakop sa atong pamilya, kaparyentihan, ug mga kasilinganan. Kinsa man kanila ang nanginahanglan pag-ayo sa atong presensya, atensyon ug pagtabang?

Ug ang ikaduha mao ang paggamit sa atong kapasidad o gahum aron pag-alagad sa Dios nga atong Hari. Mangutana kita sa atong konsensya: Unsa may atong nahimo isip opisyal sa lungsod, pari sa simbahan, doktor, abogado, negosyante, magtutudlo, trabahante, o ginikanan aron mapatunhay ang paghari sa Dios dinhi sa kalibutan? Gigamit ba nato ang atong kahibalo o talento aron sa kaayohan sa katawhan sa Dios o aron lang sa pagpasikat sa atong ngalan?

Kon kita matinud-anon na nga migamit sa atong gahum ug inpluwensya aron pagtabang sa mga nanginahanglan o pagpagaan sa kalisud nga gipas-an sa uban, makahuloganon ang atong pagsinggit karon: Christus vincit! Christus regnat! Christus imperat! (Christ conquers! Christ rules! Christ reigns!)

33rd Sunday in Ordinary Time (A)

Pro 31:10-13, 19-20, 30:31; 1 Thes 5:1-6; Mt 25:14-15, 19-21

In today’s gospel, Jesus tells a parable in order to teach his disciples about what they are to do to prepare for the Lord’s second coming. Like the servants in the parable, each one of us is given “talents” or gifts to use and develop. Many would be interested in the amount of talents that a person possesses. And yet, in the eyes of God, what matters most is how we use our abilities to serve the needs of others. Using talents for the common good is the right way to prepare for our ultimate encounter with God.

In the parable, the Master gives no specific instruction on what to do with the talents. Bury them? Invest them in business? Deposit them in a bank? Or, use them to help the poor? The servants are left on their own to see what good will the talents be for the service of the Master. In life, the Lord Jesus would like his disciples to follow good lives. How concretely? We have to decide ourselves in light of the challenges of the gospel.

The Master is happy with the two servants for using and investing their talents well, making double their amounts upon His return. But He was greatly upset to the third servant for being cowardly and for leaving the talents unproductive. In the same way, Jesus would be pleased if we put to use our individual talents because it is only in doing so that they are enhanced. When we use our talents to serve the Christian community, we also grow and mature. The Lord would feel bad if we leave our talents unused because this would not be good for ourselves and for everyone.

Many would think that one has to do great things to make a difference in the world. However, the gospel reminds that God would be greatly pleased with the small, ordinary things we do with great love. In the first reading, for example, a wife is highly praised for being faithful to her daily duties in the family. She is like that servant in the parable whom the Master commends: “Because you are trustworthy with small matters, greater tasks will be given to you. Come, and share your Master’s joy.”

As a whole, the liturgy inspires us to see and appreciate our individual gifts and talents, no matter what they are. Let us show to God that we are grateful for His gifts by using them to advance the realization of His reign on earth. Hopefully, when we come to see God face to face, we can say: “Lord God, I have tried to do my best in order to serve You”.

There is a true story of a hotel receptionist who was manning the front desk on one stormy night. As the rain fell in torrents and the wind blew hard, a couple arrived at the hotel to ask for a room. The receptionist politely said, “I’m sorry, but all the rooms in this hotel are taken. However, I don’t like to drive you away in this turbulent weather. If you don’t mind, I’m offering my quarters at the basement. It is not so comfortable, but you can take refuge there tonight.”

After one month, the receptionist got an unexpected long distance call. It was from the man whom he had accommodated in his quarters. The man on the other line made a surprising offer to him. He said, “I am making you the manager of one of my hotels. If you have been trustworthy in your job as a receptionist, I’m sure you will do as well as a manager.

The receptionist turned manager reportedly established the Waldorf-Astoria Hotel in New York, one of the famous and prestigious hotels in the world.

(The story is from Cravings From the Heart by Simplicio Apalisok, Jr.)

Ika-33 ka Domingo sa Ordinaryong Panahon (A)

Prv 31:10-13, 19-20, 30:31; 1 Thes 5:1-6; Mt 25:14-15, 19-21

Diha sa Ebanghelyo si Kristo naghatag og usa ka sambingay aron pagtudlo sa mga sumusunod unsay angay nilang buhaton samtang magpaabut sa pagbalik sa Ginoo. Sama sa mga sulugoon sa sambingay, ang matag usa kanato gihatagan sa Dios og mga “talento” para gamiton ug palamboon. Dili igsapayan ang gidaghanon sa atong nadawat nga mga talento. Para sa Ginoo, ang labing importante mao ang atong paggamit sa mga talento para sa kaayohan sa kadaghanan. Kini mao ang pagpangandam nga angay natong himoon para sa pagpakighimamat sa Dios.

Diha sa sambingay, ang Agalon walay gisulti sa mga sulugoon mahitungod sa angay nga buhaton sa mga talento. Ilubong ba kini? Gamiton sa negosyo? Ipalit og yuta? O, gamiton para sa pagtabang sa mga kabos? Tungod niini, ang mga sulugoon nag-iyahay na lamang sa pagdiskarte. Dinhi sa kalibutan, si Kristo naglaum nga ang iyang mga sumusunod magpuyo og matarong nga kinabuhi. Kon sa unsang paagi, kita na ang gitahasan sa pagtugkad niini.

Nalipay ang Agalon sa duha ka sulugoon tungod kay napatubo nila sa duha ka pilo ang mga talento nga gibilin kanila. Apan, nasuko siya pag-ayo sa sulugoon nga walay gihimo sa iyang talento gawas sa paglubong niini. Sa susamang paagi, malipay pag-ayo ang Dios kon atong gamiton ang mga gasa nga iyang gihatag kanato tungod kay pinaagi lamang niini sila atong mapalamambo. Diha sa atong pagpangalagad sa katawhan, kita motubo ug mohamtong sa atong pagkatawo. Labing siguro, ikasuko sa Dios ang dili paggamit sa mga talento tungod kay kini dili makaayo sa atoa ug sa uban.

Daghan kanato gahunahuna nga aron ilhon o daygon kinahanglan magbuhat og dagkong butang. Apan gipahinumduman kita karon nga ang Dios malipay sa mga gagmay ug ordinaryong butang nga atong mahimo. Sa unang pagbasa, pananglitan, gidayeg ang usa ka asawa tungod sa iyang simple, ordinaryo ug inadlaw-adlaw nga mga buhat. Sama siya sa sulugoon sa sambingay nga gidayeg sa Agalon: “Tungod kay masaligan ka sa gagmay nga mga butang, hatagan ko pa ikaw og dagko. Ari ug paglipay uban kanako.”

Kining mga pagbasa angay nga magdasig kanato sa pagtugkad o pag-ila sa mga gasa o talento nga atong nadawat gikan sa Ginoo. Atong ipakita sa Dios nga kita mapasalamaton pinaagi sa paggamit sa atong mga talento para sa pagpatunhay sa iyang paghari dinhi sa yuta. Hinaot unta nga sa katapusan sa panahon, makaingon kita sa Ginoo: “Dios ko, gisulayan ko pagbuhat ang tanan kong mahimo.” 

Dedication of the Lateran Basilica (A)

Ez 47:1-2, 8-9, 12; 1 Cor 3:9-11, 16-17; Jn 2:13-22

Today the Church celebrates the feast of the dedication of the Lateran Basilica which is located in Rome, in a land donated by the Laterani family.  It was Pope Sylvester I who dedicated the Basilica on the 9^th day of November 324 AD. Originally, the Basilica was dedicated to the Savior, and later to St. John the Baptist and St. John the Evangelist. The Lateran Basilica is of enormous importance because it is the cathedral of the pope (not Saint Peter’s Basilica as many would easily think). For this reason, it is known as the “mother and head of all churches in the city of Rome and of the whole world” (Omnium urbis et orbis ecclesiarum mater, et caput).

As we commemorate the dedication a great church, the liturgy invites us to appreciate once more the sacredness of every house of God. First of all, the temple of God is in the hearts of people who welcome the Word of God. Jesus declares, “My Father will love them, and my Father and I will come to them and live with them” (Jn 14:23). In the second reading, Saint Paul says “God’s spirit lives in you. . . you yourselves are His temple (1 Cor 3:16-17). Every true Christian, therefore, is a temple of God, a sacred dwelling place.

God will reside not only in the heart of a Christian but also in the midst of people who are gathered in His name. “Whenever two or three come together in my name, I am there with them” (Mt 18:20). In other words, those of us who are bonded together in love also become sacred temples of God. Henceforth, we call every Christian family a “domestic Church” or a “Church in miniature”.

If God dwells in our hearts and in the midst of us, why do we still need to construct a Church building? Why do we have to go to a Church in order to pray? Every Church building is a symbol of our oneness in Christ. Because we are one body of Christ, we are called to take care of one another. When we go to a Church or a house of prayer, we pray with others and for others. In a Church building we find a meeting place where we can express our love for God and for one another.

In the gospel, Jesus was extremely mad at the merchants selling animals and the money-changers who converted the temple into a noisy marketplace, making it almost impossible for the people, especially the poor, to worship God. The merchants had offended God by destroying the sacredness of the place and by enriching themselves at the expense of the poor worshippers.

Somehow, this gospel teaches that in our life of faith, we are not supposed to possess a business mentality. Our relationship with God is like that of a child to a loving father, which naturally is inspired by intimate, mutual loving, not by the thought of gains or losses. We go to Church on Sundays because we love God, and not because we are afraid of hell. We give love offerings during the Mass because we wish to give thanks and to share, and not because we like to bribe the Lord. Finally, we do good works because we respect and love other people, and not because we only want to get merits for heaven. 

Paghalad sa Lateran Basilica (A)

Ez 47:1-2, 8-9, 12; 1 Cor 3:9-11, 16-17; Jn 2:13-22

Karong adlawa atong gisaulog ang kasumaran sa pagtukod sa basilika ni San Juan Lateran nga nahimutang sa Roma, sa yuta nga gihatag sa pamilya’ng Laterani. Si Pope Sylvestre I, nga nahimong santo, mao ang naghalad niining maong simbahan niadtong Nobyembre 9, 324 AD. Sa sinugdan, gihalad kining maong basilika ngadto sa Dios nga manluluwas; unya, gihalad usab ngadto kang San Juan Bautista ug kang San Juan Ebanghelista. Gihatagan og dako nga gibug-aton kining maong simbahan tungod kay kini mao ang katedra sa Santo Papa (dili ang basilika ni San Pedro). Mao man gani nga giisip kining maong basilika nga “inahan ug pangulo sa tanang simbahan sa siyudad sa Roma ug sa tibuok kalibutan” (Omnium urbis et orbis ecclesiarum mater, et caput).

Atol niining kapistahan sa basilika ni San Juan, ang liturhiya nagpahinumdum kanato sa kabalaan sa matag templo sa Dios. Una sa tanan, ang templo sa Ginoo mao ang kasingkasing sa matag tawo nga modawat kang Kristo: “Ang tawo nga nahigugma kanako, higugmaon sa akong Amahan. Moadto kami ug mopuyo diha kaniya” (Jn 14:23). Si San Pablo, diha sa ikaduhang pagbasa, miingon: “Wala ba kamo masayud nga kamo ang templo sa Ginoo?” (1 Cor 3:16). Kining mga pulonga nagpahinumdum kanato sa pag-amping ug pagrespeto kanunay sa atong pagkatawo ug sa pagkatawo sa uban.

Ang Ginoo mopuyo dili lamang sa kasingkasing sa tawo, kondili diha usab taliwala sa mga tawo nga magkahiusa sa iyang ngalan: “Kon may duha o tulo nga magkapundok sa akong ngalan, anaa ako sa ilang taliwala” (Mt 18:20). Sa ato pa, ang mga tawo diay nga magkahiusa sa ngalan ni Kristo mahimo usab nga templo o puluy-anan sa Ginoo. Mao man gani nga ang matag Kristohanon nga pamilya atong pagatawgon og “Gagmay nga Simbahan” o “Domestic Church”. Kining maong kamatuoran angay nga magdasig kanato sa paghugpong kanunay sa atong mga buhat ug katuyoan sa ngalan sa Dios.

Kon ang Dios nagpuyo na diha sa atong tagsa-tagsa ka mga kasingkasing ug sa atong taliwala, ngano nga kinahanglan pa man kitang maghimo og simbahan o balay-alampoanan? Nganong kinahanglan pa man kita nga muadto sa simbahan para mag-ampo o mosimba? Ang tubag mao kini: Sama nga matag pamilya manginahanglan og balay, ang katawhan sa Dios manginahanglan usab og balay alampoanan. Ang usa ka simbahan maoy simbolo sa atong kahiusahan ug sa atong pagkalawas ni Kristo. Diha sa balay sa Dios, maghiusa kita sa atong pag-ampo ug pagdayeg kaniya.

Diha sa ebanghelyo, si Kristo nasuko pag-ayo sa gibuhat sa mga Hudeyo nga pagnegosyo sulod sa templo. Para kaniya, ang pagpamaligya og mga mananap nga ihalaray ug ang pagpamaylo og kwarta usa ka panamastamas sa kabalaan sa balay sa Dios. Kini nagtudlo kanato nga matag simbahan adunay talagsaong kasagrado tungod kay kini man ang puluy-anan sa Ginoo dinhi sa kalibutan.

Ang ebanghelyo nagpahinumdum usab kanato nga diha sa kinabuhi sa pagtoo ug pag-ampo, angay natong likayan ang mentalidad sa usa ka negosyante. Ang atong relasyon sa Ginoo sama sa anak ngadto sa Amahan, nga angay paga-ubanan sa espiritu sa gugma, dili sa hunahuna nga makapabor o sa kahadlok nga maalkanse. Mosimba kita sa Dominggo tungod kay gihigugma nato ang Ginoo, dili tungod kay mahadlok kita sa impierno. Muhalad kita og kwarta o butang sulod sa Santos nga Misa tungod kay gusto kita magpasalamat o magpaambit, dili tungod kay gusto natong bayran ang Ginoo. Ang sakramento usa ka grasya gikan sa Dios, dili usa ka butang nga mapalit. Magbuhat kita og maayo tungod kay nahigugma kita sa atong isig-katawo, dili tungod kay gusto lang ta makapuntos para makasulod sa gingharian sa Dios. Sa pagkatinuod, ang kaluwasan dili nato mabayran sa bisan unsa kadako nga salapi o kahago; usa kini ka gasa nga ato lamang madawat gikan sa maloloy-ong Ginoo.

All Souls' Day

Wis 3:1-9; Rom 5:5-11; Jn 6:37-40

Dili dali ug dili sayon ang pagwala sa atong kasubo sa kamatayon sa atong mga minahal sa kinabuhi. Daghan kanato dinhi nagbangutan pa sa pagkamatay sa ginikanan, kapikas, igsoon, o higala. Hinoon, daghan usab kanato ang nagpabiling malig-on tungod sa gihuptan nga pagtoo sa pagkabanhaw nga ihatag ni Kristo.

“Mao kini ang kabubut-on sa nagpadala kanako . . . walay bisan usa sa iyang gihatag kanako nga mawala . . . banhawon ko siya sa katapusang adlaw.” Ang mga pulong ni Kristo sa Ebanghelyo maoy naghatag kanato og dakong paglaum sa kinabuhing dayon ug kaluwasan nga ato unyang maangkon human sa kamatayon. Ang atong patay nga lawas mahimong abo sa sementeryo, apan ang atong pagkatawo makig-uban sa Ginoo sa iyang kahimayaan ug sa kalipay nga walay katapusan. Sa giingon na ni San Juan: “Wala pay dalunggan nga nakadungog, wala pay mata nga nakakita unsa kanindot ang giandam sa Ginoo sa tanan nga motoo kaniya!”

Ang pundasyon sa atong pagtoo mao si Kristo mismo nga nabanhaw tulo ka adlaw human sa iyang kamatayon sa krus. Ang kamatayon ug kangitngit nawad-an og gahum batok kang Kristo. Tungod niini, matud ni San Pablo, kita nga nabunyagan diha ni Kristo mahiusa uban kaniya sa adlaw sa pagkabanhaw (Rom 6:3-9).

Aron mahimong makahuluganon kining atong pagsaulog sa “All Souls’ Day”, tulo ka butang ang angay natong himoon. Una, handumon nato ang atong mga kaigsoonan nga nangamatay na – ang ilang kinabuhi, ang ilang maayong panig-ingnan, ug ang atong mabulokong kasinati-an uban kanila. Maghalad kita’g pipila ka pag-ampo para sa kapasayloan sa ilang mga sala. Ug hangyoon ta usab sila nga mag-ampo para sa atong kaluwasan.

Ikaduha, atong tan-awon ug pamalandongan ang realidad sa kamatayon. Tungod sa kahadlok, kadaghanan kanato maglikay sa paghunahuna ug paghisgot mahitungod sa kamatayon. Mao nga ang kasagarang mahitabo, moabut ang kamatayon nga dili kita andam. Mas makatabang kanato kon kita modawat sa realidad sa kamatayon, moatubang ug motan-aw niini isip kabahin sa tawhanong kinabuhi. Gani, alang kanatong mga magtotoo, ang kamatayon usa ka mahinungdanong yugto tungod kay kini mao ang panahon sa atong pakighimamat sa Labaw nga Makagagahum. Pinaagi sa maampoong pagpamalandong, matabangan kita sa pagpangandam sa pag-abut sa takna sa atong kamatayon.

Ug sa katapusan, atong ipadayag ang atong dakong pagtoo sa pagkabanhaw diha sa atong pag-ampo ug sa atong kinabuhi. Sa pag-ampo, magpabilin kitang malaumon ug matoohon nga ang Ginoo nag-andam og lugar para sa matag usa kanato didto sa iyang gingharian. Dili kita magpababilin sa kasubo sa pagkawala sa atong mga minahal. Hinoon, magmasaligon kita nga moabut ang panahon kanus-a kita mahiusa pagbalik kanila. Ug diha sa kinabuhi, ipakita nato ang atong pagtoo sa pagkabanhaw pinaagi sa pagpuyo subay sa mga lakang ni Kristo, kinsa mao ang dalan padulong sa kinabuhing dayon. Dili kita angay nga magkinabuhi nga mura’g walay kamatayon, o magpuyo nga mura’g wala nay ugma. Gani, ang tanan natong buhaton angay natong isipon nga usa ka pagpangandam sa kinabuhing dayon. 

All Saints' Day

Mt 5:1-12

Karong adlawa atong gipasidunggan ang tanang mga Santos sa Simbahan. Kinsa man ang mga Santos? Nindot kaayo palandungon nga sa unang mga yugto sa atong Simbahan, ang tanang nabunyagan diha ni Kristo ginatawag og “Mga Santos”. Pananglitan, sa iyang unang sulat ngadto sa taga Corinto, si San Pablo miingon: “Gibalaan kamo diha ni Kristo, gitawag nga mahimong mga santos, uban sa tanang tawo nga motawag kang Jesu-Kristo nga ila ug atong Dios” (1:2). Sa pagkatinuod, kitang tanan nga nabunyagan diha ni Kristo nabalaan na tungod kay kita nahiusa na uban kaniya. Apan gitawag pa gihapon kita sa pagkasantos aron sa matag adlaw mag-anam kita kahisama kang Kristo nga atong Ginoo.

Tungod sa kasinatian sa sala, hinayhinay nabalewala natong mga Kristiyanos ang kamatuoran sa atong pagkabalaan ug pagkasantos. Siguro, matag usa kanato mobati og kaulaw nga tawgon og santos tungod sa atong mga kahuyang ug inadlaw-adlaw nga kalapasan. Ug sa hinayhinay, atong nabatasan ang pagtawag og “santos” niadtong pipila nga gideklarar nga mga santos sa Simbahan. Sila maoy nahimong mga modelo sa kabalaan ug sa katarong; sila usab ang tigpangama o tigpanalipud para sa tanang mga sumusunod ni Kristo.

Bisan adunay mga giila nga santos sa Simbahan, dili nato angay kalimtan ang talagsaong dignidad sa atong pagkabinunyagan. Pinaagi sa bunyag kita gibalaan na diha ni Kristo ug gitawag nga mahimong mga santos sa Dios. Ang pagbalaan sa kaugalingon maoy bokasyon sa tanang Kristiyano. Mao kini ang giingon ni San Pablo ngadto sa taga Efeso: “Sukad pa sa sinugdanan kamo gipili na diha ni Kristo nga mahimong balaan ug limpyo atubangan sa Ginoo” (1:3-4).

Unsaon man nato pagpuyo sa balaan o santos nga kinabuhi? Sa hamubo nga pagkasulti, kini maglangkob sa pagpaminaw ni Kristo, pagsunod sa iyang mga lakang, ug sa pagpabiling matinud-anon haloyo sa tanang kalisdanan. Madunggan nato ang tingog ni Kristo diha sa Balaang Kasulatan, diha sa mga alagad sa Simbahan, ug diha sa pag-ampo pinaagi sa gahum sa Espiritu Santo. Masunod nato ang iyang gilaktan diha sa inadlaw-adlaw nato nga pagpangalagad sa atong isig-katawo, ilabina sa mga kabos ug nag-antos. Ug makapabilin kitang matinud-anon kon tinuoray kitang makigbatok sa mga pagsulay ug sa tanang daotan.

Nindot ang giingon sa usa ka magsusulat: “Saints are sinners who keep trying to do good.” Ikalipay pag-ayo sa Ginoo kon bisan sa atong pagkatawhanon magpadayon kita nga maningkamot sa pagsunod sa kinabuhi sa Iyang Anak nga si Hesus. Kon masayop kita, mangayo kita og pasaylo. Kon madagma kita sa kadaotan, mobangon kita ug magbag-o sa kaugalingon. Sa pagkatinuod, dili sayon ang pagpakasantos, apan posible kini nga atong maangkon tungod sa panabang sa Ginoo nga maoy labing hingpit ug labing santos.

Niining kaspitahan sa mga santos, atong pasidunggan ug pasalamatan ang atong mga ginikanan, kaigsoonan, kahigalaan ug kasilinganan nga naningkamot pagsunod kang Kristo diha sa ilang tagsatagsa ka kinabuhi. Ang uban kanila nagpuyo na sa kahimayaan uban sa Dios ug nakighiusa kanato pinaagi sa ilang balaan nga espiritu.