All Souls' Day

Wis 3:1-9; Rom 5:5-11; Jn 6:37-40

Dili dali ug dili sayon ang pagwala sa atong kasubo sa kamatayon sa atong mga minahal sa kinabuhi. Daghan kanato dinhi nagbangutan pa sa pagkamatay sa ginikanan, kapikas, igsoon, o higala. Hinoon, daghan usab kanato ang nagpabiling malig-on tungod sa gihuptan nga pagtoo sa pagkabanhaw nga ihatag ni Kristo.

“Mao kini ang kabubut-on sa nagpadala kanako . . . walay bisan usa sa iyang gihatag kanako nga mawala . . . banhawon ko siya sa katapusang adlaw.” Ang mga pulong ni Kristo sa Ebanghelyo maoy naghatag kanato og dakong paglaum sa kinabuhing dayon ug kaluwasan nga ato unyang maangkon human sa kamatayon. Ang atong patay nga lawas mahimong abo sa sementeryo, apan ang atong pagkatawo makig-uban sa Ginoo sa iyang kahimayaan ug sa kalipay nga walay katapusan. Sa giingon na ni San Juan: “Wala pay dalunggan nga nakadungog, wala pay mata nga nakakita unsa kanindot ang giandam sa Ginoo sa tanan nga motoo kaniya!”

Ang pundasyon sa atong pagtoo mao si Kristo mismo nga nabanhaw tulo ka adlaw human sa iyang kamatayon sa krus. Ang kamatayon ug kangitngit nawad-an og gahum batok kang Kristo. Tungod niini, matud ni San Pablo, kita nga nabunyagan diha ni Kristo mahiusa uban kaniya sa adlaw sa pagkabanhaw (Rom 6:3-9).

Aron mahimong makahuluganon kining atong pagsaulog sa “All Souls’ Day”, tulo ka butang ang angay natong himoon. Una, handumon nato ang atong mga kaigsoonan nga nangamatay na – ang ilang kinabuhi, ang ilang maayong panig-ingnan, ug ang atong mabulokong kasinati-an uban kanila. Maghalad kita’g pipila ka pag-ampo para sa kapasayloan sa ilang mga sala. Ug hangyoon ta usab sila nga mag-ampo para sa atong kaluwasan.

Ikaduha, atong tan-awon ug pamalandongan ang realidad sa kamatayon. Tungod sa kahadlok, kadaghanan kanato maglikay sa paghunahuna ug paghisgot mahitungod sa kamatayon. Mao nga ang kasagarang mahitabo, moabut ang kamatayon nga dili kita andam. Mas makatabang kanato kon kita modawat sa realidad sa kamatayon, moatubang ug motan-aw niini isip kabahin sa tawhanong kinabuhi. Gani, alang kanatong mga magtotoo, ang kamatayon usa ka mahinungdanong yugto tungod kay kini mao ang panahon sa atong pakighimamat sa Labaw nga Makagagahum. Pinaagi sa maampoong pagpamalandong, matabangan kita sa pagpangandam sa pag-abut sa takna sa atong kamatayon.

Ug sa katapusan, atong ipadayag ang atong dakong pagtoo sa pagkabanhaw diha sa atong pag-ampo ug sa atong kinabuhi. Sa pag-ampo, magpabilin kitang malaumon ug matoohon nga ang Ginoo nag-andam og lugar para sa matag usa kanato didto sa iyang gingharian. Dili kita magpababilin sa kasubo sa pagkawala sa atong mga minahal. Hinoon, magmasaligon kita nga moabut ang panahon kanus-a kita mahiusa pagbalik kanila. Ug diha sa kinabuhi, ipakita nato ang atong pagtoo sa pagkabanhaw pinaagi sa pagpuyo subay sa mga lakang ni Kristo, kinsa mao ang dalan padulong sa kinabuhing dayon. Dili kita angay nga magkinabuhi nga mura’g walay kamatayon, o magpuyo nga mura’g wala nay ugma. Gani, ang tanan natong buhaton angay natong isipon nga usa ka pagpangandam sa kinabuhing dayon.