Ika-17 nga Domingo sa Ordinaryong Panahon (B)

2 Kgs 4:42-44; Eph 4:1-6; Jn 6:1-15

Matag alas 9 sa gabii, usa ka batan-on nga amahan ang magmaneho sa iyang trisikad. Mohunong siya sa KFC, McDonalds, Jolibee ug Chowking aron magkolekta sa ilang mga basura. Makita sa iyang panagway nga madasigon siya sa iyang gibuhat. Gikan sa mga basura, ilain niya sa pagputos ang pipila ka bukog sa manok ug baboy nga aduna pay salinsalin nga unod.

Sa iyang pag-uli sa squatters area diin siya nagpuyo, magdagan nga mutagbo kaniya ang daghan kaayong mga bata nga mag-ilog dayon sa pagkaon gikan sa basura nga iyang gidala. Puno sa kalipay ug kagana ang mga bata nga magkaon sa mga salin-salin sa basura.

Sa iyang balay, maghulat kaniya ang iyang pinangga nga asawa ug tulo ka mga gagmay'ng anak. Ug sa iyang pag-abut, mahinangop usab sila nga magtan-aw sa iyang dala nga pagkaon gikan sa basura sa mga tawo. Ang asawa maoy magpahiluna niini sa ilang tagsatagsa ka plato diha sa lamesa. Kining amahan maoy magpahinumdum sa mga anak nga bisan unsa kagutum angay gayud nga mangayo una sa panalangin sa Ginoo sa dili pa mokaon. Human sa pag-ampo nga pangunahan sa amahan, magsugod dayon sila sa pagpangaon.

Kining maong estorya akong nakita sa usa ka 5-minute video sa internet. Akong nasayran nga kining maong video giapil sa Banggang Internacional sa mga Mugbo nga Salida didto sa Berlin niadtong tuig 2006. Sulod sa 3,600 ka mga entrante gikan sa lain-laing dapit sa kalibutan, kining maong film nga gihimo sa usa ka Filipino (Ferdinand Dimadura) ang migula nga mananaog isip Most Popular Short Film of the Year.

Ang maong video magpahinumdum kanato nga magmapasalamaton gayud sa mga grasya nga atong matagamtam sa matag adlaw. Bulahan kaayo ang kadaghanan kanato tungod kay makakaon man kita og limpyo nga pagkaon labing menus katulo sa usa ka adlaw. Hinaot unta nga sa dili pa kita mangaon, mag-ampo ug magpasalamat una kita sa Ginoo. Ang estorya magpahinumdum usab kanato sa kadaghan sa mga tawo nga maglisud intawon sa pagkaon bisan kausa na lang sa usa ka adlaw tungod sa kawad-on. Ginaingon nga matag 3.6 ka segundo, adunay usa ka tawo nga mamatay sa kagutum. Ang maong video maghagit kanato sa paghimo og mga lakang nga makahatag og kasulbaran sa kalisud ug kagutum sa ubang mga tawo.

Ang mga pagbasa niining Domingoha nagtudlo kanato nga ang katawhan dili gayud magkulang sa pagkaon ug sa panginabuhian kon ang mga tawo unta makamao lamang mopaambit sa unsay anaa kanila. Diha sa unang pagbasa, ang kamanggihatagon sa usa ka tawo gibendisyonan sa Ginoo. Pinaagi sa iyang 20 ka lugas pan nga sebada, napakaon ang 100 ka mga biktima sa dakong gutum. Unya, diha sa ebanghelyo, ang kaayo sa usa ka batang lalaki gipanalanginan ni Jesus. Ug gikan sa iyang 5 ka pan nga sebada ug 2 ka isda, napakaon ang kapin 5000 ka mga gigutum.

Adunay daghang rason sa kalisud ug kagutum sa mga tawo karon. Usahay, sayon ra nato nga basolon ang mga kabos sa ila mismo nga kalisud. “Tapulan man gud mo! Wala man gud mo maningkamot!” Apan, hinumduman nato nga dili baya tanang kabos ang naglisud tungod sa katapolan. Daghan kanato ang nahimong kabos tungod sa katalagman, kakulang sa edukasyon ug kahigayonan, daotang sistema sa panggobyerno ug inhustisya. Tungod niini, ang mga sumusunod ni Kristo gitawag nga molihok para sa kabag-ohan sa katilingban ug sa kaayohan sa mga kabos.

Unsa man pud kahay atong mapaambit aron makuhaan ang kagutum ug kalisud sa kalibutan karong panahona? Daghang matang sa tabang ang atong mahatag sa isigkaingon – mahimo nga kwarta, biste, pagkaon, talento, kahibalo, panahon, presensya, ug uban pa. Kasagaran, magdumili kita sa pagpaambit tungod kay maghunahuna kita nga gamay ra ang atong mahatag ug nga kini dili igo nga makasulbad sa problema sa daghang mga tawo. Sama sa mga apostoles, mas masayon para kanato ang pagpanghunaw sa sitwasyon. “Papauli-a nalang Lord ang mga tawo. Dili naman atong tulubagon ang pagpakaon kanila.” Apan dili kini maoy kabubut-on sa Dios. Para kang Jesus, kita angay nga manginlabot sa kahimtang sa mga kabos. Ang gamay nga atong ihatag sa mga naglisud adunay dakong kapaingnan.

Usa ka magsusulat ang miingon: “It will never be enough until we start to give it away” (nga sa ato pa, “Dili gayud kini mapaigo hangtud nga dili nato kini sugdan sa pagpanghatag”). Bisan unsa pa kadaghan ang atong bahandi, aduna gihapoy mga tawo nga gutumon kon kita magpabilin nga hakog. Apan bisan gamay ra ang anaa kanato, walay tawo nga mamatay sa kagutum kon kita magmanggihatagon. Busa, gihagit kita karon nga magsugod sa pagpaambit sa bisan unsa nga makatabang sa mga kabos ug gigutom.

Ang ebanghelyo adunay laing nindot nga punto mahitungod sa atong pagtabang: Ang atong ipaambit sa mga naglisud ato unang pahawiran sa Ginoo. Ang pipila ka lugas pan ug isda nakapabusog sa liboan ka mga tawo tungod kay kini miagi sa kamot sa Ginoo. Ang atong kaugalingong katakos dili igo sa pagsulbad sa problema sa kalibutan. Manginahanglan kita sa panabang sa Dios tungod kay Siya lamang ang may gahum sa pagpahiluna ug pagpa-igo sa mga butang nga atong ikadalit. Gikinahanglan nato ang panalangin sa Dios aron ang atong ipaambit modaghan pag-ayo para sa katagbawan sa mga tawo. Busa, sa matag higayon nga kita mohatag og tabang sa atong isigkatawo, angay una nga moingon kita: “Ginoo, panalangini ug bendisyoni kining akong gasa aron ang akong igsoon nga may panginahanglan matabangan.”

17th Sunday in Ordinary Time (B)

2 Kgs 4:42-44; Eph 4:1-6; Jn 6:1-15

After the Sunday morning Mass, a little boy approached the priest and said, “Father, when I grow up, I’m going to give you some money.”

“Wonderful, thank you,” the priest replied, “but why?”

“Because when you delivered your sermon I heard my dad saying you are the poorest preacher this church has ever had.”

(The story is from an unknown author)

Bible commentators would love to highlight the significant role of the little boy in the story of Jesus’ miraculous feeding of five thousand people. The Lord and his disciples were figuring out where to find food for the hungry crowd. It was Andrew who noticed the boy with five barley loaves and two fish. Scholars tell us that this boy must have come from a poor family because rich people during Jesus’ time normally eat bread made of wheat, not of barley. The poor boy, however, had a generous heart because he readily shared his loaves and fish. Most likely, there were many others in the crowd who brought food with them but were unwilling to share. The boy with a rich heart saved the day; he made the miracle of the multiplication of loaves possible.

Jesus took the few loaves and fish, gave thanks to his Father in heaven, and started to distribute them to the people. All had eaten and were satisfied. In the end, the disciples were able to gather twelve wicker baskets of leftovers from the five loaves and two fish. This wonderful story reminds us that with God’s blessings, the small thing that we share will go a long, long way to help the poor. Oftentimes, we are hindered to help not because we are selfish and compassionless, but because we think our help would hardly make any difference at all. And yet, the gospel tells us that if we translate our compassion to positive action, the little that we can give will be multiplied by God in such a way that there will be more than enough to fill the need. All that Jesus asks of us to feed the hungry people of the world is our “five loaves and two fish.”

“Gather the fragments of leftover, so that nothing will be wasted,” Jesus told his disciples. Those of us who are enjoying abundance of food and material possessions should take the Lord’s advice seriously. Let us not be wasteful. Let us buy and keep only what is essential for life. Throwing food products in the garbage is an outright scandal because thousands of people in different parts of the globe are dying of hunger every second of the day.

Today, a lot of people are hungry, sad and afraid. As Christians, we have to ask ourselves: Is there a person in the world who became less hungry because of our presence? Is there somebody in our neighborhood who became less depressed because we are there? Is there anyone in our place who became less insecure because of our company?

One night at bedtime, a successful and God-fearing businessman was praying with his son. He began by saying, “Son, let us pray for that poor man who lives down the road, that the good Lord may come to his aid.”

His son turned to him and replied, “Dad, we don't need to bother God about that. We can do it ourselves!”

(The story is from an unknown author)

16th Sunday in Ordinary Time (B)

Jer 23:1-6; Eph 2:13-18; Mk 6:30-34

In the first reading, the prophet Jeremiah rebukes the leaders of his time for thinking more of their own interests and not of their people. “Woe to the shepherds who mislead and scatter the flock . . . you have driven them away . . . you have not cared for them” (23:1-2). God promises to gather back his sheep and to give them shepherds who will take care of them so that they no longer have to worry and to live in fear.

The gospel reading illustrates the fulfillment of God’s pledge of providing good shepherds for his people. Jesus, the Good Shepherd himself, leads a group of disciples who give their life for the service of the flock. The Lord’s shepherds work hard and often forget to eat and rest due to their great dedication to the task of shepherding. Jesus has to remind them that rest is needed for the continued success of their mission. “Come away by yourselves to a deserted place and rest a while.”

The Lord makes clear to his disciples that they are not in for a quick mission but for a long, demanding task. In order to persevere and succeed, they have to take care of themselves, too. Jesus considers his shepherds as important as his flock. This kind of concern for co-workers is worth emulating. It reminds us that success must not to be attained at the expense of the individual well-being of workers.

Seeing the crowds who keep on following him, Jesus feels deep compassion for them because they are like sheep without a shepherd. Sheep basically are timid, meek and defenseless animals. Without a shepherd, the sheep can hardly survive. Jesus, in a way, perceives the needs of people for guidance and protection. He and his disciples have to work hard in order to provide life and direction for the flock.

It is wrong to think of priests as the only shepherds of the Church. In fact, every disciple of Jesus is, by virtue of baptism, a shepherd. The priest is a shepherd to the parishioners, and so is the teacher to the students, the employer to the employees, the military officer to the cadets, the parent to the children, and the older child to the younger siblings. As shepherds, God expects us to give unconditional service to those entrusted to our care, to take care of our co-shepherds, and always to feel compassion upon seeing the unmet needs of people.

A little girl said to her friends, “My father is the best preacher in our village.”

“Your father is not a minister. He is a policeman, isn’t he?” the friends asked her.

“You’re right. Dad is a policeman and he preaches to us by his good examples!” said the girl.

Ika-15 nga Domingo sa Ordinaryo nga Panahon (B)

Am 7: 12-15; Eph 1: 3-14; Mk 6: 7-13

Ang ebanghelyo niining Domingoha nagpahinumdum kanato mahitungod sa atong pagkamagsasangyaw ug sa batasan o kinaiya nga angay natong dalhon diha sa pagtuman niining misyon nga gisangon kanato.

Sa iyang pagkasiya, ang simbahan usa ka misyonaryo nga katawhan. Ang iyang kinabuhi ug kaanindot dalhon gayud sa bisan asa nga dapit aron ipaambit sa tanang katawhan. Atong sayran nga si Jesus nagdapit og mga sumusunod dili aron mahimong pundok sa katawhan nga magkinaugalingon kondili aron mosunod sa iyang mga lakang ug magsangyaw mahitungod sa dakong gugma sa Ginoo. Nagtawag siya og mga tawo dili aron mag-alagad kaniya kondili aron mag-atiman sa uban. Nagdapit siya og mga sumusunod dili aron magtrabaho para kaniya kondili aron magtrabaho uban kaniya para sa katumanan sa paghari sa Dios dinhi sa kalibutan.

Importante kaayo nga atong puy-an ang kinaiyahan ug misyon nga atong nadawat diha sa sakramento sa bunyag. Pinaagi sa bunyag, nahimo kitang mga Kristiyanos ug nakadawat sa misyon sa pagsangyaw sa Maayong Balita. Dili maayo nga Kristyanos lamang kita sa ngalan kondili sa pulong ug sa buhat. Dili dapat nga Kristiyanos lamang kita matag Domingo kondili sa matag adlaw sa atong kinabuhi. Dili angay nga Kristianos lamang kita sa sulod sa simbahan kondili sa tanang dapit diin kita mabutang. Dili usab maayo nga Kristiyanos lamang kita uban sa atong pamilya kondili sa atong pagpakig-uban sa tanang tawo. Ang atong pagkabinunyagan nagtawag kanato nga molakaw sa kalibutan aron magpaambit sa gugma sa Dios ngadto sa tanang katawhan ug sa tanang panahon.

Daghan kaayo ang pamaagi ug kahigayonan sa pagpuyo sa atong pagka-Kristohanon. Pananglitan, ang usa ka pulis mahimong tinuod nga Kristiyano pinaagi sa pagmatinud-anon sa pagbantay sa kalinaw ug sa dili pagdawat og soborno gikan sa mga daotang tawo. Ang usa ka magtutudlo mahimong tinuod nga sumusunod ni Kristo pinaagi sa paghatag og maayong pagtulun-an ug panig-ingnan sa iyang mga estudyante. Ang usa ka negosyante mahimong tinuod nga Kristiyano pinaagi sa pagpamaligya nga walay pagpanikas. Ang usa ka driber sa trak de pasahero mahimong tinuod nga sumusunod ni Kristo pinaagi sa mabinantayong pagmaneho ug sa pagsunod sa mga balaod sa dalan. Ug ang usa ka politiko mahimong tinuod nga Kristiyano pinaagi sa tinuoray nga pag-alagad sa katawhan ug sa dili pagpangurakot.

Diha sa ebanghelyo, gipadala ni Jesus ang iyang mga tinun-an nga magtinagurhaay. Sa ilang panahon ug kahimtang, dili maayo nga magbiyahe nga mag-inusara tungod kay adunay mga tulisan diha sa dalan. Sa ilang pagsangyaw, ang mga sumusunod ni Kristo angay nga magtinabangay ug magbantay sa usag-usa. Kining bahina sa kasulatan magpahinumdum kanato nga ang Kristohanong misyon dili pribado o kinaugalingon nga trabaho. Sa atong pagsangyaw, magtinabangay kita tungod kay dili sayon ang trabaho. Manginahanglan kita sa tabang sa usag-usa aron magmalampuson sa trabaho sa pagpangluwas nga gisangon kanato ni Kristo.

Ang usa ka estudyante madasig sa pagtuon kon tabangan siya sa iyang mga kaklase nga makasabut sa ilang leksyon. Ang usa ka nurse madasig sa pag-alagad sa mga masakiton kon ang iyang mga kauban sa ospital mainiton usab sa ilang pag-atiman sa mga pasyente. Ang usa ka kagawad sa lungsod mahagit sa pagpanerbisyo kon ang iyang mga kauban sa konseho dili mag-apil sa pangpangurakot. Ug bisan gani ang usa ka pari madasig sa paghatag sa iyang kinabuhi para sa Simbahan kon ang iyang mga kaubang pari magpuyo usab nga matinud-anon sa ilang mga panumpa. Kon ang atong mga kaigsoonan, kahigalaan, ug kauban sa trabaho magtinapolan o magpasagad sa ilang mga obligasyon, bation kita og kaluya ug mawad-an og gana sa pagpangalagad. Busa, angay gayod kitang magtinabangay aron dili kita kahutdan og kadasig sa pagtuman sa sugo ni Kristo.

Sa ilang pagsangyaw, gimandoan usab ni Jesus ang iyang mga tinun-an nga dili magdala bisan unsa gawas sa sungkod. “Walay pagkaon, walay sako, walay kwarta.” Sa panahon ni Kristo, praktikal kini nga sugyot. Ang magsasangyaw maglakaw sa lagyo nga mga dapit ug angay lamang nga dili sila magdala og bug-at nga mga gamit. Gawas pa niini, ang kwarta ug materyal nga mga butang maoy makadani sa mga tulisan nga nag-atang diha sa dalan. Busa, sa ilang pagbiyahe, ang mga sumusunod ni Kristo angay lamang magsalig sa tabang sa Ginoo ug sa kaayo sa mga tawo.

Bisan tuod lahi na karon ang atong panahon ug kahimtang, angay gihapon natong hatagan og gibug-aton kining pahimangno ni Kristo sa pagkinabuhi nga gawasnon sa mga materyal nga butang. Ang kalibutanong bahandi maayo man kon kini makapaduol kanato sa Dios ug makapahimo kanatong mahigugmaon sa isigkaingon. Apan basi sa kasinatian, kon daghan ra kaayo ang mga materyal nga butang, maglisud kita sa pagsabut sa plano sa Dios para kanato ug dili na hinuon kita makasunod ni Kristo.

Busa, angay gayod nga atong susihon sa tinuoray kon unsa na ang papel sa atong mga kabtangan diha sa atong pagsunod kang Kristo. Nakapaduol ba kini kanato sa Dios o nakapalayo ba hinoon? Kining mga bahandi nakahimo ba natong mas mahigugmaon, mas manggihatagon, ug mas manggiloloy-on sa atong isigkaingon? 

15th Sunday in Ordinary Time (B)

Am 7: 12-15; Eph 1: 3-14; Mk 6: 7-13

The gospel reminds us of the missionary nature of the Church and of the attitude that we are to bring in fulfilling our mission.

The Church or the community of Jesus’ disciples is missionary by nature. The Lord did not gather followers in order to form an exclusive community of friends. Rather, he invited people to follow his footsteps and to prepare them for a great mission. He gathered disciples who will serve the needs of others, not his personal interests. He called them not to work for him but to work with him for the building of God’s kingdom on earth.

It is important that we remain conscious of the identity and mission that we received in the sacrament of baptism. We are Christians and we are missionaries by vocation. We cannot be Christians only on Sundays and inside the Church building. We cannot be Christians only within our Charismatic communities or prayer groups. Rather, our true identity summons us to go out to the world in order to share the love of God to others everyday of our lives. The Lord has empowered us to become teachers, healers, sanctifiers and leaders of the community.

Jesus sent his disciples out on a mission “two by two”. In ancient times, it was not safe to travel alone because there could be robbers along the way. Disciples had to protect one another as they tried to do their mission. This passage would remind us that the Christian mission is never a private endeavor. We always do our mission as a team because the task is not easy. We need God’s strength and one another’s help in order to succeed in the work of saving lives.

Furthermore, the Lord ordered his missionaries “to take nothing for the journey but a walking stick – no food, no sack, and no money in their belts.” During biblical times, this was not unusual. Travelers had to walk a long, long way and it was not practical for them to carry a lot of stuff on the journey. And besides, bringing extra money and material baggage would only attract robbers who were common in those days. The disciples, therefore, were to depend primarily in the goodness of God and in the hospitality of people for their daily sustenance.

We are living in a different time and situation. Nevertheless, the Lord’s admonition to his disciples to travel light remains relevant. We need to be wise in handling earthly possessions because often they distract us from seeing the plan of God in our lives and hinder us from following the Lord. Moreover, we have to show people that genuine happiness can be found primarily in right relationships with God and with one another, and not in material wealth alone.

It is not only things or material wealth that we stuff in our luggage or carry along in our life. It may be the excess trappings of our status and privilege in society. It also might be our crusty ideas and ideologies. Hence, we need to be outstanding not only in simplicity but also in humility in order to attract people to the life and teachings of Jesus.

One day, Saint Francis asked a brother of his community to come with him to the town in order to preach. They walked through the fields, the town market, the plaza, and back.

When they finally got back home, the brother asked, “Have we forgotten the purpose of our visit to the town? We haven’t preached at all.”

“Yes, we did.” Francis replied. “We only use words when necessary!”

(The story is from an unknown author)

14th Sunday in Ordinary Time (B)

Ez 2: 2-5; 2 Cor 12: 7-10; Mk 6: 1-6

A bishop was interviewing a senior seminarian before his ordination as deacon, and asked him where he would like to be assigned as a deacon for pastoral training. The seminarian said, somewhat boldly, “Oh, my bishop, anywhere but New Canaan!”

“Why not there,” the bishop asked?

“You know,” the seminarian answered, “That's my hometown – and we all know that 'a prophet is not without honor except in his native place.'” 

The bishop replied, “Don't worry my friend! Nobody in your hometown is going to confuse you with a prophet.”

(The story is from the www.cbcisite.com/)

Biblical tradition reveals that most of God’s prophets have experienced strong resistance and rejection. In the first reading, God warns Ezekiel about the fate of God’s faithful servants. People are rebellious and stubborn; often they would not listen to God’s messengers. Usually, prophets are subjected to physical abuse by wicked people.

The gospel narrates that Jesus himself experienced painful rejection from his own people in Nazareth. The people knew him too well, and they couldn’t accept the fact that their neighbor or kinsman, who merely is a carpenter’s son, could do marvelous deeds and speak in behalf of God in their synagogues. Because the people did not believe in him, Jesus could not perform miracles in his hometown.

The readings would relate easily with our own religious experience as Christians. If we take seriously our commitment to live the values of the Kingdom, there would be times when people misunderstand, reject and ridicule us. The more committed we are, the greater is the chance that we would experience rejection and even persecution.

Like many of God’s messengers, Jesus did not allow people’s indifference and lack of faith to stop him from doing his mission. The same challenge is given to us who are baptized and who share in the prophetic mission of Christ.

As prophets, what are we suppose to do in society?

Basically, prophets are pointers. They point not to themselves but to someone who is greater than themselves. We, as God’s messengers, are to help people know God and understand His plan for their lives. God creates every person for a reason. Jesus tells us that God is a Father in heaven who wants us to relate with him as his beloved children. This is the message that people need to hear today. Henry Nouwen makes us aware of the many voices that seek for our attention:

There is a voice that says, “Prove that you are a good person.” Another voice says, “You’d better be ashamed of yourself.”  There also is a voice that says, “Be sure to become successful, popular, and powerful.” But underneath all these often very noisy voices is a still, small voice that says, “You are my Beloved, my favor rests on you.”  That’s the voice we need most of all to hear. 

Prophets also point people to a broader horizon, to something or someplace beyond this earthly life. As God’s spokespersons, we have to remind people that the world is our temporary home. No one of us is meant to stay here forever. If such is the case, we must not behave and act as if this world is the end thing. Rather, we are to live our life in preparation for the world and the eternal life to come.

Some people would be grateful that we care to share with them our faith; others would simply ignore us; while some others would ridicule us. The words of our Lord Jesus could serve as a consolation: “Blessed are you when they insult you and persecute you and utter every kind of evil against you because of me. Rejoice and be glad, for your reward will be great in heaven. Thus they persecuted the prophets who were before you” (Mt 5: 11-12).

Ika-14 nga Domingo sa Ordinaryo nga Panahon (B)

Ez 2: 2-5; 2 Cor 12: 7-10; Mk 6: 1-6

Usa ka Domingo niana, nagwali kining pari: “Kon magpuyo kita og matarong nga kinabuhi, makasulod kita sa gingharian sa Dios!”

Unya, dihay hubog nga mibugal-bugal sa pag-ingon: “Kahibalo nako ana dre.”

Gibalewala sa pari kining hubog ug siya mipadayon sa pag-ingon: “Apan kon salawayon ang atong binuhatan, sa impiyerno gayod ang atong padulngan.”

Ug mitingog na pud ang hubog: “Ehem . . . kahibalo nako ana dre.”

Nahutdan sa pasensya kining pari ug misinta siya sa hubog: “Hoy hubog! Nganong sige kag bugalbugal diha? Suntokon ta ka ron!”

Ug mitubag ang hubog: “Aw kana maoy bag-o dre. Karon lang ko kahibalo nga duna diay pari nga manuntok.”

Ang mga pagbasa karong Domingoha naghisgot mahitungod sa kalisod sa kinabuhi sa usa ka propeta. Sa Balaang Kasulatan, ang propeta giila nga usa ka tawo nga sinugo sa Ginoo aron pagdala og mensahe para sa iyang katawhan. Kadaghanan kanila dili paminawon, lutoson, ug patyon sa mga daotang tawo.

Sa unang pagbasa, ang Ginoo nagpadala kang Ezekiel ngadto sa mga Israelita – usa ka katawhan nga nakigbatok ug nakasala sa Dios. Nakahibalo si Ezekiel nga kining mga tawhana mga masupilon ug mga gahi og ulo. Apan bisan nasayod nga dili siya paminawon, si Ezekiel miadto gihapon sa mga Israelita aron pagdala sa mensahe sa Dios. Maminaw man ang katawhan o dili, ang importante nga masayud sila nga adunay propeta nga nakig-uban kanila. Ang propeta maoy magpakita sa makanunayong pag-amoma sa Ginoo haloyo sa pagkamasalaypon sa tawo.

Diha sa ebanghelyo, si Jesus nakasinati sa susamang kalisud sa pagsangyaw sa Diosnong mensahe ngadto sa Iyang kaugalingong katawhan. Ang mga tawo nakaila kang Jesus isip ordinaryo nga tawo ug anak sa usa ka panday. Tungod niini, gibalewala nila ang iyang mga bulawanon ug espiritohanon nga mga pagtulun-an. Si Jesus mismo naka-ingon: “Walay propeta nga madawat sa iyang kaugalingong lungsod.” Ug tungod sa kakulang sa pagtoo sa mga tawo, si Jesus walay nahimong milagro sa ilang lugar.

Si Pablo, sa ikaduhang pagbasa, nagpadayag og laing problema sa usa ka propeta. Dako kaayo ang iyang kadasig nga magsangyaw sa pulong sa Dios, apan nabati usab niya ang iyang pagkatawhanon ug pagkamasalaypon. Nagpakilooy siya sa Ginoo nga tangtangon kining iyang kahuyang, apan ang Dios miingon kaniya: “Ang akong grasya igo na nga makalig-on kanimo. Ang katakos maangkon pinaagi sa pagdawat sa kaugalingong kahuyang.”

Kining mga pagbasa magpahinumdum kanato sa atong bokasyon sa pagka-propeta. Isip mga binunyagan, kita adunay tahas sa pagdala sa mensahe sa Dios ngadto sa uban – ginikanan, igsoon, anak, higala, silingan, o kauban sa trabaho. Pinaagi sa atong mga pulong ug panig-ingnan, atong tabangan ang atong isigkatawo nga makasinati sa mahigugmaong presensya sa Dios.

Usa ka pari ang nanghambog sa iyang kauban nga madre: “Sister, ang Bibliya nag-ingon nga walay propeta nga dawaton sa iyang kaugalingong katawhan. Pero ngano man nga pinangga man ko sa mga tawo sa among lungsod? Ila akong pakan-on, paimnon, ug hatagan sa daghang mga donasyon.”

Ug ang madre mitubag: “Sa tinuoray padre, ganahan nimo ang imong mga kababayan tungod kay wala ka man mahimong propeta ngadto kanila.”

Daghang mga tawo ang ganahan sa pari nga magsige lag pakatawa sa iyang homiliya. Dili magsaway. Dili magpahimangno. Apan, kining maong klase sa pari dili tinuod nga propeta tungod kay ang tinuod nga mensahero sa Dios magsulti gayud sa kamatuoran. Magsulti siya sa tinuod ug dili lang sa unsay nindot paminawon sa mga tawo. Magsaway siya sa mga daotang binuhatan ug magpahinumdum mahitungod sa kabubut-on sa Dios.

Dili lang sa mga pari kita makakita og kakulangon sa pagsangyaw kondili bisan sa mga laygo. Aduna bitaw mga tawo nga mokomentaryo, “Nindot ning atong mayor kay dili mangasaba.” Ang ubang mga anak moingon, “Ganahan gyud mi sa among daddy kay dili mamadlong.” Naa puy mga estudyante nga moingon, “Muangay mi kaayo sa among titser kay pasagdan lang mi magsabasaba.” Ganahan ta sa mga tawo nga dili manaway sa atong sinultihan ug binuhatan. Pero ang pangutana mao kini: “Gibuhat ba nila ang ilang tahas isip mga propeta sa Dios para sa katawhan?”

Kasagaran, dili nato mapuy-an ang atong pagkapropeta tungod kay dili kita ganahan manghilabot sa kinabuhi sa uban. “Ila man kanang kinabuhi, pasagdi lang na sila.” “Dili lang gud ta maghilabtanay.” “Pagkinabuhi mo og inyo kay magkinabuhi lang pud kog ako.” Kining klaseha sa batasan dili Kristohanon tungod kay kitang mga binunyagan angay nga magpakabana sa usag-usa. Tinuod, dili maayo ang manghilabot, pero dili man sayop ang manginlabot. Ang atong igsoon o kauban nga magkinabuhi supak sa kabubut-on sa Dios angay natong badlongon. Kini mao ang pagpanginlabot nga gisugo ni Kristo sa iyang mga tinun-an. Buhaton nato ang pagpahimangno sa paagi nga inigsoon ug puno sa respeto.

Ang laing hinungdan ngano nga magpanagana kita sa atong pagkapropeta mao ang atong pagkatawhanon. Maulaw ta magtudlo unsa ang angay tungod kay makasasala man usab kita. Maglisud kita sa pagsaway sa binuhatan sa uban tungod kay aduna man pud kitay kahuyang. Apan dili kini mao ang angay natong bation. Hinoon, sama kang Pablo, angay kitang mangayo sa Ginoo sa grasya nga maoy magdasig kanato sa pagsangyaw sa maayong balita ngadto sa uban. Ang tanang propeta adunay pagkatawhanon, adunay mga sala. Apan ang Dios maoy magpuno sa atong kakulang ug maghimo kanatong mga epektibong mensahero ngadto sa Iyang katawhan.

Unsa may atong buhaton kon ang atong pahimangno dili paminawon sa atong isigkaingon? Kon ang atong tambag balewalaon sa atong mga minahal sa kinabuhi? Kon ang atong pagpakabana isipon nga daotan sa atong mga silingan?

Atong sabton nga ang tahas nga gisangon sa Dios kanato mao lamang ang pagsangyaw sa iyang mensahe pinaagi sa atong mga pulong ug buhat. Mamunga man kini o dili, trabaho na kini sa Dios. Sa pagkatinuod, ang Ginoo, ug dili kita, ang makausab sa kasingkasing sa tawo. Sa ato pa, buhaton lang nato ang atong papel isip propeta ug itugyan ta sa Dios ang katumanan niini.