12TH SUNDAY IN ORDINARY TIME (YEAR B)

Jb 38:1, 8-11; 2 Cor 5:14-17; Mk 4:35-41

Dihay usa ka barko nga mibiyahe padulong sa Bohol. Sanglit bulan man kadto sa Mayo, daghan kaayong pasahero nga mamistahay. Didto sa taliwala sa lawod, ang barko gikusokuso sa mga balod. Ug tungod kay puno sa pasahero, ang barko hapit na malunod.

Dihay mga tigulang nga nagsugod na og panangpit sa mga santos: “Tabang Sr. San Miguel, Sr. San Agustin, San Antonio, San Vicente, Santa Maria, San Isidro . . !”

Usa ka intsik nga pasahero wala makasabut kanila ug nagbagotbot: “Unsa man kini, puno na ta kaayo, apan sigi pa kamo tawag og mga pasahero?”

Ang ebanghelyo karon nagsaysay nga human sa usa ka adlaw nga pagsangyaw, si Hesus ug ang iyang mga tinun-an nanakay og sakayan ug milabang sa Dagat sa Galilea, siguro aron mangita’g lugar nga kapahulayan. Unya, sa kalit lamang, dihay usa ka dakong unos nga mihadla kanila. Gikusokuso sa makusog nga hangin ug balod ang ilang sakayan. Atong masabot nga delikado ang kahimtang kay nangalisang man ang mga tinun-an, apil ang uban kanila nga mga karaan nang mananagat. Si Hesus, nga niadtong tungora nahinanok didto sa ulin sa sakayan, ilang gipukaw ug giingnan: “Magtutudlo, wala ka ba mabalaka nga hapit na kita mangalunod?” Sa pagmata ni Hesus, iyang gibadlong ang hangin ug giingnan ang dagat, “Kalma ug ayaw na’g lihok!”. Ug dihadiha dayon, mihunong ang hangin ug nalinaw ang dagat. Unya, nangutana si Hesus sa iyang mga tinun-an, “Nganong nangalisang man kamo? Wala pa ba gihapon kamoy pagtoo?”

Ang paglabang sa Dagat sa Galilea mahimo nato nga itandi sa atong kaugalingong pagbiyahe ning kinabuhia. Matag karon ug unya, hadlaon kita sa mga unos sa kinabuhi. Adunay gagmay'ng unos, aduna usay dagko. Ang nakalisod kay usahay muabot ang unos nga dili kita makabantay ug kusog kaayo.

Kinsa man nato dinhi ang wala makasinati og mga unos sa kinabuhi? Kana bitawng mungi-ob ang atong kalibutan ug murag mawad-an na kita sa paglaom? Kana bitawng bati-on nato nga murag gipasagdan na kita sa Ginoo? Di ba mao man kini atong masinati kon masakit kita sa kanser,  kon ang atong anak mag-drugas, kon ang atong kapikas mahigugma na sa lain, kon ang atong suod nga higala magbudhi kanato, kon mapakyas kita sa gugma, kon mapordoy kita sa negosyo, kon mawad-an kita sa trabaho, ug kon mapuno na kita sa utang? Usahay gani, mag-abot ning daghang problema. Naa bitaw panultihon sa Ingles: “When it rains, it pours” or “When problems come, they come in bundles”. Niining mga higayona, bati-on nato nga naa kita taliwala sa usa ka dakong unos. Sama sa mga tinun-an, makapangutana usab kita sa Ginoo kon nagpakabana ba siya sa atong kahimtang.

Ang ebanghelyo magpahinumdum kanato nga ang Dios mag-uban ug magbantay kanato sa tanang higayon. Sa panahon sa dakong unos sa dagat, si Hesus magpabilin nga kalmado didto sa ulin sa sakayan. Siya magpakita kanato’g ehemplo sa usa ka masaligon nga tawo. Wala siya malisang taliwala sa unos tungod kay may pagsalig man siya sa panabang sa iyang Amahan nga atua sa langit.

“Nganong nangalisang man kamo? Wala pa ba gihapon kamoy pagtoo?” Atong masabtan sa ebanghelyo nga ang unos diay usa ka pagsulay sa mga sumusunod ni Kristo. Saksi sila sa mga milagro nga gihimo ni Kristo. Nakita na nila ang gahum ni Hesus batok sa tanang sakit, kagutom ug katalagman. Nakita usab nila ang gahum ni Hesus batok sa yawa ug sa mga daotang espiritu. Tungod niini, nakapangutana si Hesus kanila, “Nganong nangalisang pa man kamo?”

Sa samang paagi, kita usab pagasulayan pinaagi sa mga unos sa atong kinabuhi. Kon mitoo kita sa gahum sa Dios batok sa tanang daotan ug katalagman, angay pa ba kitang mahadlok? Kon tinuod kita nga mitoo sa dakong gugma sa Ginoo para kanato, angay pa ba kita nga mabalaka?

Usa ka higayon niana, usa ka tigulang ang misulod sa opisina sa parokya aron magpamisa. Sa dihang giusig siya sa iro, nalisang ang tigulang ug nangutana sa pari, “Padre, mamaak ba kining inyong iro?” Ang pari nga pilosopo mitubag, “Iyo, natigulang na lang ko, wa pa gyod ko makakita og iro nga manumbag, mamaak ra gyod.” Medyo nalain ang tigulang sa tubag sa pari ug milakaw.

Sa pagkasunod adlaw, ang pari miadto sa baryo aron magmisa. Didto naabtan siya sa kusog nga ulan ug nakapangutana, “Mohunong pa ba kaha kining ulan?” Nahitabo nga didto ang tigulang nga giinsulto sa pari. Ug sa walay lipod-lipod, iyang giingnan ang pari, “Padre, natigulang na lang ko, wala pa gyod ko makasinati og ulan nga wala mohunong.”

Sa pagkatinuod, walay ulan nga dili mohunong; walay unos nga dili molurang; ug wala usay problema nga dili mahurot. Busa, angay gayod nga magpabilin kita nga malaumon ug masaligon sa panabang sa Dios.

Ang rason ngano nga wala madisgrasya ang mga tinun-an taliwala sa dakong unos mao nga si Hesus nag-uban kanila sa ilang paglawig. Kini usab ang atong panagang sa tanang bagyo nga muabut sa atong kinabuhi – ang makanunayong pagpakig-uban sa Dios. Sa atong pagkinabuhi, dili gayod angay nga kita magpalayo sa atong Ginoo. Kinahanglan, ato siyang pasudlon diha sa atong panimalay, eskuylahan, opisina, komunidad, ug atong ubanon sa tanan natong buluhaton.