13TH SUNDAY IN ORDINARY TIME (YEAR B)

Wis 1:13-15; 2:23-24; 2 Cor 8:7, 9, 13-15; Mk 5:21-43

Ang pari gipaadto sa ospital aron mag-ampo para sa usa ka masakiton. Dako ang iyang kakurat sa dihang iyang nahibaloan nga ang masakiton ug ang iyang pamilya dili man diay mga Katoliko kondili mga sakop sa laing relihiyon.

Human sa iyang pagpangadye, gibati sa pari ang dakong kalipay nga nahatagan siya aning talagsaong kahigayonan nga mag-ampo para sa usa ka tawo nga adunay laing pagtoo. Natandog usab siya sa gipakita sa pamilya nga pagsalig kaniya.

“Asa man diay tuod ang inyong pastor?” nangutana ang pari.

 “Naa ra man siya padre sa iyang balay,” nitubag ang anak sa masakiton. “Wala lang namo siya paanhia kay nahadlok mi nga matakdan siya sa among amahan nga adunay sakit nga TB.”

Ang ebanghelyo nagsaysay mahitungod sa duha ka milagro nga gihimo ni Hesus. Ang una mao ang pagpabuhi og balik sa usa ka batang babaye nga anak sa dato nga opisyal sa sinagoga. Ug ang ikaduha mao ang paghatag og katumanan sa pag-ampo sa usa ka kabos nga babaye nga nag-antos sa dili normal nga pagdugo sulod sa 12 na ka tuig.

Sa kaso sa batang babaye, ang amahan maoy niduol kang Hesus ug nagpakilooy nga ayohon ang iyang pinalanggang anak. Ang dakong pagtoo ni Jairo maoy nakatandog ni Hesus sa pagpabalik sa kinabuhi sa bata. Sa laing bahin, ang babaye nga gitalinug-an nangandoy na lang intawon sulod sa iyang kasingkasing nga makadawat og kaayohan sa iyang balatian. Dili man siya makahangyo ni Hesus tungod kay ang iya mismong relihiyon nag-isip man kaniya nga mahugaw. Ang balaod hugot kaayo nga nagdili sa usa ka babaye nga may talinugo nga moduol o mohikam sa laing tawo tungod kay siya makatakod. Busa, kining pobreng babaye nangamuyo na lamang sa hilom: “Kon makahikap lang ko sa iyang bisti, mamaayo gayod ako”. Pero, sa dihang nakakita og gamay nga kahigayonan, ang babaye nagmaisogon sa paghikap sa bisti sa Magtutudlo. Ug sa wala damha, ang iyang dakong pagtoo sa makaluwas nga gahum ni Hesus nakahatag kaniya og kaayohan sa iyang balatian.

Sa makausa pa, atong makita sa ebanghelyo ang kadako sa kalooy ni Hesus para sa mga tawo nga nag-antos. Nangutana siya kinsa ang nihikap kaniya dili tungod kay nasuko siya nga dunay nakapahimulos sa iyang gahum kondili tungod kay gusto niya nga mailhan ang tawo nga nanginahanglan sa iyang panabang. Gusto ni Hesus nga ipabati sa maong tawo nga wala siya mag-inusara sa iyang pag-antos. Atong sayran nga ang mga masakiton haduol kaayo sa kasingkasing sa Dios. Sa sambingay sa Katapusang Paghukom, si Hesus nakighiusa sa tanang mga masakiton pinaagi sa pag-ingon, “Nasakit ako ug miduaw ka kanako”.

Sa pagkaamgo niya sa nahitabo, nangurog ang babaye sa kahadlok tungod kay gatoo siya nga nasuko kaniya ang Ginoo. Apan, si Hesus niingon kaniya: “Anak, ang imong pagtoo nakaayo kanimo. Lakaw nga malinawon ug dalha ang imong kaayohan.” Wala gayod nagpakita si Hesus og bisan gamay na lang nga kasuko. Wala gani siya nabalaka mahitungod sa balaod nga nag-isip kaniya karon nga mahugaw human siya nahikam sa babaye. Hinoon, nalipay siya nga aniay pobre nga babaye nga nagpakita og dakong pagtoo ug nakadawat og kaayohan.

Didto sa balay ni Jairo, ang mga tawo nibugalbugal kang Hesus sa iyang pag-ingon nga ang bata nahikatulog lamang. Sigurado man sila nga patay na ang bata. Apan, si Hesus wala nanumbaling kanila ug gigunitan niya ang kamot sa bata dayon og ingon: “Talitha kumi”, nga sa ato pa, “Inday, bangon”. Dihadiha, ang bata nibakod ug nipasopaso atubangan sa mga tawo. Daghang mga teologo ang nagkomentaryo nga kining pagpabalik ni Hesus sa kinabuhi sa bata (sama sa iyang gihimo kang Lazaro) maoy usa ka pasiuna sa iyang pagabuhaton kanatong mga sumusunod sa adlaw sa paghukom.

Pinaagi niining liturhiya kita gidasig nga magpabilin nga malig-on ug masaligon sa panahon nga kita magluya ug masakit. Dili nato angay isipon ang sakit nga bayad sa atong mga sala tungod kay bisan ang mga matarong masakit man gihapon. Dili ta kini sabton nga silot gikan sa Dios tungod kay ang Ginoo dili man mabangis ug madinumtanon. Ang unang pagbasa nagpasabot nga ang sakit ug kamatayon dili gikan sa Dios kondili sa pagkamasinahon sa yawa. “Wala mugnaa sa Dios ang kamatayon. Dili siya malipay sa pagkalaglag sa mga buhi.” Ang yawa maoy nagdala sa kasakit ug kamatayon dinhi sa kalibutan. Apan, dili kita angay nga mahadlok tungod kay si Kristo nagmadaugon batok sa gahum sa kangitngit ug sa kamatayon. Kita nga motoo ug mosunod sa iyang mga lakang, bisan tuod mamatay, mabanhaw uban kaniya.

Sa panahon nga kita masakit, dili usab nato angay nga isipon nga ang Dios nagpasagad kanato. Diha sa ebanghelyo, ang mga masakiton gihigugma sa Dios ug gihatagan og kahupayan sa ilang mga pag-antos. Si Pope John Paul II nahimong masakiton sa dugay nga panahon, apan sumala sa iyang kasinati-an, siya nakaingon gihapon nga ang mga masakiton mao ang pinakabililhong mga sakop sa lawas ni Kristo.

Ang ehemplo sa kalooy ug gugma nga gipakita ni Kristo para sa mga masakiton angay nga magdasig kanato sa paghatag og sakto nga pag-alima sa atong mga igsoon nga may balatian. Ang mga masakiton nanginahanglan og medikal nga pagtagad, apan labaw sa tanan, nanginahanglan sila sa atong pakig-uban ug pakighigala.

Manghinaot kita nga pinaagi niining ebanghelyo, ang mga doktor, nurses ug uban pang mga caregivers, mapahinumduman nga diha sa ilang pag-atiman sa mga masakiton ug himalatyon, gihatagan sila og dakong kahigayonan nga makaalagad sa Labawng Makagagahom.