Domingo sa Pentekostes (B)

Acts 2:1-11; 1 Cor 12:3-7, 12-13; Jn 20:19-23

Usa sa mga dagkong pangilin nga saulogon sa mga Hudiyo mao ang Pentekostes. Ang pulong “pentekostes” nagpasabut og singkwenta (50). Gitawag ang maong pista og Pentekostes tungod kay kini saulogon 50 ka adlaw human ang pangilin sa Pagsaylo. Sa sinugdan, ang pista sa Pentekostes gipahinungod sa pagpasalamat sa Dios tungod sa maayong ani. Sa kaulahian, nahimo usab kining kahigayonan sa paghandum sa duha ka dagkong kasabutan nga gihimo sa Ginoo ug sa katawhan sa Israel. Ang una mao ang kasabutan tali sa Dios ug ni Noe nga nahitabo 50 ka adlaw human ang dakong baha. Ug ang ikaduha mao ang kasabutan sa Dios ug ni Moises nga nahitabo 50 ka adlaw human sa pagbiya sa mga Israelita sa Ehipto.

Ang Pentekostes nahatagan og bag-ong kahulugan diha ni Kristo. Sa wala pa mosaka sa langit ang Nabanhaw'ng Ginoo, iyang gipasidan-an ang mga tinun-an sa dili una pagbiya sa Jerusalem ug sa pagpangandam sa pag-abut sa ipadala nga Espiritu sa Dios (Buhat 1:3). Diha sa unang pagbasa, atong nasayran nga natuman kining maong panagna 50 ka adlaw human sa pagkabanhaw ni Kristo. Ang Espiritu Santo mikunsad sama sa makusog nga hangin ug sama sa dila sa kalayo ngadto sa mga apostoles ug kang Maria nga niadtong higayona nagpundok sa usa ka lawak aron mag-ampo. Human madawat ang Espiritu Santo, ang mga tinun-an nagsugod dayon sa pagsangyaw sa Pulong sa Dios ginamit ang lainlaing pinulongan nga nasabtan sa tanang naminaw kanila. Ang misteryo sa Pentekostes giisip nga maoy adlaw'ng natawhan sa Simbahan tungod kay mao man kini ang sinugdanan sa iyang pagtuman sa misyon nga gibilin ni Kristo nga maoy iyang pangulo.

Ang Pentekostes magpahinumdum kanato sa kinaiyahan sa atong Simbahan ug sa mga hagit nga gihatag kanato isip katawhan sa Dios.

Una sa tanan, ang Simbahan nga tinuod katoliko (pasabut, para sa tibuok kalibutan) ug misyonero. Mao man kini ang kabubut-on ni Kristo: “Lakaw ug panudlo kamo sa tanang kanasoran. Bunyagi sila sa ngalan sa Amahan ug sa Anak ug sa Espiritu Santo; ug tudloi sa pagtuman sa akong gisugo” (Mt 28:19-20). Kini nagpasabut nga ang Simbahan adunay tahas nga magpaila ni Kristo ug magpasabut sa iyang gugma ngadto sa mga tawo sa tanang suok sa kalibutan. Ug tungod niini, ang Simbahan wala mohunong sa pagpadala og mga misyonero (pari, relihiyoso, ug mga laygo) sa mga lugar nga wala pa makaila ni Kristo ug wala pa makadungog sa Maayong Balita. Kita, nga nabunyagan isip Kristiyanos, giawhag nga manginlabot niining maong misyon pinaagi sa atong aktibo nga pag-apil, o sa pag-ampo, o sa paghatag og suporta nga panalapi ug moral sa mga misyonero.

Ug ikaduha, ang Simbahan gimugna sa “buhing” katawhan sa Dios. Ang binunyagan nga dili aktibo o walay pagpakabana dili angay'ng tawgon nga Kristiyano. Kining klaseha sa tawo dili makalipay sa Dios tungod kay wala niya gamita ang iyang mga gasa o talento para sa kaayohan sa Lawas ni Kristo. Ang bantugang magwawali nga si Fulton Sheen usa ka higayon nag-ingon: “Even though we are God's chosen people, we often behave more like God's frozen people.” Sa kanunay, kita nagmagahi sa paglihok ug sa pagtabang sa atong mga kaigsoonan diha sa Simbahan. Ang tinuod nga Kristiyano manginlabut gayud sa kinabuhi sa Simbahan ug magpaambit sa iyang panahon, talento ug bahandi alang sa kaayohan sa tanang katawhan.

Ang Espiritu Santo mao ang presensya sa Dios diha sa Simbahan. Siya mao ang katumanan sa giingon ni Kristo: “Ako magauban kaninyo kanunay hangtud sa kahangturan”. Pangayoon ta Kaniya ang mga grasya nga atong gikinahanglan sa matag adlaw ug ang kadasig sa paggamit sa maong mga gasa alang sa kalamboan sa tibuok Lawas ni Kristo.

Gahapon sa gabii, nagmisa ako sa usa ka funeral house alang sa usa ka tawo nga ginganlag Jess nga namatay sa pag-atake sa iyang kasingkasing. Akong nasayran nga ang pamilya sa namatay nahibulong sa daghang mga tawo nga dili nila kaila nga mibisita sa patay'ng lawas ni Jess ug nagpakita sa ilang dakong kasubo pinaagi sa paghilak. Diha na nila nahibaloan nga sa buhi pa si Jess, aduna siyay gipangtabangan nga mga pobreng tawo pinaagi sa paghatag og materyal ug moral nga suporta ug pagpa-eskuyla sa ilang mga anak.

Ascension Sunday (B)

Acts 1:1-11; Eph 1:17-23 or 4:1-13; Mk 16:15-20

A careful reader would notice the differences in the biblical accounts of the Ascension of our Lord. For example, in the gospel of Luke (24:36-49) and in the Acts of the Apostles (1:6-8), we are informed that the Ascension happened in Jerusalem. But in the gospels of Matthew (28:16-20) and Mark (16:14-15), the mysterious event happened in the town of Galilee. Moreover, Luke and Acts narrate that the Ascension happened 40 days after the Lord's Resurrection, something that is not mentioned in Matthew and Mark.

The Scriptures are inspired writings intended to provide religious truths, not historical facts. Despite the differences in their accounts of the Ascension, the biblical writers are unanimous in presenting the great mission entrusted by Christ to his disciples:

“But you will receive power when the Holy Spirit comes on you; and you will be my witnesses in Jerusalem, and in all Judea and Samaria, and to the ends of the earth” (Acts 1:8).

“Therefore go and make disciples of all nations, baptizing them in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit, and teaching them to obey everything I have commanded you” (Mt 28:19-20).

“Go into all the world and preach the good news to all creation” (Mk 16:15).

The mission left by Christ to his followers is to preach the good news about God's love to the whole world. This task is given not only to priests and religious but to all baptized Christians. Indeed, all of us are to show God's love to people by our words and actions.

Which is easier to do – to preach by words or by example? There is a saying that goes, “Action speaks louder than voice.” In other words, preaching becomes more effective when what is being preached is lived by the preacher. A priest whose lifestyle runs contrary to what he preaches is no credible preacher. In like manner, parents and teachers would only gain the respect of their children and students if they try to practice what they teach.

Preaching the love of God to people nowadays is getting more and more difficult and yet necessary. The modern man would tend to put their trust in their capacities and resources, not in God. Moreover, what rules the heart of many people today are material things and modern technology. Imagine, for example, how much attention is given by man to television shows, music in ipods, computer games, internet services, and cellphone gadgets. One could practically wonder if people still have meaningful time for God and for each other.

We have to do our work of evangelization because people today are getting farther and farther away from God and from one another. We need to remind people that only in God can we find true life and happiness. Material things and modern technology only have real value if they could bring us closer to God and if they could be used to show genuine compassion for one another.

A beautiful old story tells of how Jesus, after his Ascension into Heaven, was surrounded by the Holy Angels who began to enquire about how his work on earth had gone.

Jesus told them about his birth, life, death and resurrection, and how he accomplished the salvation of the world.

One of the angels asked, “Well, now that you are back in heaven, who will continue your work on earth?"

Jesus said, "While I was on earth, I gathered a group of people around me who believed in me and loved me. They will continue to spread the Gospel and carry on the work of the Church.”

The angels were perplexed. "You mean Peter, who betrayed you and all the rest who ran away when you were arrested and crucified? Do you mean to tell us that you left them to carry on your work? And what will you do if this plan doesn't work?"

Jesus said, "I have no other plan – it must work!”

(The story is from http://www.cbcisite.com/Sunday%20Homily.htm)

Domingo sa Pagsaka sa Langit (B)

Acts 1:1-11; Eph 1:17-23 or 4:1-13; Mk 16:15-20

Sa Balaang Kasulatan, adunay nagkadaiyang detalye mahitungod sa Pagsaka sa Langit sa atong Ginoong Jesu Kristo. Pananglitan, diha sa ebanghelyo ni San Lucas (24:36-49) ug sa Buhat sa mga Apostoles (1:6-8), giasoy nga ang Pagsaka sa Langit nahitabo didto sa Jerusalem. Apan sa mga ebanghelyo ni San Mateo (28:16-20) ug Marcos (16:14-15), ang maong misteryo nahitabo didto sa lungsod sa Galilea. Sa kang Lucas ug sa Buhat sa mga Apostoles, ang Pagsaka nahitabo kwarenta ka adlaw human sa Pagkabanhaw, usa ka detalye nga wala hisgoti sa kang Mateo ug Marcos.

Atong hinumduman nga ang Bibliya dili libro sa kasaysayan kondili mga linamdagang sulat nga nagdala og mga relihiyosong kamaturoran. Haloyo sa kalainan sa ilang pag-asoy mahitungod sa Pagsaka sa Langit ni Jesus, ang mga magsusulat nagkahiusa sa pagpadayag sa mensahe mahitungod sa dakong misyon nga gibilin sa Ginoo ngadto sa iyang mga sumusunod:

“Madawat ninyo ang gahum kon mokunsad na ang Espiritu Santo. Mahimo kamong akong mga saksi sa Jerusalem, sa tibuok Juda ug Samaria, hangtod gani sa kinatumyan sa kalibotan” (Buhat 1:8).

“Lakaw kamo ug panudlo sa tibuok kalibutan. Bunyagi sila sa ngalan sa Amahan ug sa Anak ug sa Espiritu Santo; ug tudloi sa agtuman sa akong gisugo” (Mateo 28:19-20).

“Panlakaw mo sa tibuok kalibutan ug isangyaw ang maayong balita sa tanang binuhat” (Marcos 16:15).

Ang tahas nga gibilin ni Kristo mao ang pagsangyaw sa ebanghelyo mahitungod sa dakong gugma sa Dios ngadto sa tibuok kalibutan. Kining maong misyon gisangon dili lang sa mga pari ug mga relihiyoso kondili kanatong tanan nga mga binunyagan. Kita magsangyaw sa gugma sa Dios ngadto sa tanang katawhan pinaagi sa atong mga pulong ug mga buhat.

Unsa man ang mas sayon – pagsaksi sa pulong o sa buhat? Depende tingali kini sa kapasidad sa tawo. Apan, adunay inenglis nga panultihon nga nagkanayon, “Action speaks louder than voice.” Nga sa ato pa, mas makatandog ang kinabuhi nga gipuy-an sa tawo kaysa iyang mga pulong. Ang pagsangyaw mas epektibo kon ang gisangyaw gipuy-an sa nagsangyaw. Ang usa ka pari nga magpuyo og kinabuhi nga sukwahi sa iyang gisangyaw mahisama sa usa ka baseyo nga botelya – saba kon dukdokon, apan walay sulod. Ingon usab niini ang dangatan sa usa ka amahan diha sa pamilya nga magpuyo og kinabuhi nga dili sibo sa iyang gitudlo sa iyang mga anak.

Ang pagsangyaw sa gugma sa Dios karong panahona malisud kaayo nga buhaton, apan mas labing gikinahanglan. Ang mga modernong tawo adunay dakong pagsalig sa ilang kaantigohan ug katakos, apan dali na sila malimot pagpangayo sa panabang sa Dios. Dugang pa niini, ang mga modernong butang mao na karon ang naghari sa kinabuhi, hunahuna ug kasingkasing sa daghang mga tawo. Tungod sa telebisyon, sound systems, computer, internet, ug mga hi-tech nga dulaan, ang mga tawo karon mahutdan na og panahon para sa Ginoo ug para sa usag usa.

Tungod niini, angay gayud nga atong seryosohon sa pagtuman ang tahas nga gibilin kanato sa atong Ginoo. Maningkamot kita sa pagpahinumdum sa isigkatawo nga ang Dios lamang maoy makahatag kanato sa tinuod nga kinabuhi ug kalipay. Ang mga butang materyal mahimo lamang nga bililhon kon kini makapaduol kanato sa Dios ug kon kini atong magamit sa pagpakita og gugma sa isigkaingon.

Adunay nindot nga sugilanon mahitungod sa pagsaka ni Jesus sa langit human sa iyang pagkabanhaw gikan sa kamatayon. Didto sa Gingharian sa Dios, nagtapok ang mga anghel ug nangumusta kaniya. “Komusta man ang imong kahimtang didto sa yuta? Unsa may gidangatan sa imong misyon?” nangutana sila.

Gisuginlan ni Jesus ang mga anghel mahitungod sa iyang pagkatawo, ministeryo publiko, ug sa kaluwasan nga iyang gidala pinaagi sa iyang pag-antos, kamatayon ug pagkabanhaw. Ug nangutana na usab sila: “Unya karon nga nia kana dinhi sa langit, kinsa man ang mopadayon sa imong misyon sa pagpangluwas didto?”

Si Jesus mipasabut kanila: “Sa didto pa ako sa kalibutan, nagdapit ako og mga tawo nga musunod sa akong mga lakang. Natandog sila sa akong panig-ingnan ug nakat-on sila sa paghigugma kanako. Sila maoy akong gilaoman nga magpadayon sa akong buhat sa pagpangluwas.”

Wala mahimuot ang mga anghel sa pagkadungog niini. “Sila si Pedro ug ang iyang mga kauban ba ang imong gipasabut? Wala ka ba motagam nga gibudhian ug gibiyaan man ka aning mga tawhana sa imong paglakaw sa kalbaryo? Unsaon naman lang kon dili magtarong ning mga tawhana? Aduna ka bay laing plano o back-up plan?”

Ug mitubag si Jesus: “Wala. Wala gyud koy back-up plan. Dili gyud mahimo nga dili sila magmalamapuson.”

6th Sunday of Easter (B)

Acts 10:25-26, 34-35, 44-48; 1 Jn 4:7-10; Jn 15:9-17

The story is told about a young man who walked over to the table of an elderly couple and said: “Grandpa, I can’t help but be inspired and edified. I saw you buy a burger, give half of it to your wife, and you just kept looking at her while she ate.”

The old man looked at him and replied: “Oh, that. You see we have only one set of dentures. I had to wait for her to finish her half.”

(The story is told by Fr. Jerry Orbos, SVD)

The commandment to love one another was part of Jesus’ final discourse to His disciples on the night before He died. It was His last wish that we love one another as He loves each one of us.

The second reading gives the fundamental reason why we have to love one another: “Love comes from God and everyone who loves is begotten by God and knows God” (1 Jn 4:7). Loving is an act of God. We, who are God’s children and who are created in His image and likeness, must do what He normally does. By loving one another, we are showing the world that we not only have God in our lives, but that we really know Him. “Anyone who fails to love can never have known God, because God is love” (1 Jn 4:8).

“Love one another as I have loved you” (Jn 15:12). Jesus made sure that our way of loving would be correct. God’s love is unconditional, while ours usually is not. “God’s love for us was revealed when God sent into the world His only Son so that we could have life through him” (1 Jn 4:9). The love of God is life-giving, not self-serving. It is not driven by sentimental feelings but by a deep, genuine affection for another. Jesus said that “a man can have no greater love than to lay down his life for his friends” (Jn 15:13). And this is exactly what He did for us whom He calls His friends.

“I have told you this so that my own joy may be in you and your joy may be complete” (Jn 15:11). Jesus is telling us the best secret of all times: true happiness is found in giving and loving unreservedly.   

Ika-6 nga Domingo sa Pagkabanhaw (B)

Acts 10:25-26, 34-35, 44-48; 1 Jn 4:7-10; Jn 15:9-17

Samtang nagkaon si lola sa iyang paniudto, si lolo naglingkod sa iyang tapad ug nagpaypay kaniya. Ang waiter nahimuot nga nagtan-aw sa duha ka tigulang ug mikomentaryo: “Lolo, garabe gyud tingali kadako sa imong gugma kang lola kay imo man siya nga bantayan ug paypayan samtang magkaon.” Ug mitubag si lolo sa pag-ingon: “Dong, maghulat man gyud ko nga mahuman kini si lola sa pagkaon kay gigamit pa man niya ang akong pustiso.”

Kabahin sa mga katapusang pahimangno ni Jesus ngadto sa iyang mga sumusunod mao ang paghigumaay sa usag-usa. Sa wala pa niya kini ihatag, iyang gipasabut sa mga tinun-an nga ang iyang gugma para kanila sama sa kadak-on ug kainiton sa gugma sa Dios Amahan para kaniya. “Sama nga ang Amahan nahigugma kanako, ako usab nahigugma kaninyo.”

Ang ikaduhang pagbasa nagpasabut kanato ngano nga angay gayud kitang mahigugma sa isigkatawo: “Higugmaon nato ang usag-usa kay ang gugma gikan sa Dios. Ang nahigugma natawo sa Dios ug nakaila sa Dios. Ang wala mahigugma wala makaila sa Dios kay ang Dios gugma.” Ang gugma diay usa ka Diosnong buhat. Kita, nga mga anak sa Dios ug tigdala sa Iyang dagway ug kasamahan, angay nga magmahigugmaon usab sama Kaniya. Pinaagi sa paghigugmaay sa usag-usa, atong mapakita sa kalibutan nga ang Dios anaa sa atong kinabuhi ug nga kita nakaila gayud kaniya.

“Paghigugmaay kamo sama sa akong paghigugma kaninyo.” Buot ipaniguro ni Jesus nga kita mahigugma sa sakto nga paagi. Nasayod man siya nga daghan kanato dili matinud-anon sa paghigugma. Pananglitan, dako ang atong respeto ug pagtagad sa mga tawo nga inila sa katilingban. Dali ra kita motabang sa mga tawo nga adunay ikabalos kanato. Moayuda lamang kita sa mga kabos kon adunay magtan-aw o masayud sa atong gibuhat. Kining klaseha sa gugma dili matinud-anon tungod kay ang tinuod nga gugma maglantaw sa kaayohan sa uban ug dili sa personal nga interes.

Ang tinuod nga gugma dili mamili ug walay kondisyon. Sa unang pagbasa, si Pedro mipasabut sa mga tawo nga ang gugma sa Dios walay gipalabi. Ang tanan, hudeyo man o hentil, mahimong bunyagan ug makadawat og kaluwasan pinaagi ni Kristo. Ang mga apostoles mismo nakasinati giunsa sila paghiguma ni Kristo. Gipili sila ni Jesus haloyo sa ilang pagkaordinaryo ug pagkamasalaypon. Kini tungod kay ang tinuod nga gugma mohatag sa walay pagkwenta ug andam magsakripsiyo para sa kaayohan sa uban. “Walay makalabaw sa gugma sa usa ka tawo nga andam mohatag sa iyang kinabuhi alang sa iyang mga higala.” Ug kini mao ang gihimo ni Kristo aron sa pagpadayag sa iyang gugma kanato.

“Gisultihan ko kamo niini aron ang akong kalipay maanaa kaninyo ug aron nga ang inyong kalipay mahingpit.” Sa iyang pag-ingon niini, gitudluan kita ni Kristo nga ang tinuod nga kalipay anaa sa paghatag ug sa paghigugma nga walay paglantaw og balos.

5th Sunday of Easter (B)

Acts 9:26-31; 1 Jn 3:18-24; Jn 15:1-8

“I am the true vine and my Father is the vinegrower. If any of my branches doesn’t bear fruit, he breaks it off; and he prunes every branch that does bear fruit, that it may bear even more fruit” (Jn 15:1-2).

In today’s gospel, Jesus uses the familiar image of the vine and the branches to teach us lessons about our Christian life. First of all, the image reminds us that God is the real owner of everything that we have and are. He is the vinegrower. He does to us what he thinks is good and right. As disciples, we need to live our life as if we don’t own anything. We belong fully to God. We should not allow our selfishness and pride to make us think that we have absolute control over our lives. Rather, we always have to be open to God’s action, confident that he knows fully what is good for us.

Second, the image teaches us that Jesus is the source of our life and the point which connects us with one another. He is the vine and we are the branches. A branch cut off from the vine will wither and die. And so it is with our life as disciples – we live fully and become fruitful only by remaining in Christ. In the gospel of John, the word “abide” appears at least thirty-seven times: “Abiding in God”, “abiding in Christ”, and “abiding in his Word”. We need to remain in Christ because apart from him, we can do nothing.

And finally, the image tells us that in order to stay healthy and fruitful we need pruning. Vinegrowers know that the act of pruning is good to the branch. If the branch is not pruned for a long time, it becomes wild and produces no good grapes. Sometimes in our lives, God intervenes with the cross in order to challenge and make us grow. To take away our pride, sometimes God allows us to fail. To make us grow stronger in faith, sometimes God sends us trials and difficulties.

Ika-5 nga Domingo sa Pagkabanhaw (B)

Acts 9:26-31; 1 Jn 3:18-24; Jn 15:1-8

Niadtong miaging Domingo, gipakasama ni Kristo ang iyang kaugalingon sa usa ka maayong magbalantay sa mga karnero. Iyang gipasabut nga kita ang mga karnero ug nga andam siya maghalad sa iyang kinabuhi alang sa atong kaayohan.

Karong Domingoha, si Kristo migamit og laing hulagway aron mapasabut og dugang ang iyang relasyon uban kanato. “Ako ang punuan sa ubas ug kamo ang mga sanga” miingon siya. Kining maong paghulagway magtudlo, una sa tanan, nga si Kristo maoy tuburan sa atong kinabuhi. Sama nga ang mga sanga nagsalig sa ilang kinabuhi sa ubas, kita usab mabuhi lamang kon kita mahilambigit kang Kristo. Kon mahimulag kita kaniya, kawad-an kita og bililhong kinabuhi. Gipaklaro kini ni Kristo sa pag-ingon: “Si kinsa kadtong dili magpabilin kanako, ilabay sama sa pinutol nga sanga ug malaya.”

Sa usa ka parasan, atong makita ang daghang mga sanga sa ubas, apan dili nato mahinungan ang ilang punuan. Bisan pa niini, makasiguro kita nga anaa gayud ang punoan kay kon wala pa, dili unta mabuhi ang mga sanga. Sa samang paagi, bisan dili nato makita si Kristo, makasiguro kita nga naa siya nakig-uban kanato kay siya man ang naghatag kanato sa kusog ug sa kinabuhi.

Dugang pa, ang hulagway sa punuan sa ubas ug mga sanga magtudlo nga ang atong dignidad anaa sa atong pagkalambigit kang Kristo. Diha sa parasan, ang mga sanga sa ubas nabaligkos sa usag-usa. Sa ilang kadaghan dili na nato mahinungan kon asa ang mas dagko ug mas tag-as. Apan atong masiguro nga kining mga sanga nahilambigit sa usa ka punuan. Sa kinabuhing Kristiyano, dili usab angay nga tan-awon kinsa kanato ang mas dagko o mas habog sa katilingban. Ang labing importante nga kita mahiusa kang Kristo kay pinaagi niini, mahimo kitang sinagop nga mga anak sa Dios. Kini siya ang pinakadakong bili nga maangkon sa tawo tungod kang Kristo.

Sa katapusan, ang hulagway sa punuan sa ubas ug mga sanga magpahinumdum sa atong papel ug misyon sa katilingban. Gidapit kita nga magpabilin diha ni Kristo aron mabuhi ug makapamunga og daghang maayong buhat. Usa ka batud sa Balaang Kasulatan ang miingon nga diha sa ebanghelyo ni San Juan, ang pulong nga “pabilin sa Dios” o “pabilin kang Kristo” ("abide in God" or "abide in Christ") gibalikbalik sulod sa trenta-siete ka higayon. Kini nagpakita nga ang pagpabilin diha ni Kristo maoy labing maayo natong pagabuhaton. Si Kristo mismo nagsaad kanato nga kon kita magpabilin kaniya mamunga kita og daghan ug makapangayo sa bisan unsay angay natong pangayoon.

Sa unsa mang paagiha kita magpabilin diha ni Kristo? Atong sayran nga si Kristo atong makaplagan diha sa Balaang Kasulatan, sa Eukaristiya, ug sa Kristohanong katilingban. Busa, ang pakig-unong kang Kristo mahimo nato diha sa mapadayonon nga pag-ampo, pagsimba, pagpamalandong sa mga Pulong sa Dios, pagpaminaw sa pagtulun-an sa Simbahan, ug sa pagtrabaho sa apostolado sa kalooy ug gugma.

Kita gitahasan nga mamunga'g mga maayong buhat, dili kalibutanong dungog ug bahandi. Para asa man ang imong kwarta kon wala kay gugma? Unsa may bili sa imong dungog kon ang Dios wala mahimuot kanimo? Gitawag kita nga magtinabangay sa pagbuhat og maayo para sa isigkaingon alang sa katumanan sa paghari sa Dios. Usa ka magsusulat ang nag-ingon, “Ang yawa magmadaugon lamang kon ang mga tawong matarong walay pagabuhaton” (“The only way for evil to triumph is for good people to do nothing”).

Ika-4 nga Domingo sa Pagkabanhaw (B)

Acts 4:8-12; 1 Jn 3:1-2; Jn 10:11-18

Ang ikaupat nga Domingo sa Pagkabanhaw gitawag nga “Domingo sa Maayong Magbalantay sa mga Karnero”. Alang kanatong mga magtotoo, si Kristo mao ang atong Maayong Magbalantay. Nakaila siya sa matag-usa kanato ug nagpakabana sa atong kinabuhi. Si Kristo miingon: “Ang buotan nga magbalantay andam nga magpakamatay para sa iyang mga karnero.” Ang iyang gisulti iya usab nga gipuy-an. Siya mismo naghalad sa tibuok niyang kinabuhi alang sa atong kaluwasan.

Ang karnero usa ka sibo nga hulagway para sa tawo tungod kay aduna siyay kinaiyahan nga makapasabut sa tawhanong batasan. Pananglitan, ginaingon nga ang karnero usa ka mananap nga walay ikasukol. Kon bugnoon siya sa mga mabangis nga mananap, wala siyay mahimo aron pagpanalipud sa iyang kaugalingon. Ang kabaw manungag, ang iro mama-ak, ug ang iring mangawras. Apan, ang karnero kono motikubo lang – dili makamao makig-away ug dili gani usab makatago.

Sama sa karnero, ang tawo maglisud usab sa pagpanalipud sa iyang kaugalingon batok sa daghang matang sa katalagman. Tinuod, aduna man kitay ikasukol kon kita awayon o daugdaugon. Pero, unsa may atong gahum batok sa mga linog, bagyo ug baha? Makapanalipud ba kita sa kaugalingon batok sa mga aksidente sa dalan, dagat ug kahanginan? Unsa may atong mahimo batok sa mga seryosong sakit sama sa kanser ug AIDS? Sama sa karnero, daghang higayon nga gamay ra ang atong mahimo sa pagpanalipud sa atong kaugalingon.

Ginaingon usab nga ang karnero usa ka bugo nga mananap. Kinahanglan kini siya nga tultulan asa paingon aron makainum, makakaon, ug makapahulay. Dili siya sama sa ubang mananap nga mahimong tudluan o anaron sa pagbuhat og usa ka butang. Bulok kaayo ang karnero nga bisan gani kono sa pagtuyoktuyok sa iyang pagdula, dili siya makapahunong sa iyang kaugalingon. Magsige na lang siya og tuyok hangtud nga matumba sa kalipong.

Makakatawa kita sa kabulok sa usa ka karnero apan, sa daghang paagi, kitang tawo usab maypagkabugo. Dugay kaayo kita makakat-on sa pagpuyo og maayong kinabuhi. Hangtud kapila pa kita madagma ug masakitan aron makasabut og unsay angay nga buhaton. Daghan kanato gahi og ulo ug dili maminaw sa tambag sa mga matarong. Manigarilyo kita bisan giingnan na kita nga maka-kanser kini sa baga. Magpalabi kita sa pag-inum bisan nasayod na kita nga makadaot kini sa atay. Magpalabi kita sa pagpangita og kwarta bisan giingnan na kita nga dili kini mao ang sekreto sa tinuod nga kalipay. Makig-away kita alang sa kalibutanong bahandi bisan nasayod na kita nga dili kini madala sa lubnganan. Sama sa karnero, bugo usab kita ug gahi nga pasabton.

Dugang pa niini, ang karnero kono usa ka mananap nga dali ra mahisalaag. Molakaw siya uban sa panon. Apan, kon duna siyay makita nga makakuhag atensyon, dali ra kini nga mosimang sa laing dalan aron pagduol sa butang nga iyang gikaibgan. Unya kon mabiyaan na siya, dili na kini makatultol pagbalik sa dalan padulong sa iyang mga kauban.

Ang tawo, sama sa karnero, dali ra mawala sa saktong dalan. Adunay mga bata nga gitudluan sa ilang mga ginikanan unsay maayong binuhatan. Pag-abut sa kolehiyo, nakauban sila og daotang barkada ug nakakat-on sa daotang bisyo. Pag-uli sa balay, mamakak na, mutubagtubag na, managko na ang ulo. Aduna poy mga tawo nga mapaubsanon ug buotan. Nakakita og maayong panginabuhian ug nadato. Unya kalit lang nausab ang batasan – mapahitas-on na ug wa nay silingan. Aduna poy giila nga modelo nga bana ug amahan. Nalabyan og mapahiyomon nga tsiks. Misunod ug ang pamilya nalimtan.

Tungod kay sama sa mga karnero, kita walay ikapanalipud batok sa mga sakit ug katalagman, bulok ug dali ra mahisalaag, manginahanglan sab kita og maayong magbalantay para sa atong kaluwasan. Manginahanglan kita og usa ka magbalantay nga isog ug lig-on nga makigbatok sa atong mga kaaway, andam magsakripisyo sa iyang kinabuhi para kanato, maalamon ug pasensyoso nga magtudlo, mapailobon ug, labaw sa tanan, mapasayloon. Dinhi nato mabati ang kabililhon ni Kristo sa atong kinabuhi. Siya gayud ang Maayong Magbalantay sa mga karnero, ang kaluwasan sa tanang katawhan. Tungod niini, si San Pedro nagpahinumdum kanato sa unang pagbasa nga diha lamang kang Kristo kita makabaton og kinabuhi. Ang atong kaluwasan anaa sa atong pagsunod kang Kristo pinaagi sa pagpaminaw sa iyang mga pulong ug sa pagbuhat niini.