22nd Sunday in Ordinary Time (B)

Deut 4:1-2, 6-8; Jas 1:17-18, 21-22, 27; Mk 7:1-8; 14-15, 21-23

A young woman approaches a priest for confession. She says, “Father, I feel dirty nowadays.”

“Why?” the priest asks.

“I haven't been to the parlor lately and I missed my facials”, the girl explains.

“Okay, what else?” the priest asks.

“I also feel I'm getting proud lately,” the girl adds.

“Why?” the priest inquires.

And the girl explains: “It's because every time I look at myself in a mirror I always say to myself 'What a beauty!' Is this not pride, Father?”

And the priest begins to give his advice: “First of all, you really don't have to feel dirty without your facials. As long as you wash yourself, it's fine. There is beauty in simplicity, you know. And about this pride you are talking about, I guess it's not the problem. For me, the real problem is your eyesight.”

What would make people unclean and what would make them sinners?

For the scribes and the Pharisees, people sin if they fail to observe what is required by the Law and tradition. On his part, however, Jesus says that sin starts from the person's heart because it is from there that come “evil thoughts, unchastity, theft, murder, adultery, greed, malice, deceit, licentiousness, envy, blasphemy, arrogance, ” and others. What is Jesus trying to tell us here?

Laws and traditional practices could serve the moral life of people. In the first reading, Moses explains to the people of Israel the great importance of the Law in the building up of their nation. Israel should be grateful to God for giving them these laws, the following of which is essential to their total well-being. Even today, peace and prosperity of nations and churches are made possible because of the existence of moral laws.

Nonetheless, mere following of the letter of the law is not enough for a disciple of Christ. For Jesus, observance of laws would only be praiseworthy if this is done with a good heart and mind. He criticizes the Pharisees because their following of the Law is often done for others to see, not heartily. Moreover, they impose strict observance of the letter of the Law even when doing so is no longer beneficial to people. The Lord's objections to the Pharisees are these: “For what good are your clean hands if your hearts are dirty?” “For what purpose is your strict observance of the Sabbath law if you would not even lend a helping hand to a needy person?”

We can explain the point of Jesus by understanding two simple moral issues. For example, almsgiving is considered a moral action. However, if you give alms to poor people with the intention of getting their votes in the coming elections, then your action becomes immoral. The bad intention of your heart has made the supposedly good action wrong. On the other hand, failure to attend Mass on a Sunday is considered sinful. But, if you missed the Sunday Mass because you were attending the needs of a dying neighbor, then you did not commit any sin. In fact, what you did was meritorious. The moral demand of a law ceases when there is a greater obligation to fulfill.

So, what really makes people morally impure from the Christian point of view?

First, a person sins if he shows no respect to God's commandments and to manmade laws which are in consonance with the will of God. There is a moral obligation to follow the demands of a just law. However, there is a challenge to understand the spirit or the real intention of every law, divine and human, so as not to impose it unnecessarily to ourselves and to others.

Finally, a person becomes a sinner if his observance of a moral law is not sincere or is not motivated by a good intention and purpose. There is a moral obligation to fulfill every just law with sincerity and with a noble intention in mind. For example, we should attend Mass every Sunday not simply to fulfill an obligation but to unite ourselves with the Christian community in praising God and in praying for all our needs. Likewise, we should actively participate in parish apostolates not to be praised but to provide needed assistance to the poor and the less fortunate.

It is good to end this reflection with another question: What makes us pure or pleasing in the eyes of God?

The psalm of the day gives us a picture of people who are acceptable to God: “Those who walk blamelessly, and do what is right, and speak the truth from their heart; who do not slander with their tongue, and do no evil to their friends, nor take up a reproach against their neighbors; in whose eyes the wicked are despised, but who honor those who fear the Lord; who stand by their oath even to their hurt; who do not lend money at interest, and do not take a bribe against the innocent” (Ps 15:2-5).

Ika-22 nga Domingo sa Ordinaryong Panahon (B)

Deut 4:1-2, 6-8; Jas 1:17-18, 21-22, 27; Mk 7:1-8; 14-15, 21-23

Usa ka batan-on nga babaye ang mikumpisal sa pari: “Padre, hugaw kaayo ang akong pamati sa kaugalingon karon.”

“Ngano man? nangutana ang pari.

“Taudtaud naman gud ko wala makapa-facials sa parlor”, tubag sa babaye.

“Okay. Naa pay lain?” nangutana ang pari.

“Nagkataas pud ang akong garbo, padre,” tubag sa babaye.

“Ngano man pud?” nangutana ang pari.

“Tungod kay atubangan sa salamin, padre, mag-ingon ko sa akong kaugalingon, 'Pagkagwapa nga dalaga!'”, matud pa sa babaye.

Unya, misugod paghatag og tambag ang pari: “Una sa tanan, Inday, ayaw lang og hunahunaa nga mahugaw ka kon dili ka makapa-facials. Igo naman nga ikaw manghilam-os o maligo matag adlaw. Ug ikaduha, dili man tingali garbo ang problema sa imo. Sa akong tan-aw, ang imong problema ang imong mata.”

Unsa man ang makapahugaw sa tawo ug unsa man ang makapahimo niyang makasasala?

Para sa mga Pariseo ug mga magtutudlo sa Balaod, ang tawo makasala kon dili siya magtuman sa gisugo sa Balaod ug sa tradisyon. Pero, sa iyang kabahin, si Jesus miingon nga ang sala sa tawo magsugod diha sa iyang kasingkasing tungod kay ang mga daotang laraw magsugod man sa sulod, sama pananglit sa “pangawat, pagpatay, panapaw, kasina, kahakog, pagdumot, panglimbong, pagbutangbutang, kamapahitas-on” ug uban pa. Unsa man ang gipasabut ni Jesus niini?

Ang mga balaod ug tradisyon makatabang sa maayong pagpadagan sa kinabuhi sa mga tawo. Diha sa unang pagbasa, gipasabut ni Moises ang katawhan sa Israel mahitungod sa kabililhon sa Balaod para sa pagtukod sa ilang nasud. Ang mga Israelita angay nga magmapasalamaton tungod kay aduna silay Dios nga naghatag kanila og Balaod nga maoy ilang sundon alang sa ilang kinatibuk-ang kalamboan. Bisan sa atong kapanahonan, ang kahapsay sa nasud ug sa simbahan mahimong posibilidad tungod sa mga balaod nga ipasunod sa mga tawo.

Apan, ang pagsunod sa mga letra sa balaod dili igo para sa usa ka sumusunod ni Kristo. Para kang Jesus, ang pagtuman sa balaod mahimo lamang nga dalaygon kon kini himoon uban sa maayong kasingkasing ug hunahuna. Gisaway niya ang mga Pariseo tungod kay ang ilang pagsunod sa Balaod usa lamang ka pagpakitang-tao ug dili kinasingkasing. Dugang pa niini, sila namugos nga sundon ang matag letra sa Balaod bisan kon ang pagbuhat sa ingon dili na gayud makatabang sa kinatibuk-ang kaayohan sa tawo. Ang pangutana ni Jesus sa mga Pariseo mao kini: “Mag-unsa man ang limpyo nga kamot kon mahugaw ang inyong kasingkasing?” Para asa man ang inyong pagtahod sa Adlaw nga Igpapahulay kon dili kamo makamao motabang sa tawo nga masakiton o nanginahanglan?

Atong masabtan ang mga punto ni Jesus pinaagi sa pagsabut sa duha ka isyu nga moral. Pananglitan, ang pagtabang sa usa ka pobre nga gigutom usa ka maayong buhat. Apan, kon buhaton nimo kini aron ang maong pobre moboto kanimo panahon sa piniliay, ang maong buhat mahimong daotan. Ang daotan nga tumong sa imong kasingkasing maoy makapahimong sayop sa usa ka maayo unta nga buhat. Sa laing bahin, ang dili pagsimba sa adlaw nga Domingo giisip nga sala. Apan, kon wala ikaw makasimba tungod kay nag-atiman ka sa imong silingan nga himalatyon, nan wala ikay nahimong sayop. Gani, ang Dios nalipay pa sa imong gibuhat.

Nan karon, sa mata sa usa ka Kristiyano, unsa man gyud ang makapahugaw sa tawo ug unsa ang makapahimo niyang makasasala?

Una, ang tawo mahugaw ug makasala kon siya dili magtahod sa mga balaod sa Dios ug sa mga tawhanong balaod nga nahisubay sa kabubut-on sa Ginoo. Aduna kitay obligasyong moral sa pagsunod sa usa ka makiangayon nga balaod. Kini ubanan sa hagit sa pagsabut dili lamang sa letra kondili sa katuyoan sa matag balaod sa Simbahan ug sa katilingban aron malikayan ang pagpamugos sa balaod bisan kon kini dili na makatabang sa tawo.

Ug sa katapusan, ang tawo mahugaw ug makasala kon ang iyang pagsunod sa mga balaod dili kinasingkasing ug dili tinuklod sa maayong tumong ug tinguha. Aduna kitay obligasyon sa pagtuman sa balaod uban sa maayong kasingkasing ug katuyoan. Pananglitan, mosimba kita sa matag Domingo dili lamang aron pagtuman sa usa ka obligasyon kondili aron makighiusa sa Kristohanong katilingban diha sa pagpasalamat ug pagdayeg sa Dios. Dugang nga pananglitan, motabang kita sa mga kabos dili aron daygon sa mga tawo kondili aron makatabang gayud sa ilang panginahanglan.

Agi og panapos ning maong pamalandong, mangutana usab kita: Unsa man diay ang makapahimong limpyo o matarong sa tawo atubangan sa Ginoo?

Ang salmo karong adlawa naglarawan sa mga tawo nga makapahimuot sa Ginoo: “Sila nga magpuyo og matarong nga kinabuhi, magbuhat sa angay nga buhaton, ug mamulong sa kinasingkasing gayud; sila nga mabinantayon sa ilang ipangsulti, dili manamastamas sa ilang isigkatawo, ug dili magpasangil sa ilang silingan; sila nga dili makig-uban sa mga tawong daotan ug magdayeg sa mga mahadlokon sa Dios; sila nga mobarog sa ilang gipanumpaan bisan kon sila pagasakiton; sila nga magpahulam o motabang sa walay paghunahuna nga makaganansya; ug sila nga dili modawat og suborno nga ihatag para madaot ang mga walay sala.”

21st Sunday in Ordinary Time (B)

Jos 24:1-2a, 15-17, 18b; Eph 5:21-32; Jn 6:60-69

A religion class teacher was telling her students that people have two crucial options in life, namely: the road to heaven or to hell.

Then, she challenged the students saying, “Those who wish to go to hell please stand up!”

After a few moments of silence, a little boy stood up.

“Do you really wish to go to hell? The teacher asked.

“Not really teacher,” the student replied. “I just hate to see you standing and going to hell alone.”

(The story is from an unknown author)

In the first reading, Joshua and the people of Israel reach a critical crossroad in their life as a nation. They have to make a decision whether they will worship and follow Yahweh or they will go back and serve the gods of the Amorites. Joshua declares that he and his household will not turn their back to Yahweh. They are committed to serve Yahweh and no other. The others who treasure the fact that Yahweh is the One who delivered them from the bondage of Egypt also make a commitment – they will follow only Yahweh their God.

In like manner, the disciples in the gospel are at a crossroad. Either they accept the teachings of Jesus (especially the contents of the “bread of life discourse”) or they reject him. The gospel says that because of the difficult nature of Jesus’ teaching many followers left his company. Peter, who represents the apostles, makes a strong declaration to stay with the Lord: “Lord, to whom shall we go? You have the words of eternal life. We have come to believe and know that you are the Holy One of God” (Jn 6:68-69).

These readings challenge us to reexamine our commitment to the Lord? How faithful are we to him and to his teachings? Speaking about hard, difficult teaching, try to listen to the second reading: “Be subject to one another out of reverence for Christ. Wives, be subject to your husbands as you are to the Lord. The husband is the head of the wife just as Christ is the head of the Church, the body of which he is the Savior” (Eph 5:21-23). How many of us got to hate Saint Paul because of these words? For fear of antagonizing parishioners, some pastors would even exclude this part of the reading in the mass.

Before throwing Paul’s letter to the garbage, why don’t we read just two verses further: “Husbands, love your wives, just as Christ loved the Church and gave himself up for her” (Eph 5:25). How did Christ love the Church? Did he not serve her like a good shepherd to his flock? Did he not wash her feet like a slave to a master? Did he not give his life by dying on the cross for her? In this letter, therefore, Paul is admonishing husbands to be servants to their wives and to give their lives totally and unconditionally to them. And if this is true, then we should have second thoughts in accusing Paul of being a male chauvinist.

Today, many of us would find difficult to accept some Church teachings such as the ones on contraception, homosexuality, premarital sex, in vitro fertilization, abortion, death penalty and divorce. Some would react by totally ignoring the teachings, while others would leave the Church and change faith. Some others, however, would seek clarification by praying for the Spirit’s enlightenment, by doing personal in-depth study on the subject of their doubts, and by asking the professional, moral guidance of their religious leaders. This last attitude is admirable because often we reject a Church teaching simply out of pride, ignorance, or selfish interests. When we open ourselves to learning, we might be surprise to see the manifold wisdom of Catholic teachings.

Following God’s will is not always comfortable or pleasurable, but it promises self-fulfillment and interior peace. Peter and the other apostles decided to stay with the Lord not because his teachings were all clear to them. They remained with Jesus because they trusted his words. It would be wonderful, too, if we remain loyal to the Catholic Church and try to follow its teachings out of a deep conviction that the Word of Life remains here. We believe in Jesus’ promise: “I will be with you until the consummation of the world” (Mt 28:20).

Ika-21 nga Domingo sa Ordinaryong Panahon (B)

Josue 24:1-2, 15-18; Efeso 5:21-32; Juan 6:60-69

Unsa may atong reaksyon kon makadungog ta og pagtulun-an nga lisud sabton ug lisud buhaton?

Human si Jesus magsulti mahitungod sa iyang lawas ug dugo nga ihatag para sa mga tawo isip kalan-on ug ilimnon, daghan sa iyang mga tinun-an ang miingon: “Lisod kaayo ang maong pagtulun-an. Kinsay makadawat ani?” Ug tungod niini, daghan kanila mihunong sa pagsunod kang Jesus.

Aduna pay mga nahiunang pagtulun-an si Jesus nga dili sayon sundon, sama pananglitan: “Kon dunay mosagpa kanimo sa tuong aping, ipasagpa pud ang wala”; “Pasayloa ang tawo nga makasala kanimo sulod sa kapitoan ka pito ka higayon”; “Higugmaa ang imong mga kaaway”; ug “Ibaligya ang imong kabtangan ug ihatag sa mga kabos”. Dios lang ang nasayod pila ka mga tawo ang mihunong sa pagsunod kaniya human nila madungog kining mga pagtulun-an.

Apan, bisan daghan ang mibiya kang Jesus, diha gihapoy nagpabilin nga mitoo kaniya. Sa iyang kabahin si Pedro miingon: “Ginoo, kinsa may lain namong kapaingnan? Naa kanimo ang mga pulong sa kinabuhing dayon.”

Karong panahona, si Jesus nagpadayon sa buhat sa pagpanudlo pinaagi sa Simbahan. Daghang mga tawo ang nalamdagan ug nagiyahan tungod sa mga pagtulun-an nga gisangyaw sa mga obispo, mga pari ug mga katekista. Apan, dili nato malilong nga adunay mga pagtulun-an sa Simbahan nga dili “popular” o lisud dawaton sa ubang mga tawo, apil na niini ang mahitungod sa artificial contraception, premarital sex, divorce, same-sex union, In-Vitro-Fertilization, ug uban pa. Ang pangutana mao kini: Kon maglisud kita og sabut sa usa ka pagtulun-an sa Simbahan, unsa may angay nga buhaton ta? Balewalaon ang pagtulun-an ug isipon nga kinaraan? Mangluod ug mohunong sa pagsimba? Mobalhin og relihiyon? O, maningkamot sa pagsabut sa pagtulun-an pinaagi sa pagtoon ug pagpatudlo sa mga tawong adunay saktong kahibalo?

Para sa usa ka matinud-anong sakop sa Simbahan, ang naulahing sugyot maoy labing maayo. Sa dili pa nato sawayon o balewalaon ang usa ka pagtulun-an, maningkamot una kita sa pagsabot niini. Magbasa kita og mga libro ug mangayo sa opinyon sa mga respetadong tawo sa Simbahan sama pananglit sa mga pari ug relihiyoso nga may edukasyon sa teolohiya. Pinaagi sa pagtoon ug sa pagpaminaw og tambag, ang usa ka tawo malamdagan ug makahimo sa angay'ng buhaton.

Usa ka babaye ang masuk-anong miingon sa pari: “Padre, gilainan ko nga naminaw sa atong ikaduhang pagbasa nga sinulat ni San Pablo. Imagine, giingnan ming mga babaye nga magpaubos ug magmasinugtanon sa among bana kay kono ang bana maoy ulo sa pamilya sama nga si Kristo maoy ulo sa Simbahan. Unfair man kini! Mao ni ang makapadako sa ulo sa mga bana!”

Unya ang pari mikuha sa basahon ug kalmado nga mipasabut: “Day, ato una nga tiwason sa pagbasa ang gisulat ni San Pabl: 'Ug kamong mga bana, higugmaa ang inyong asawa sama sa paghigugma ni Kristo sa iyang simbahan'. Nadungog ba nimo ni Day?”

“Oo, padre”, mitubag ang babaye.

“Unya, kahibalo baka giunsa paghigugma sa Dios ang iyang Simbahan?” nangutana ang pari.

Abtik nga mitubag ang babaye: “Oo, padre. Garabe nga paghigugma. Gihalad gud niya ang Iyang kinabuhi para sa Simbahan.”

Ug ang pari miingon: “Mao kana ang gisugo ni San Pablo sa tanang mga bana. Angay nila alagaran ug pakamatyan ang ilang asawa. Karon, moingon ka pa ba nga unfair si San Pablo?”

Mipahiyum ang babaye ug miingon, “Dili na padre oy.”

20th Sunday in Ordinary Time (B)

Prv 9:1-6; Eph 5:15-20; Jn 6:51-58

Do you believe in the real presence of Christ in the Eucharist? Or, are you among those people who consider the bread and wine in the Mass as mere symbols of the presence of God?

In the gospel, Jesus says: “I am the living bread that came down from heaven. Whoever eats of this bread will live forever; and the bread that I will give for the life of the world is my flesh” (Jn 6:51). The Jewish people who first heard these words from Jesus couldn’t believe their ears. Did he say he is the bread from heaven? How could that be possible when we know his parents? Did he say if we eat his flesh we will have eternal life? Is he making us outright cannibals? Because of the supernatural quality of Jesus’ teaching, many decided to stop following him.

However, in spite of the people’s unbelief and the desertion of many of his followers, Jesus never wavered from his words. He did not say: “I’m sorry for giving you a hard time. What I really mean is that the bread only represents me symbolically. I didn’t really mean you have to eat my flesh.” No. There was never a turnabout by Jesus. Instead, he continued to proclaim: “Very truly, I tell you, unless you eat the flesh of the Son of Man and drink his blood, you have no life in you. Those who eat my flesh and drink my blood have eternal life, and I will raise them up on the last day; for my flesh is true food and my blood is true drink” (Jn 6:53-55).

The Church would later explain the words of Jesus in the context of the Eucharist. The Lord understood himself as a sacrificial lamb being offered for the forgiveness of humanity’s sins. The sacrificial tone of his words at the Last Supper is quite clear: “Take, eat, this is my body”; “Drink from it, all of you; for this is my blood of the covenant, which is poured out for many for the forgiveness of sins” (Mt 26:26-28). The commandment to celebrate the Eucharist in his memory (1 Cor 11:25) is understood by the Church as the Lord’s desire to perpetuate the sacrifice of Calvary which he offered voluntarily for the life of the world.

What is the relevance of this gospel for us today? The gospel challenges us to deepen our faith in the real presence of Christ in the Eucharist. Saint Cyril gave us this advice: “Do not doubt whether this is true, but rather receive the word of the Savior in faith, for since he is truth, he can’t lie.”

We can show our strong faith in the eucharist, first of all, by disposing ourselves to receive the consecrated host and wine every time we celebrate the Mass. This would mean having a regular time for examination of conscience and confessions. The body and blood of Christ, under the forms of bread and wine, would nourish and give true life and joy to all who receive them with a good heart.

Moreover, we can manifest our faith in the real presence of Christ in the eucharist by giving full respect and love to the Blessed Sacrament. In front of the Blessed Sacrament we have to kneel down because we are in the presence of the Almighty. What should amaze us is the fact that God in Jesus fell down to his knees many times on the road to Calvary, all for the love of humanity. Isn’t it absolutely fitting that we also kneel down before him in praise and thanksgiving?

One day an Arabian prince, Abd-ed-Kader, while passing through the streets of Marseilles with a French official, met a priest who was carrying holy Viaticum to a dying man. The French official stopped, uncovered his head and knelt. His friend asked him the reason for this gesture.

“I adore my God, whom the priest is carrying to a sick person,” replied the good official. “How is it possible,” the prince asked, “for you to believe that God who is so great, makes himself so little and lets himself go even to the homes of the poor. We Mohammedans have a much higher idea of God.”

The official answered, “It is because you have only an idea of the greatness of God but you do not know his love.”

(The story is told by Fr. Simplicio Apalisok, Jr.)

Ika-20 nga Domingo sa Ordinaryong Panahon (B)

Prv 9:1-6; Eph 5:15-20; Jn 6:51-58

Motoo ka ba sa presensya ni Kristo diha sa pan ug bino sa Eukaristiya? O, kabahin ka sa mga tawo nga nagtoo nga ang pan ug bino sa Santos nga Misa simbolo lamang sa presensya sa Dios?

Diha sa Ebanghelyo, si Kristo namulong: “Ako mao ang buhing pan nga gikan sa langit. Ang mokaon niining maong pan makabaton sa kinabuhing walay katapusan; ug ang pan nga akong ihatag alang sa kinabuhi sa kalibutan mao ang akong unod” (Juan 6:51). Ang mga hudeyo nga naminaw kang Jesus dili makatoo sa ilang nadungog. Nagbagolbol sila: “Unsaon man aning tawhana paghatag sa iyang unod aron atong makaon?” Tingali sa ilang kahiladman nakaingon sila, “Basin nagtoo kining tawhana nga mangan-anay kita og tawo.” Tungod sa katalagsaon sa pagtulun-an ni Jesus, daghan sa mga tawo mihunong sa pagsunod kaniya.

Apan, bisan tuod daghan sa iyang mga sumusunod ang nawad-an og pagtoo kaniya, gibarogan ni Jesus ang iyang mga pulong. Wala siya moingon: “Pasayloa ko ninyo kon naglabad ang inyong ulo sa akong gitudlo. Ang buot nakong ipasabut mao nga ang pan mao ang simbolo sa akong pagkatawo. Dili nako tuyo nga sugoon kamo sa pagkaon sa akong unod.” Hinoon, si Jesus mipadayon sa pag-ingon: “Kini ang labing tinuod, kon dili kamo mokaon sa unod sa anak sa tawo ug moinum sa iyang dugo, dili kamo makabaton og kinabuhi. Ang mokaon sa akong unod ug moinum sa akong dugo makabaton sa kinabuhing dayon, ug banhawon ko sila sa katapusang adlaw; kay ang akong unod tinuod nga pagkaon ug ang akong dugo tinuod nga ilimnun” (Juan 6:53-55).

Ang Simbahan mopasabut sa kahulugan niining mga Pulong ni Jesus diha sa konteksto sa Eukaristiya. Giisip ni Jesus ang iyang kaugalingon isip kordero nga ihalaray alang sa kapasayloan sa mga sala sa tawo. Didto sa Katapusang Panihapon, mas gipaklaro niya ang iyang gitudlo: “Dawata ninyo kini ug kan-a, kini mao ang akong lawas”; “Panginum kamo gikan niini; kay kini mao ang akong dugo sa bag-ong kasabutan, nga giula alang sa kapasayloan sa mga sala” (Mt 26:26-28). Ang mga sumusunod gimanduan ni Kristo nga saulogon ang Eukaristiya alang sa iyang handumanan (1 Cor 11:25) aron nga ang tanang katawhan sa tanang panahon makatagamtam sa bunga sa makaluluwas niyang sakripisyo.

Unsa man ang hagit ning maong ebanghelyo kanato karon? Kita nga mga sumusunod ni Kristo giagni nga mopalawom sa atong pagtoo sa presensya ni Kristo diha sa pan ug bino sa Eukaristiya. Dili na kita angay nga magduhaduha pa tungod kay si Kristo, ang Kamatuoran mismo, mao ang nag-ingon niini.

Atong mapakita ang dakong pagtoo sa Eukaristiya, una sa tanan, diha sa atong pag-andam sa kaugalingon sa pagdawat niini sa matag higayon nga kita magsimba. Kon limpyo ang atong konsensya sa pagdawat ni Jesus diha sa pan ug bino, mabusog ug mahimsog ang atong kinatibuk-ang pagkatawo. Makabaton kita og tinuod nga kalinaw, kalipay ug kinabuhi sumala sa gisaad ni Kristo.

Mapakita usab nato ang dakong pagtoo sa presensya ni Jesus diha sa Eukaristiya pinaagi sa paghatag og dakong pagtahud sa sagrado nga pan ug bino. Atubangan sa Santos nga Eukaristiya, angay gayod nga kita moluhod ug moyukbo tungod kay anaa kita atubangan sa Ginoo. Sa dalan sa kalbaryo, ang Dios nadagma ug nakaluhod sa makadaghan tungod ug alang sa iyang dakong gugma sa katawhan. Angay lamang usab nga kita moluhod sa iyang atubangan aron sa pagdayeg ug pagpasalamat kaniya.

Naglakaw sa dalan kining managhigala nga Muslim ug Kristiyano sa dihang ilang gikahinagbo ang usa ka pari nga nagdala sa Santos nga Eukaristiya para sa usa ka masakiton. Ang Kristiyano mihunong, mitangtang sa iyang kalo ug miluhod. Nahibulong ang Muslim nga nagsud-ong kaniya ug nangutana sa hinungdan sa iyang gibuhat.

“Akong gisimba ang akong Ginoo nga gidala sa pari ngadto sa usa ka masakiton”, mipasabut ang Kristiyano.

Unya miingon ang Muslim: “Sa unsa mang hitaboa nga ang Labing Gamhanang Dios magpakahimong gamay kaayo nga pan ug magpaubos sa iyang kaugalingon pinaagi sa pagduaw sa usa ka pobreng masakiton? Pasayloa ko higala, pero mas dako ang among pag-ila ug pagtahud sa Ginoo kaysa inyoha.”

Ug ang Kristiyano mitubag: “Tungod kana kay ang inyong nailhan sa Ginoo mao lamang ang iyang pagkagamhanan, pero wala kamo makasabut sa kadako sa iyang gugma para sa tawo.”

(The original English version of the story is told by Fr. Simplicio Apalisok, Jr.)

19th Sunday in Ordinary Time (B)

1 Kgs 19:4-8; Eph 4:30-5:2; Jn 6:41-51

In the first reading, we find the prophet Elijah so depressed that he wanted God to take away his life. His prophetic ministry earned him anger and persecution by King Ahab and his scheming bride Jezebel. At this time, the prophet felt that all his efforts were worthless and that God has abandoned him. He was at the point of complete exhaustion and desperation when God came to the rescue. For Elijah’s physical appetite, God supplied cake and water; for his spiritual need, God provided a consoling presence.

In the gospel, we hear Jesus addressing a spiritually malnourished people. Not long ago, Jesus satisfied the physical hunger of these people by breaking open barley loaves and fish. Now, he wants to break open the bread of his teaching in order to feed their minds and hearts. In another passage, Jesus said that “One does not live by bread alone, but by every word that comes from the mouth of God” (Mt 4:4). In today’s gospel, he tells his audience that the word of God is he himself. He is the bread of life that came down from heaven. Whoever eats this bread will be satisfied and will live forever.

These readings tell us that God is interested not only for people’s physical nourishment but for their spiritual sustenance as well. The Creator provides the world with material resources, which when properly distributed, would be more than enough for humankind. Hence, we all are challenged to work for the betterment of humanity by creating policies, structures and programs that would minimize the wide gap between the rich and the poor.

More importantly, God cares for the spiritual well-being of every individual. It is said that the greatest hunger of people today is not for food but for meaning. People, both the rich and poor, need something that would give color and meaning to their life. Because the human person is both physical and spiritual, his or her total well-being goes beyond the physical and the material. Money and material possessions alone do not fully satisfy us. In the gospel, Jesus offers himself to his disciples. “I am the bread of life. Whoever eats this bread will find contentment and everlasting life.”

To eat Jesus, first of all, would mean to welcome him and his teachings in our life. It would imply having time talking and listening to him in prayer and reflection. It would require putting his words into daily actions in our home, in the office, or in school. Furthermore, to eat Jesus would mean to receive his body and blood in the Eucharist. By receiving Holy Communion, Jesus becomes one with us and we become one with him. The more we receive the Lord, the more we become like him.

Good kind of material food is vital for the person’s health. But the person who eats good food must also do something in order to be properly nourished. Say for example, one eats fresh meat, fish, vegetables and fruits, but also frequents late parties, drinks heavily and exercises little. Definitely, the person in this case will not benefit from the good food that he or she is eating.

In the same way, the Eucharist is essential to our spiritual life. But we who receive the Lord must also do something to achieve spiritual wellness. We receive communion regularly, and yet we also maintain vices and illicit relationships, engage in illegal business, and continue to hold ill grudges against neighbors. Certainly, in this situation, we will not benefit from the spiritual food that we are receiving.

Saint Paul, in the second reading, gives us a good advice for the betterment of our spiritual life: “Put away from you all bitterness and wrath and anger and wrangling and slander, together with all malice, and be kind to one another, tenderhearted, forgiving one another, as God in Christ has forgiven you” (Eph 4:31-32). Paul simply is urging us to follow seriously the Christian life, the way that leads to everlasting life.

A college girl said to her new roommate, “I respect your belief, but I find it hard to believe the Church is Christ’s Body when I see the way some Christians act.”

The girl said, “I felt the same way until I remembered that I don’t find it hard to believe Beethoven is a genius when I hear the way some musicians play his music. Beethoven isn’t the problem; the musicians are. So, too, the Church isn’t the problem; its members are.”

(The story is told by Mark Link)

Ika-18 nga Domingo sa Ordinaryong Panahon (B)

Ex 16:2-4, 12-15; Eph 4:17, 20-24; Jn 6:24-25

Sa usa ka Pet Shop adunay usa ka baligya nga parrot nga kuyaw og abilidad. Masag-ulo niya ang tanan nga nahisulat sa Bibliya. Imo lang kining tagaan og bersekolo, ug dihadiha dayon isulti niya sa imo ang Pulong sa Dios sa maong bersekolo. Giganahan si Nestor sa parrot ug nakahunahuna siya nga iya kining paliton para sa iyang tigulang nga inahan nga nagpuyo sa probinsya. Ang iyang nanay dili na makabasa sa Bibliya tungod kay daot na ang mga mata. Sigurado siya nga malipay ang iyang inahan sa maong parrot kay kini maoy maghatag kaniya sa Pulong sa Dios.

Human sa usa ka semana sa iyang pagpadala sa parrot sa ilang probinsya, nakadawat si Nestor og “Thank You” card gikan sa iyang Nanay. Sulod sa card nabasa ni Nestor ang gamay nga note: “Anak, salamat kaayo sa imong gipadala nga langgam. Akong gi-adobo ug kini lami kaayo.”

Adunay duha ka matang sa kagutum: ang lawasnon ug ang espirituhanon.

Ang lawasnon nga kagutum mao ang kagutum sa mga tawo nga walay makaon. Tungod sa kawad-on, daghang mga tawo ang makasinati sa lawasnong kagutum. Samtang ang espirituhanon nga kagutum mao ang kagutum sa mga tawo nga wala pa makaila sa Ginoo, o kanila nga nangandoy pa sa tinuod nga kalipay, o sa mga tawo nga nangita pa sa kamatuoran.

Ang mga pobre kanato maoy kanunay makasinati sa lawasnong kagutum. Magkugi sa pagtrabaho matag adlaw aron makakaon. Kung walay swerte, hasta ang bitok mapasmo sa kagutum. Apan, mapobre o madato, ang tawo usahay makasinati sa espirituhanong kagutum. Mangandoy sa tinuod nga kalipay. Mangita sa tinuod nga kahulugan sa kinabuhi. Daghang mga tawo dili magmalipayon bisan anaa na kanila ang bahandi, dungog ug gahum. Ngano man kini? Ang ebanghelyo adunay tubag niini: “Ang tawo dili mabuhi sa pan lamang, kondili sa matag pulong nga magagikan sa baba sa Dios.” Ang kalibutanong pan (salapi, butang, tawhanong relasyon, ug uban pa) dili igo nga makatagbaw sa tawo. Ang tawo manginahanglan sa Dios tungod kay siya gikan man sa Dios. Si San Agustin nakaamgo niini ug siya nakapamulong: “O Lord, you have made us for Yourself, and our hearts are restless until they rest in you.” (“O Ginoo, gihimo mo kami para sa imong kaugalingon, ug ang among mga kasingkasing magpabilin nga dili mahiluna hangtud nga kini dili makapahulay uban kanimo.”)

Kon dunay duha ka matang sa kagutum, aduna usay duha ka klase nga pagkaon: ang materyal ug ang espiritwal. Ang tawo, sanglit binuhat nga lawasnon ug espirituhanon, kinahanglan nga mokaon sa materyal ug espiritwal nga pagkaon aron makabaton sa tinuod nga kinabuhi. Unsa man kining espiritwal nga pagkaon ug asa man kini makuha? Alang kanatong mga may pagtoo, ang espiritwal nga pagkaon mao ang mga pulong sa Dios nga makuha diha sa Balaang Kasulatan. Ato kining madawat ug matagamtam pinaagi sa pagbasa, pagpaminaw, pagpamalandong ug pag-ampo.

Diha sa ebanghelyo karon, si Jesus nagkanayon: “Ako ang pan sa kinabuhi. Ang mosunod kanako dili na gyud gutumon. Ang motoo kanako dili na gayud uhawon.” Unsa may iyang gipasabut niini? Si Jesus mao ang buhing Pulong sa Dios nga nagpakatawo. Pinaagi kaniya (sa iyang pulong ug kinabuhi) atong masabtan ang kinatibuk-ang mensahe sa Dios. Siya ang pinakabililhong pagkaon nga espiritwal nga gihatag kanato aron nga kita makabaton sa kinabuhing walay katapusan.

Sa unsa mang paagi nato madawat si Jesus, ang Pan sa Kinabuhi? Atong madawat si Jesus sa iyang kinatibuk-an diha sa Eukaristiya. Pinaagi sa pagkalawat, ang atong kinabuhi mahiusa kang Jesus ug sa tibuok simbahan. Ug kining maong kahiusahan mahatagan og kahulugan kon kita magsugod sa pagsunod sa kinabuhi ug panig-ingnan ni Jesus sa tanang dapit ug panahon. Pinaagi lamang niini kita makasinati sa tinuod nga kalipay ug makabaton sa katagbawan. Sa giingon na ni Jesus: “Ang mosunod kanako dili na gyud gutumon. Ang motoo kanako dili na gayud uhawon.”

Aduna koy mga higala nga igo-igo lang ang kahimtang. Mag-overtime gyud sa pagtrabaho aron adunay ikapakaon sa pamilya. Apan, bisan pa sa kadaghan sa ilang trabaho, aduna gihapon silay panahon para sa Ginoo. Makatandog kaayo hunahunaon nga haloyo sa kadaghan sa ilang giatiman, makalugar gihapon sila sa pag-adto sa Simbahan aron mag-ampo, mosimba ug mag-apil sa kalihokan ug apostolado.

Aduna sab koy mga kaila nga nagsobra na ang kwarta apan mokayod pa gihapon sa pagtrabaho ug pagnegosyo. Wala na hinuoy panahon para sa Ginoo. Wala pud gani panahon para sa pamilya. Subo kaayo palandungon nga bisan sa ilang kaugalingon dili na sila makaatiman tungod kay naulipon sa trabaho ug sa bahandi. Kining klaseha sa mga tawo dili makakita sa katagbawan ug sa tinuod nga kalipay tungod kay sa giingon na ni Jesus: “Ang tawo dili mabuhi sa pan lamang, kondili sa matag pulong nga magagikan sa baba sa Dios.”

Ang mga butang kalibutanon gihatag kanato sa Ginoo aron kita magmalipayon. Apan, sa atong paggamit kanila, angay kita nga magmabinantayon ug magmaalamon. Ang daghang mga butang makadisturbo kanato ug makahurot sa atong panahon para sa Ginoo. Usahay gani, tungod sa bahandi, ang tawo makalimot na nga aduna siyay panginahanglan sa Dios. Unya na pud mahinumdum pagsangpit sa Ginoo kon magkaproblema na, kon masakit na, o kon himalatyon na.

Busa, angay gayud nga atong hatagan sa dakong pagtagad ang mga pulong ni Jesus sa ebanghelyo karong adlawa: “Paghago kamo, dili alang sa kalan-on nga madunot, kondili sa kalan-on nga molungtad ug makahatag sa kinabuhing dayon.”