Deut 4:1-2, 6-8; Jas 1:17-18, 21-22, 27; Mk 7:1-8; 14-15, 21-23
Usa ka batan-on nga babaye ang mikumpisal sa pari: “Padre, hugaw kaayo ang akong pamati sa kaugalingon karon.”
“Ngano man? nangutana ang pari.
“Taudtaud naman gud ko wala makapa-facials sa parlor”, tubag sa babaye.
“Okay. Naa pay lain?” nangutana ang pari.
“Nagkataas pud ang akong garbo, padre,” tubag sa babaye.
“Ngano man pud?” nangutana ang pari.
“Tungod kay atubangan sa salamin, padre, mag-ingon ko sa akong kaugalingon, 'Pagkagwapa nga dalaga!'”, matud pa sa babaye.
Unya, misugod paghatag og tambag ang pari: “Una sa tanan, Inday, ayaw lang og hunahunaa nga mahugaw ka kon dili ka makapa-facials. Igo naman nga ikaw manghilam-os o maligo matag adlaw. Ug ikaduha, dili man tingali garbo ang problema sa imo. Sa akong tan-aw, ang imong problema ang imong mata.”
Unsa man ang makapahugaw sa tawo ug unsa man ang makapahimo niyang makasasala?
Para sa mga Pariseo ug mga magtutudlo sa Balaod, ang tawo makasala kon dili siya magtuman sa gisugo sa Balaod ug sa tradisyon. Pero, sa iyang kabahin, si Jesus miingon nga ang sala sa tawo magsugod diha sa iyang kasingkasing tungod kay ang mga daotang laraw magsugod man sa sulod, sama pananglit sa “pangawat, pagpatay, panapaw, kasina, kahakog, pagdumot, panglimbong, pagbutangbutang, kamapahitas-on” ug uban pa. Unsa man ang gipasabut ni Jesus niini?
Ang mga balaod ug tradisyon makatabang sa maayong pagpadagan sa kinabuhi sa mga tawo. Diha sa unang pagbasa, gipasabut ni Moises ang katawhan sa Israel mahitungod sa kabililhon sa Balaod para sa pagtukod sa ilang nasud. Ang mga Israelita angay nga magmapasalamaton tungod kay aduna silay Dios nga naghatag kanila og Balaod nga maoy ilang sundon alang sa ilang kinatibuk-ang kalamboan. Bisan sa atong kapanahonan, ang kahapsay sa nasud ug sa simbahan mahimong posibilidad tungod sa mga balaod nga ipasunod sa mga tawo.
Apan, ang pagsunod sa mga letra sa balaod dili igo para sa usa ka sumusunod ni Kristo. Para kang Jesus, ang pagtuman sa balaod mahimo lamang nga dalaygon kon kini himoon uban sa maayong kasingkasing ug hunahuna. Gisaway niya ang mga Pariseo tungod kay ang ilang pagsunod sa Balaod usa lamang ka pagpakitang-tao ug dili kinasingkasing. Dugang pa niini, sila namugos nga sundon ang matag letra sa Balaod bisan kon ang pagbuhat sa ingon dili na gayud makatabang sa kinatibuk-ang kaayohan sa tawo. Ang pangutana ni Jesus sa mga Pariseo mao kini: “Mag-unsa man ang limpyo nga kamot kon mahugaw ang inyong kasingkasing?” Para asa man ang inyong pagtahod sa Adlaw nga Igpapahulay kon dili kamo makamao motabang sa tawo nga masakiton o nanginahanglan?
Atong masabtan ang mga punto ni Jesus pinaagi sa pagsabut sa duha ka isyu nga moral. Pananglitan, ang pagtabang sa usa ka pobre nga gigutom usa ka maayong buhat. Apan, kon buhaton nimo kini aron ang maong pobre moboto kanimo panahon sa piniliay, ang maong buhat mahimong daotan. Ang daotan nga tumong sa imong kasingkasing maoy makapahimong sayop sa usa ka maayo unta nga buhat. Sa laing bahin, ang dili pagsimba sa adlaw nga Domingo giisip nga sala. Apan, kon wala ikaw makasimba tungod kay nag-atiman ka sa imong silingan nga himalatyon, nan wala ikay nahimong sayop. Gani, ang Dios nalipay pa sa imong gibuhat.
Nan karon, sa mata sa usa ka Kristiyano, unsa man gyud ang makapahugaw sa tawo ug unsa ang makapahimo niyang makasasala?
Una, ang tawo mahugaw ug makasala kon siya dili magtahod sa mga balaod sa Dios ug sa mga tawhanong balaod nga nahisubay sa kabubut-on sa Ginoo. Aduna kitay obligasyong moral sa pagsunod sa usa ka makiangayon nga balaod. Kini ubanan sa hagit sa pagsabut dili lamang sa letra kondili sa katuyoan sa matag balaod sa Simbahan ug sa katilingban aron malikayan ang pagpamugos sa balaod bisan kon kini dili na makatabang sa tawo.
Ug sa katapusan, ang tawo mahugaw ug makasala kon ang iyang pagsunod sa mga balaod dili kinasingkasing ug dili tinuklod sa maayong tumong ug tinguha. Aduna kitay obligasyon sa pagtuman sa balaod uban sa maayong kasingkasing ug katuyoan. Pananglitan, mosimba kita sa matag Domingo dili lamang aron pagtuman sa usa ka obligasyon kondili aron makighiusa sa Kristohanong katilingban diha sa pagpasalamat ug pagdayeg sa Dios. Dugang nga pananglitan, motabang kita sa mga kabos dili aron daygon sa mga tawo kondili aron makatabang gayud sa ilang panginahanglan.
Agi og panapos ning maong pamalandong, mangutana usab kita: Unsa man diay ang makapahimong limpyo o matarong sa tawo atubangan sa Ginoo?
Ang salmo karong adlawa naglarawan sa mga tawo nga makapahimuot sa Ginoo: “Sila nga magpuyo og matarong nga kinabuhi, magbuhat sa angay nga buhaton, ug mamulong sa kinasingkasing gayud; sila nga mabinantayon sa ilang ipangsulti, dili manamastamas sa ilang isigkatawo, ug dili magpasangil sa ilang silingan; sila nga dili makig-uban sa mga tawong daotan ug magdayeg sa mga mahadlokon sa Dios; sila nga mobarog sa ilang gipanumpaan bisan kon sila pagasakiton; sila nga magpahulam o motabang sa walay paghunahuna nga makaganansya; ug sila nga dili modawat og suborno nga ihatag para madaot ang mga walay sala.”
No comments:
Post a Comment