Ika-3 nga Domingo sa Pagkabanhaw (B)

Acts 3: 13-15, 17-19; Ps 4:2, 4, 7-9; 1 Jn 2: 1-5a; Lk 24: 35-48

Sa dihang nagpakita kanila ang nabanhaw'ng Ginoo, pwerteng lisanga sa mga tinun-an. Nagtoo sila nga multo ang ilang nakita. Aron mawala ang ilang kahadlok, gidapit sila ni Jesus nga motan-aw sa mga samad sa iyang tiil ug kamot ug mohikam kaniya. Kini aron pagmatuod nga siya buhi kay ang multo wala may unod ug bukog. Dugang pa niini, mikaon siya'g sinugba'ng isda sa ilang atubangan aron dili na sila makaingon nga nagdamgo lang.

Puno sa pasensya nga gipasabut ni Jesus sa mga tinun-an nga ang nahitabo sa krus dili usa ka kapakyasan kondili kabahin sa plano sa Dios Amahan. Ang Dios Anak mag-antos ug mamatay sa krus agi'g bayad sa sala sa kalibutan. Pinaagi niini makasabut ang mga tawo sa dakong gugma sa Dios para kanila.

Si Jesus miingon nga ang tanang gisulti sa balaod ni Moises, sa mga propeta ug sa mga salmo natuman diha kaniya. Ang mga batud sa Bibliya nakadiskubre nga sa Daang Kasabutan adunay 324 ka buok panagna mahitungod sa pagabuhaton sa usa ka Manluluwas. Ug kining tanan nahatagan og kahulugan diha sa sakripisyo ni Kristo.

Human sa iyang pagpasabut, gitahasan ni Jesus ang mga tinun-an og dakong misyon sa pagsangyaw sa Maayong Balita: una, nga ang Anak sa Dios gilansang ug namatay sa krus alang sa kapasayloan sa sala; ikaduha, nga siya nabanhaw ug mibuntog sa kamatayon; ug ikatulo, nga ang mga tawo magbasol sa ilang mga sala ug mangayo'g pasaylo sa iyang ngalan.

Karong panahona, ang tahas sa pagsangyaw mahitungod sa nabanhaw nga Ginoo gipasa na kanato. Diha sa atong inadlaw-adlaw nga pamuyo, atong ipakita sa mga tawo nga ang nabanhaw'ng Kristo nakabag-o ug nakapausab sa atong kaugalingon. Dili na kita magkinabuhi alang ning kalibutana lamang kondili para sa gingharian sa Dios. Sundon nato ang mga lakang ni Kristo pinaagi sa pagbuhat sa maayo ug paglikay sa daotan.

Ang pagtoo sa Nabanhaw'ng Ginoo ato usab nga masangyaw pinaagi sa pagpakita og kalig-on atubangan sa mga unos sa kinabuhi. Usahay, tungod sa atong kabalaka ug kakulang sa pagtoo, malimot kita nga adunay Ginoo nga nakig-uban kanato. Diha sa ebanghelyo, nangutana si Jesus sa iyang mga tinun-an, “Nganong nabalisa man kamo pag-ayo?” Sa ilang kahadlok, ang mga apostoles wala na makaila ni Kristo nga diha sa ilang atubangan. “Ang kalinaw maanaa kaninyo!”, si Jesus miingon kanila. Kon kita mitoo nga ang Nabanhaw'ng Kristo kanunay makig-uban kanato, nan angay kitang magmalinawon haloyo sa mga problema ug suliran.

Sa katapusan, atong mapadayag ang Nabanhaw'ng Ginoo diha sa atong kaisog sa pag-atubang sa kamatayon. Ang tawo nga kanunay mahadlok sa kamatayon dili na hinuon makatagamtam sa tinuod nga kinabuhi. Adunay mga tawo nga dili na hapit mokaon kay hadlok og masakit; ang uban hapit dili na molihok kay sa disgrasya nahadlok. Dugang pa niini, ang tawo nga dili motan-aw sa kamatayon dili usab makakita sa mga butang nga bililhon. Dako ang puruhan nga siya magmausikon ug magpatuyang lamang. Malimot siya nga ang tanan lumalabay lamang.

Apan, ang tawo nga motoo og pagkabanhaw dili mahadlok motan-aw sa kamatayon. Mapahinumduman siya kanunay nga ang tanan ning kalibutan adunay katapusan. Maisip niya nga bililhon ang matag gutlo sa iyang kinabuhi ug gamiton niya kini sa pagbuhat og maayo ug sa pagpakigdait sa mga tawo. Tungod sa kamatuoran sa kamatayon, ang tawo nga may pagtoo maglantaw kanunay sa umaabut. Puy-an niya kining kinabuhia agi'g pagpangandam sa kinabuhing dayon nga iyang maangkon tungod kang Kristo, ang iyang Ginoo.

2nd Sunday of Easter (B)

Acts 4:32-35; 1Jn 5:1-6; Jn 20:19-31

Today is the Second Sunday of Easter, also known as “Divine Mercy Sunday”.

Since his days as a young priest, John Paul II had developed an interest in the teachings of Sister Faustina Kowalska (a polish nun and mystic) and her devotion to the Divine Mercy. In 1993, the late pope beatified Kowalska and dedicated the Second Sunday of Easter to the devotion she had worked hard to promote.

Why is this day aptly called Divine Mercy Sunday? It is because the gospel reading of every Second Sunday of Easter narrates how the risen Christ appeared to the apostles and said to them: “Receive the Holy Spirit. Those whose sins you forgive, they are forgiven them; and those whose sins you retain, they are retained.” Traditionally, this passage is considered the foundation of the sacrament of reconciliation, which is the great fountain of God's mercy within the Church.

The whole life of Christ was an expression of the boundless mercy of God for sinful humanity. In his public ministry, Jesus welcomed sinners, forgave and called them to a new way of life. While hanging on the cross, the Lord continued to show mercy to sinners as he prayed: “Father, forgive them for they do not know what they are doing.” To the repentant thief on his left, he promised: “Today, you will be with me in paradise.”

The forgiving attitude that the risen Christ showed to his close followers in today's gospel is quite striking. The apostles were hiding in a room for they were scared to death. They hid themselves from the Jews because they feared having to suffer the same fate with Jesus. From nowhere the risen Lord appeared in their midst and said: “Peace be with you!” The apostles deserved nothing but tongue-lashing for having deserted the Lord during his most painful walk to the cross. And yet, the risen Christ greeted them peace and well-being. Like the father of the prodigal son, the Lord manifested no second thoughts in reaching out and forgiving offenders.

The apostles, who themselves benefited the unconditional mercy of God, were given the authority to forgive sins. Primarily, they were to use this power not to condemn people but to extend God's mercy to repentant sinners. Bishops, the direct successors of the apostles, together with their priests, are now responsible for the keys of heaven. In the sacrament of reconciliation, they are to bring the heart of God which possesses all the love for humanity.

As we ourselves receive the mercy and forgiveness of God, we are also called to forgive and be reconciled with one another. We are challenged to keep a heart which is like the sacred heart of Jesus. Hatred and revenge have no place in the Christian community. If we truly believe in Christ, we should change the way we live and relate with one another.

A TIME magazine issue in 1984 presented a startling cover. It pictured a prison cell where two men sat on metal folding chairs. They sat facing each other, up close and personal. They spoke quietly so as to keep others from hearing the conversation. The young man was Mehmet Ali Agca, the pope’s attempted assassin; the other man was Pope John Paul II, the intended victim. The pope held the hand that had held the gun whose bullet tore into the pope’s body. John Paul wanted this scene to be shown around a world filled with nuclear arsenals and unforgiving hatreds. This was a living icon of mercy. The pope had been preaching forgiveness and reconciliation constantly. His deed with Ali Agca spoke a thousand words. He embraced his enemy and pardoned him. At the end of their 20-minute meeting, Ali Agca raised the pope’s hand to his forehead as a sign of respect. John Paul shook Ali Agca’s hand tenderly. When the pope left the cell he said, “I spoke to him as a brother whom I have pardoned and who has my complete trust.” This is an example of God’s divine mercy, the same divine mercy to which Saint Faustina bore obedient witness.

(The story is from Catholic Update, March 2008)

Ika-2 nga Domingo sa Pagkabanhaw (B)

Acts 4:32-35; 1Jn 5:1-6; Jn 20:19-31

Ania kita sa ikaduhang Domingo sa Pagkabanhaw sa atong Ginoo, nga karon giila na nga “Domingo sa Kalooy sa Dios”. Sa iyang kinabuhi isip pari, si Santo Papa Juan Pablo Dos mibati og dakong kaikag sa pagtulun-an ni Faustina Kowalska mahitungod sa Kalooy sa Dios. Ug niadtong tuig 1993, isip pangulo sa Simbahang Katoliko, gideklara sa Santo Papa nga beata si Faustina ug gipahinungod kining Domingoha sa debosyon sa Kalooy sa Dios.

Ngano man nga kining adlawa ang gipili ni Juan Pablo Dos para ipahinungod sa debosyon sa Kalooy sa Dios? Kini tungod kay diha sa ebanghelyo, nga pagabasahon matag ikaduhang Domingo sa Pagkabanhaw, atong madungog nga ang nabanhaw'ng Ginoo mipakita sa iyang mga apostoles ug miingon kanila: “Dawata ang Espiritu Santo. Ang mga sala nga inyong pasayloon, mapasaylo sab; ang dili ninyo pasayloon, ipabilin sab nga sala.” Ang Simbahang Katoliko nag-isip niining maong teksto nga sukaranan sa sakramento sa kumpisal, ang tuburan sa kalooy sa Dios diha sa simbanan.

Ang tibuok kinabuhi ni Kristo maoy usa ka pagpakita sa kalooy sa Dios para sa tawo. Sa iyang ministeryo publiko, gidawat niya ang mga makasasala, gipasaylo ug gihagit nga magbag-o sa ilang kinabuhi pinaagi sa pagsunod sa iyang mga lakang. Bisan gani didto sa krus, si Kristo nagpadayon sa pagpakita og kalooy sa mga makasasala diha sa siyang pag-ingon: “Amahan ko, pasayloa sila kay wala sila masayud sa ilang gibuhat!”

Labaw nga makapahinulong kanato ang gihimo sa nabanhaw'ng Ginoo sa dihang siya unang nagpakita sa iyang mga apostoles. Ang mga tinun-an nanago sa usa ka lawak tungod sa kahadlok sa mga Hudeyo sa dihang kalit nga mitungha si Jesus sa ilang atubangan ug miingon: “Ang kalinaw maanaa kaninyo!” Kanila nga mitalikod kaniya sa iyang kalisud ug pag-antos, gihatag ni Jesus ang kalinaw. Nakasala ang mga apostoles sa ilang pagbiya ni Jesus sa kalbaryo tungod kay nanumpa man sila nga makig-unong kaniya. Angay unta sila nga sudyaan, apan ang pagpanudya dili subay sa kinaiyahan sa Dios. Sama sa amahan sa mausikon nga anak diha sa sambingay, si Jesus wala gyud magpanuko sa pagdawat ug pagpasaylo sa iyang mga tinun-an.

Sila nga nakadawat sa dakong kalooy ug pasaylo sa Dios maoy gitahasan maghupot sa gahum sa pagpasaylo sa sala sa mga tawo. Ang mga apostoles mogamit niining maong gahum dili aron maglaglag sa mga tawo ngadto sa kaalaotan kondili para nga ang tanang magbasol makasinati sa kalooy sa Dios. Ang mga obispo nga maoy manununod sa mga apostoles, inubanan sa ilang kaparian, mao na karon ang naghupot sa gahum sa pagpasaylo. Diha sa kumpisalan, sila magdala sa kasingkasing sa Ginoo nga puno sa gugma ug kalooy sa mga tawo.

Sa atong pagdawat sa kalooy ug pasaylo sa Dios, kita usab gihagit nga magpinasayloay sa atong mga sala. Giagni kita nga maghupot og kasingkasing nga sama sa balaan nga kasingkasing ni Kristo. Ang pagdumot ug pagpanudya dili angay sa tanang sumusunod ni Kristo. Kon tinuod kita nga mitoo kaniya, kinahanglan gayud nga usbon nato ang pamaagi sa atong pamuyo, kanang subay sa mga lakang ni Kristo.

Niadtong tuig 1984, ang inila nga TIME magazine nagbutang sa ilang front cover og usa ka hulagway nga nakapatandog sa tibuok kalibutan. Ang retrato nagpakita sa duha ka tawo nga naglingkod ug nagstoryahanay sulod sa usa ka prisohan. Duot ug nag-atubangay silang duha, mura'g gastoryahanay sa hilom aron dili madunggan sa uban. Ang batan-on nga lalaki mao si Mehmet Ali Agca nga nagsulay pagpatay sa Santo Papa. Sa iyang atubangan mao si Juan Pablo Dos, ang Santo Papa mismo nga gisulayan pagpatay.

Diha sa hulagway, gihawiran ni Juan Pablo Dos ang kamot ni Agca, ang kamot nga mikablit sa pusil nga nakaigo sa iyang baga. Gusto sa Santo Papa nga makita sa tibuok kalibutan kining maong talan-awon aron nga ang katawhan makat-on sa pagpasaylo sa usa'g usa. Ang gibuhat sa Santo Papa maoy usa ka makusganon nga pagsangyaw sa pagkamapasayloon sa Dios. Gigakos ug gipasaylo niya ang tawo nga nakahatag kaniya og dakong kasakit. Human sa 20 minutos nila nga panagstoryahanay, giisa ni Agca ang tuong kamot sa Santo Papa ug gibutang sa iyang agtang aron sa pagpakita sa iyang dakong pagrespeto.

Easter Sunday (B)

Acts 10:34, 37-43; Col 3:1-4; Jn 20:1-9

In Jesus' time and culture, women were not always considered trustworthy; in fact, they were not accepted as credible witnesses in courts. Nobody could have imagined that a woman will be chosen as the first witness to the risen Lord. And yet, Christ, who always took the side of the less privileged, had chosen Mary Magdalene to spread the great news of his resurrection.

Some people would jokingly say that Jesus chose a woman to announce the resurrection because he wanted the news to spread faster. However, Isidore of Seville, a 7^th century church father commented on this regard saying: “As a woman (Eve) was first to taste death, so a woman (Mary Magdalene) was first to taste life. As a woman was prescient in the fall, so a woman was prescient in beholding the dawning of redemption, thus reversing the curse upon Eve.”

The gospels give some proofs for the resurrection such as the empty tomb, the missing body of Christ, the presence of two angels in the tomb, and finally the series of Jesus' apparitions. Added to these was the remarkable post-resurrection behavior of the disciples. They started to come out and preach courageously the risen Christ to the people. Normally, people don't die for something that is not true. But the disciples put their lives on the line, and almost all were martyred for the Christian faith. They truly believed in the risen Lord.

It is also interesting that the Christian community mushroomed in Jerusalem, the place where Jesus was brutally killed. The number of Christians in Jerusalem grew from a few dozen to many thousands after the resurrection. Certainly, the people there believed that Christ indeed had risen.

The resurrection has become the foundation of our Christian faith. As Saint Paul explains: “If Christ has not been raised, then our preaching is vain, your faith also is vain. . . and if Christ has not been raised, your faith is worthless; you are still in your sins. . . But the good news is Christ has been raised from the dead, the first fruits of those who are asleep” (1 Cor 15:14, 17, 20).

What is the relevance of the mystery of the resurrection for us today?

First of all, the resurrection of Christ guarantees our own resurrection. It was at the tomb of Lazarus that Jesus made this promise to Martha: “I am the resurrection and the life. He who believes in me will live, even if he dies, and everyone who lives and believes in me will never die” (Jn 11:25-26). For us believers, death is not the end but the beginning of a full life. Our dead bodies may lie mouldering in the ground, but at the end of time, Jesus will raised us from the dead and grant us eternal life. Even now we believers are already beginning to enjoy true life with Christ.

The challenge for us is to live life now with one eye gazing at heaven. Let us live our life today in preparation for the eternal life to come. It is pointless to use all our time and effort seeking for material possessions because everything on earth is passing. Let us rather seek to do the will of God for this will lead us the way to heaven. As Saint Paul advises in the second reading: “If then you were raised with Christ, seek what is above, where Christ is seated at the right hand of God. Think of what is above, not of what is on earth.”

Moreover, the resurrection of Christ inspires us to face life's difficulties and trials with hope and courage. Just like what he said to the women who went to the tomb, Jesus is telling us today “Don't be afraid!” Amidst all pain and suffering, we should remain strong and trustful in the abiding presence of Christ. Life will not end on Good Friday but on Easter Sunday. There will be sunshine after every storm. This is our faith – Christ has conquered sin and death. This is the reason for our Easter celebration. Alleluia! Alleluia!

Domingo sa Pagkabanhaw (B)

Acts 10:34, 37-43; Col 3:1-4; Jn 20:1-9

Sa kultura sa mga Hudeyo, ang mga babaye dili masaligan sa ilang ipanulti ug tungod niini dili sila dawaton nga testigo sa korte o hukmanan. Maingon nato nga wala gyud tingali nagdahum nga usa ka babaye ang mahimong pinakaunang saksi sa nabanhaw'ng Ginoo. Apan si Jesus, nga kanunay nagdapig sa mga linupigan, mipili kang Maria Magdalena nga mosangyaw sa dakong balita sa iyang pagkabanhaw.

Adunay moingon nga gipili sa Ginoo nga babaye ang makahibalo pag-una sa iyang pagkabanhaw aron kono dali ra nga masabwag ang balita ngadto sa mga tawo. Apan ang teologo nga si Isidro sa Sevilla niadtong ika-7 nga siglo nagkanayon: “Sama nga usa ka babaye (Eba) ang unang nakatilaw sa kamatayon, usa usab ka babaye (Maria Magdalena) ang pinakaunang nakakita sa kinabuhi. Sama nga usa ka babaye ang nakaingon sa pagkahagsa sa tawo, usa usab ka babaye ang unang nakasaksi sa banagbanag sa kaluwasan.”

Tungod sa kadako sa misteryo sa pagkabanhaw, gipadayag kini ni Kristo sa hinayhinay nga paagi. Una, nakita ang bato sa pultahan sa lubnganan nga naligid; ikaduha, nakita ang nahibiling panapton nga lino; ikatulo, ang mga babaye gipakitaan sa duha ka anghel; ug hangtod nga ang nabanhaw nga Ginoo na gayud ang nakita sa mga tinun-an.

Usa ka butang ang atong masiguro – kon wala pa mabanhaw si Kristo, dili na unta nato madunggan ang mga apostoles. Atong sayran nga human sa paglansang ni Kristo sa krus, ang mga tinun-an nagkabuang sa pagpanago, uban sa kahadlok nga mahiaguman nila ang susamang kamatayon sa krus. Ang misteryo sa pagkabanhaw, ug wala nay lain, maoy nagtukmod sa mga apostoles nga mogawas pagbalik ug magmaisogon nga mosangyaw mahitungod ni Kristo ug sa Maayong Balita ngadto sa tanang katawhan.

Ang pagkabanhaw sa Ginoo maoy nahimong pundasyon sa atong pagtoo. Sa giingon na ni San Pablo: “Kon si Kristo wala pa mabanhaw, nan walay kapuslanan ang among pagsangyaw, walay bili ang inyong pagtoo. Kon wala mabanhaw si Kristo, nan ang inyong pagtoo ginamagama lang ug nagpabilin pa kamo sa kangitngit ug sa sala. Apan kini ang kamatuoran, si Kristo nabanhaw gikan sa kamatayon, ang unang nahigmata sa tanang nahikatulog” (1 Cor 15:14, 17, 20).

Unsa man ang hagit sa misteryo sa pagkabanhaw kanato karon?

Una, ang pagkabanhaw ni Kristo maoy maghatag og garantiya sa atong kaugalingong pagkabanhaw. Didto sa lubnganan ni Lazaro, gipasalig ni Kristo kang Marta: “Ako ang pagkabanhaw ug ang kinabuhi. Si kinsa kadtong motoo kanako, bisan tuod mamatay, mabuhi sa dayon” (Jn 11:25-26). Sa katapusan sa panahon, si Kristo mopabangon kanato gikan sa kamatayon. Bisan gani karon, kita nga mitoo kaniya nagsugod na og ambit sa tinuod nga kinabuhi uban kang Kristo.

Ug ikaduha, ang pagkabanhaw ni Kristo naghatag kanato sa paglaum ug kadasig haloyo sa tanang mga problema, kasakit ug pag-antos sa kalibutan. Sama sa iyang giingon sa mga babaye nga nagpadulong sa lubnganan, kita karon iyang giingnan, “Ayaw kamo kahadlok!” Ang mga suliran ug kasakit ning kinabuhia magpabilin, apan kita nga may pagtoo magpabilin usab nga masaligon sa panabang sa Dios. Adunay Domingo sa pagkabanhaw human sa Biernes Santo. Adunay kahayag ug kalinaw human sa mga unos sa kinabuhi. Kini ang kamatuoran nga atong gihuptan – si Kristo nagmadaugon batok sa gahum sa kangitngit ug kamatayon. Maglipay kita! Aleluya! Aleluya!

Biernes Santo (B)

Is 52:13-53:12; Heb 4:14-16; 5:7-9; Jn 18:1-19:42

Nagsunod og kamatay ang ilang duha ka anak, ang magulang tungod sa kanser sa utok ug ang manghud sa sakit nga leukemia. Kining nagbangutan nga mga ginikanan nakapangutana sa Dios, “Ngano man Ginoo nga gitugot mo nga mahitabo kini? Nagsimba man kami kanimo ug nagtarong sa among kinabuhi, nganong wala ka man maluoy kanamo?” Ang pari nga miduyog sa kasubo sa managtiayon walay tubag ning mga pangutana.

Sa matag higayon nga adunay mahitabong daotan sa mga tawong matarong, makapangutana gayud kita, “Ngano man Ginoo?” Nasayod kita sa nagkadaiyang hinungdan sa pag-antos sa mga tawo: sakit, katalagman, disgrasya, sala ug kadaotan. Apan, nagpabilin nga misteryo ang tubag sa pangutana, “Ngano man nga gitugot kini sa Ginoo?”

Sa Balaang Kasulatan, atong masayran nga usahay itugot sa Ginoo nga sakiton ang usa ka tawo aron sa pagsulay sa iyang pagtoo ug paghigugma sa Dios. Mao kini ang nahitabo kang Job, nga nahiagum sa daghang kasakitan haloyo sa iyang pagkabuotan. Ang kasakit, bisan gitugot sa Ginoo, wala magagikan Kaniya. Ang pagkawala sa mga bahandi ug kabtangan ni Job, ang kamatayon sa iyang mga anak, ug ang iyang lawasnong mga sakit – kining tanan binuhatan sa yawa. Human mapamatud-i sa Ginoo ang walay paglubad nga gugma ni Job, gibendisyonan niya siya og mas daghan pang kabtangan ug mga anak. Diha sa storya sa kinabuhi ni Job nagmadaugon ang gahum sa katarong batok sa kadaotan.

Ang pag-antos sa tawong inocente nahatagan og mas dakong hulagway diha sa kasakitan ni Kristo. Nag-antos siya dili tungod sa katalagman ug sakit kondili tungod sa kabangis ug kadaotan sa tawo. Si Kristo mismo nagdala sa atong tingog sa dihang siya nakapangutana, “Dios ko, Dios ko, nganong gibiyaan mo ako?” Siya nga Anak sa Dios nakabati usab nga daw siya gipasagdan sa Ginoo sa panahon sa iyang kalisud. Apan bisan pa niini, nagpabilin siyang matoohon ug masinugtanon hangtud sa katapusan – “Dili ang ako, kondili ang imong pagbuot maoy matuman”; “Sa imong mga kamot itugyan ko ang akong kalag”. Pinaagi sa pagkamasinugtanon ni Kristo, gibuntog niya ang gahum sa daotan, kangitngit ug kamatayon.

“Nganong gitugot man sa Ginoo nga mag-antos ang mga matarong?” Magpabilin nga lisud tubagon kining maong pangutana. Apan bulahan kita tungod kay, sa giingon na sa sulat sa taga Hebreo, aduna kitay Labaw'ng Pari nga makasabut sa atong mga pag-antos. Si Kristo mobati sa atong kahuyang ug kalisud kay siya mismo gisulayan sa susamang paagi. Tungog niini, giawhag kita sa Simbahan nga moduol kang Kristo sa panahon sa kasakit ug ihalad ta kaniya ang tanan tang mga pag-antos. Kon magpabilin kitang matoohon ug masinugtanon, mabanhaw kita uban kaniya ug makabaton sa kinabuhing dayon.

Huwebes Santo (B)

Ex 12:1-8, 11-14; 1 Cor 11:23-26; Jn 13:1-15

Ang ebanghelyo nagsaysay mahitungod sa pagpanghugas ni Kristo sa tiil sa iyang mga apostoles. Sa pasiuna ning maong storya, si San Juan miingon: “Si Jesus nasayod nga miabot na ang takna sa iyang pagbiya sa kalibutan ug pag-adto sa Amahan. Gihigugma niya ang tanan nga iyaha ning kalibutan, gihigugma niya sila sa gugma'ng way utlanan ug way makatupong.”

Atong nasayran nga kining pagpanghugas sa tiil gihimo ni Kristo sa gabii una siya namatay. Nabati ni Kristo nga nagkaduol na ang iyang kamatayon ug buot niya nga magbilin og usa ka maayong pagtulun-an o kasugoan sa iyang mga sumusunod. “Kon ako nga inyong Magtutudlo ug Ginoo naghugas sa inyong tiil, kamo usab kinahanglan nga maghugas sa tiil sa usag-usa. Gihatagan ta kamog panig-ingnan, sunda ninyo ang akong gibuhat.”

Sa kultura sa mga Hudeyo, ang paghugas sa tiil maoy trabaho sa usa ka ulipon sa balay. Himoon niya kini aron nga ang tanang tawo nga mosulod sa balay malimpiyohan ug mobati sa kahamugaway. Dinhi atong masabtan ang gibug-aton sa gibuhat ni Kristo. Nagpaubos siya sa iyang kaugalingon aron lamang makahatag og maayong ehemplo sa paghigugma. Ang gugma nga tiunay andam mag-alagad aron nga ang hinigugma makabaton og maayong kinabuhi.

Ang tibuok kinabuhi ni Kristo usa ka kinabuhi sa pag-alagad. Ug kini nahatagan og nindot kaayo nga hulagway diha sa pagpanghugas sa tiil. Dili baya sayon ang pagpahugas sa atong tiil. Maulaw kita kay dali ra kini mahugaw ug manimaho. Ang atong tiil maoy bahin sa atong lawas nga dili nato sayon ipahikap sa uban. Ug malisud usab para kanato ang paghugas sa tiil sa ubang tawo. Mao kini ang dakong hagit sa tinuod nga paghigugmaay. Ang mga pangutana mao kini: Mosugot ka ba nga mahibaw-an sa imong isigkaingon ang mga ngil-ad nga bahin sa imong pagkatawo? Andam ka ba nga magpahugas sa mga salawayong bahin sa imong kinabuhi? Sa laing bahin, andam ka ba usab nga modawat sa mga dili kaayo nindot nga bahin sa kinabuhi sa ubang tawo? Andam ka ba nga motabang kanila sa paglimpyo sa ilang ngil-ad nga mga binuhatan?

Si Kristo nagsugo kanato: “Paghinigugmaay kamo sama nga ako nahigugma kaninyo.” Ang gugma ni Kristo gihatag kanato sa walay kondisyon. Gihigugma kita niya dili tungod kay maayo ug limpiyo kita kondili tungod kay nanginahanglan kita sa tinuod nga gugma. Ug kini mao ang hagit para kanato: Maghinatagay kita sa gugma nga susama sa kang Kristo, kanang gugma nga andam magpaubos ug magsakripisyo para sa kabulahanan sa isigkatawo.

Sa ikaduhang pagbasa, gisaysay ni San Pablo ang iyang nahibaloan mahitungod sa pagtukod ni Kristo sa sakramento sa eukaristiya. Nahitabo ang Katapusang Panihapon nianang gabii nga si Jesus gibudhian, susamang panahon sa iyang pagpanghugas sa tiil. Dinhi atong masabtan nga ang paghinugasay sa tiil usa ka importanteng bahin sa eukaristiya nga saulogon unya sa tanang mga sumusunod ni Kristo. Ang eukaristiya mahimo lamang makahuluganon kon ang mga modawat niini makamao nga mag-alagad sa usag-usa sama sa pag-alagad nga gihimo ni Kristo sa iyang mga sumusunod.

Palm Sunday (B)

Is 50:4-7; Phil 2:6-11; Mk 14:1-15, 47

A spiritual writer commented that the Passion of the Christ is not primarily a story of the sufferings of Jesus but rather of the greatness of his love. The Lord did suffer and his suffering was second to none. But suffering is not necessarily salvific. Jesus' passion had brought salvation to the world because it was a product of his extraordinary love.

We know for a fact that pain and suffering do not always follow from unselfish loving. Some people suffer because of their unmet personal dreams and ambitions; others out of jealousy to the success of others; while some others due to the effects of a vicious life. These kinds of suffering have no salvific value. The suffering of Christ is different because it is a result of his unconditional love for humanity. He accepted the cross and carried it all the way to his death in order to give life to a sinful world.

In the first reading, the prophet Isaiah delivers the third song of the Suffering Servant which explains the salvific value of accepting suffering for God's sake. Suffering is evil and must not be sought for its own sake. And yet when it is accepted out of obedience to God or for the service of one's fellowmen, then suffering indeed becomes special and life-giving.

Saint Paul, in the second reading, describes the personal sacrifices that Christ did for the salvation of all. He humbled himself by becoming like us in everything except sin. He lived the life of a faithful servant of God and he served unselfishly the needs of people. Because he remained obedient until death, God glorified him and bestowed on him the name which is above all names.

As we enter into the most holy of all weeks, let us try to see and reflect deeply on our personal sufferings in the light of the sacrificial acts of Christ. Are our sufferings a product of our love for God or simply a result of unmet personal wants and ambitions? Are we struggling because of a sincere desire to serve the needs of others or simply because of bad conditions in business and work? What causes our worries and anxieties? Do we agonize over the fact that God's will is not observed in our families or simply because our personal wishes are not followed? Are we troubled because we see the difficult conditions of the poor or simply because the neighbor's business is flourishing?

If our struggles and sufferings are offshoots of our great love for God and fellowmen, then we can hope to rise with Christ and share his ultimate victory in heaven.

There is a story told of a young boy whose older brother was in a car crash. The father approached the younger son shortly after the crash and said, “Son, if you will, you older brother needs a blood transfusion in order to live. The doctors have determined that you can provide this blood. Will you provide blood for your brother so that he may live?” The younger son did not hesitate in answering he would indeed help his older brother. Unknown to the little boy was the relative simplicity and safety of the procedure.

The car ride to the hospital was unusually quiet for this normally very talkative little boy. The father, at the same time in the most awkward and difficult position of his entire life, thought best to leave the young boy to his own thoughts. The father and young boy entered the now familiar doors of the town hospital. As the father and son sat in the hospital room, the nurse entered with the needle in hand. She commented how courageous the young boy was, prepared the boys right arm as she had done to hundreds of other patients over the years, and slowly inserted the needle into his arm; the vial began to quickly fill with the young boys blood. After the vial filled, the young boy, with tears in his eyes, turned to his father and asked, “Daddy, how long do I now have before I die?”

(The story is from an unknown author)

Domingo sa Lukay (B)

Is 50:4-7; Phil 2:6-11; Mk 14:1-15, 47

Usa ka magsusulat ang nagkomentaryo nga ang pasyon ni Kristo, una sa tanan, dili mahitungod sa kasakitan sa atong Ginoo kondili sa dakong gugma sa Dios. Si Hesus nagpakasakit ug ang iyang pag-antos hilabihan kadako. Apan ang pag-antos dili sa kanunay makaluwas. Ang kasakitan ni Kristo nagdala kanato og kaluwasan tungod kay kini resulta sa hilabihan kadako niya nga gugma.

Nasayod kita nga dili tanang kasakit ug pag-antos bunga sa dakong gugma. Adunay mga tawo nga mag-antos tungod kay wala nila makab-ot ang ilang mga tawhanong damgo ug tinguha; ang uban masakitan tungod kay nasina sa kahimtang sa uban; ug ang uban mag-antos tungod sa daotan nilang binuhatan. Kining klaseha sa mga pag-antos walay makaluwas nga gahum. Lahi ang kasakitan ni Kristo tungod kay kini bunga sa iyang dakong gugma sa mga tawo. Gidawat niya nga mapaubsanon ang pagbiay-biay, pagdagmal ug bisan ang kamatayon sa krus aron ang katawhan sa Dios makabaton og kinabuhing dayon.

Sa unang pagbasa, si Propeta Isaias nagpadayag sa awit sa Nag-antos nga Sulugoon, diin gipakita ang dakong bili sa pagdawat sa kasakitan tungod ug alang sa paghigugma sa Dios. Ang pag-antos usa ka daotang realidad ug dili angay pangitaon. Apan kon kini moabut ug kinahanglang dawaton para sa kahimayaan sa Dios o para sa kabulahanan sa isigkatawo, kini magdala og kaluwasan.

Si San Pablo, sa ikaduhang pagbasa, naghisgot sa dakong pagpaubos ug pagsakripisyo nga gihimo ni Kristo. Wala niya ipasigarbo nga siya Anak sa Dios, hinuon siya nagpakatawo ug nagpakasama kanato. Nagpuyo siya sama sa usa ka buotan nga sulugoon ug nagmasinugtanon hangtud sa kamatayon. Ug tungod niini, gipasidunggan siya sa Dios Amahan ug ang tanang binuhat sa langit ug sa yuta miyukbo kaniya.

Sa atong pagsulod niining Semana Santa, atong pamalandongan ang atong mga pag-antos uban sa gihimo nga pagpasakit ni Kristo. Kining atong mga kasakit karon bunga ba sa atong paghigugma sa Dios o tungod lang kay dunay mga butang nga wala nato maangkon? Nag-antos ba kita tungod kay nag-alagad kita nga matinud-anon sa isigkaingon o tungod lang sa kapakyasan sa negosyo o trabaho? Unsay may naghatag kanato og kabalaka? Naguol ba kita tungod kay wala maghari ang kabubut-on sa Dios diha sa atong panimalay o tungod lang kay wala matuman ang atong mga kagustohan? Nabalisa ba kita tungod sa kahimtang sa mga kabos o tungod lang kay mas nadato ang atong silingan? 

Kon ang atong mga pag-antos ug kagul-anan bunga sa atong matinud-anon nga paghigugma sa Dios ug sa isigkatawo, makalaum kita nga makauban ni Kristo sa iyang pagkabanhaw ug kadaogan.