32nd Sunday in Ordinary Time (Year B)

1 Hari 17:10-16; Hebreo 9:24-28; Marcos 12:38-44

Duha ka byuda ang nahimong bida sa mga pagbasa karong Domingoha.

Diha sa unang pagbasa, si propeta Elias nangayog tubig ug pan sa usa ka byuda nga iyang nakita nga namunit og lipak. Dihay dakong kagutom atong lugara ug usa na lang ka kan-anan ang nahibilin para sa maong byuda ug sa iyang anak nga lalaki. Apan bisan sa maong kahimtang, ang maong byuda wala modumili sa pagtabang sa propeta nga gigutom. Mitoo siya sa pulong sa propeta nga ang Dios maoy maghatag kanila og probiso ning panahon sa kagutom. Ug tuod man, ang iyang garapon wala mahutdi sa harina ug ang iyang botelya wala mahubsi sa lana hangtod nga natapos ang huwaw sumala sa giingon ni Elias. Ang byuda nakasinati nga ang Dios dili gayod magpasagad  sa tawo nga magbuhat og maayo.

Ang ebanghelyo nagsaysay mahitungod sa laing byuda nga mihalad og duha ka dako didto sa panudlanan sa templo. Para kang Jesus, dalaygon kaayo kining maong byuda tungod kay “gihatag niya ang tanan nga iyaha, ang iyang kabuhian”. Mas bililhon ang halad ning byuda tungod kay naghatag siya gikan sa iyang kakabos, samtang ang kadaghanan naghatag sa ilang mga sobra. Nakita ni Jesus ang pagkamatinud-anon sa byuda diha sa iyang paghalad og sakripisyo sa templo, usa ka butang nga wala niya makita sa uban. Para kang Jesus, ang mga hinalad sa mga magtutudlo sa Balaod walay bili tungod kay sila mga tigpakaaron-ingnon ug daotan ang ilang binuhatan.

Ang kaayo nga gibuhat ning duha ka byuda makapatandog gayod ilabi na kon masabtan nato ang ilang ubos nga kahimtang diha sa katilingban. Sa kultura sa mga hudeyo, ang asawa walay kaugalingong katungod; magsalig lamang siya sa iyang bana. Nga sa ato pa, ang usa ka byuda mawad-an dili lamang sa usa ka bana kondili sa tawo nga iyang gisandigan. Ngano nga nagpabilin man sila nga maayo ug manggihatagon sa isigkatawo ug sa Ginoo taliwala sa ilang kapobrehon? Walay sayon nga tubag ning maong pangutana, apan nasayod kita nga adunay mga tawo nga maayo gayod og kabubut-on bisan sa kalisod sa ilang sitwasyon.

Gi-feature sa usa ka TV program ang usa ka babaye nga volunteer sa relief operation para sa mga biktima sa bagyo. Nahinungan kining maong babaye tungod kay siya usa usab ka biktima sa bagyo ug nagpuyo na karon sa evacuation center. Ang babaye gipangutana: “Unsa may nakadasig nimo sa pagtabang sa relief operation nga ikaw biktima man usab sa bagyo?” Ug ingon niini ang iyang tubag: “Una, angay ako magpasalamat sa Dios tungod kay bisan nawad-an akog balay ug mga kabtangan, ania buhi pa ako. Dili ba mas importante ang kinabuhi kaysa mga butang? Ikaduha, tinuod naglisud ako, apan mas grabe pa ang kalisud sa uban. Daghang mga tawo ang mas tabangonon pa kay kanako.”

Ang maong babaye usa ka tinuod nga sumusunod ni Cristo. Nasayod siya unsa ang mas mahinungdanon sa kinabuhi; nasayod siya nga ang mga kalibutanong butang dili angay pakamatyan. Sama sa duha ka byuda ug sama kang Cristo, kining maong babaye makamao nga malimot sa iyang kaugalingon aron sa pagtabang sa uban. Samtang nagtan-aw ako sa maong babaye didto sa TV, akong nakita kaniya ang panagway sa tawo nga malinawon ug malipayon. Tinuod gayod ang giingon ni Jesus: “Ang mawad-an sa kinabuhi tungod kanako, makakaplag hinuon niini” (Mateo 10:39).

Pamalandong nato kini:

1. Asa man kutob ang atong pagkamanggihatagon? Motabang ba kita bisan sa atong kawad-on o motabang lamang kita panahon sa kahamugaway?
2. Unsa man ang atong ginahalad sa Ginoo – ang ato bang mga salinsalin nga bahandi o ang atong tibuok kinabuhi?
3. Ang atong pagsimba sa Ginoo inubanan ba sa maayong kasingkasing o pakitangtao lamang? Ang atong paghatag og limos sa simbahan dinuyogan ba sa maayo o sa daotan nga binuhatan?