Wis 2:12, 17-20;
Jas 3:16-4:3; Mk 9:30-37
Kinsa man ang
pinakahabog nato? Kinsa man ang labing gamhanan? Kinsa man ang labing tinahod?
Mao kini ang gilalisan sa mga apostoles ni Cristo. Samtang si Jesus nagpadayag
mahitungod sa iyang umaabot nga kasakit, ang iyang mga tinun-an nagsige og
pataasay sa ilang garbo.
Sa daghang
higayon, aduna kitay kinaiya nga sama sa mga apostoles. Gusto ta nga ilhon nga
labing maayo, labing inila, o labing kusgan. Aron mapamatud-an, magsukdanay ta
sa panagway, abilidad, kabtangan, magdadayeg, ug butang nga mahimo. Unya ra ba,
kon molabaw ta, mahimo dayon tang garboso; kon malabwan ta, mahimo dayon tang
masinahon.
Pinaagi sa ebanghelyo,
ang mga apostoles ug kitang tanan nga mga sumusunod karon gipahimangnoan ni Cristo
nga ang tanan natong ipanghambog dinhi sa kalibutan walay kwenta didto sa
langit. Atubangan sa Dios, ang sukdon mao lamang ang gidak-on sa atong gipakita
nga gugma. “Ang bisan kinsa kaninyo nga buot mahimong labing dako kinahanglan nga magpaubos sa
kaugalingon ug mag-alagad sa tanan.” Sa mata sa Ginoo, ang labing dalaygon mao
ang tawo nga maalagaron.
Kinsa man ang
mga tawong angay alagaran? Gihawiran ni Jesus ang usa ka bata ug miingon: “Ang
modawat sa usa ka bata nga sama ini sa akong ngalan, modawat kanako. Ang
modawat kanako, modawat dili lamang kanako kondili sa Nagpadala kanako.” Sa
atong panahon karon, ang mga bata kanunay hatagan sa dakong pagtagad ug pagpangga.
Apan, dili ingon niini ang ilang kahimtang sa panahon ni Jesus. Sa kultura sa
mga Hudiyo, ang mga bata, sama sa mga babaye ug mga ulipon, wala hatagi og bili
ug katungod sa balaod. Para kang Jesus, ang bata maoy simbolo sa mga tawo nga
gamay og tingog sa katilingban – sama sa mga kabos, mga tigulang, mga
masakiton, mga baldado, ug mga pobreng trabahante. Ang mga tawo nga sama kanila
maoy labing nanginahanglan sa atong pagtabang.
Diha sa ikaduhang pagbasa, si Santiago nagpasabut nga
kon ang mga tawo magmapasigarbohon ug magmasinahon, aduna gayoy mahitabong
kagubot nga maoy mahimong hinungdan sa kasakit ug kagul-anan. Ug basi sa
kasinatian diha sa panimalay, kasilinganan ug sa dakong katilingban, adunay
kamatuoran kining giingon ni Santiago. Tungod sa garbo ug kasina, daghan kanato
mag-away ug magdinumtanay sa usag-usa. Apan kon ang mga tawo magsinabtanay ug
magtinabangay, aduna gayoy kalinaw ug kalipay.
Karong adlawa,
gihagit kita nga dili na masina sa bahandi, butang materyal, panagway, ug
talento sa uban. Ang angay nato nga kaibgan mao ang kasingkasing nga maalagaron
nga gihoptan sa pipila ka mga tawo. Makaingon unta kita sa atong kaugalingon,
“Mahisama unta ako kaniya nga matinabangon sa mga nagkinahanglan!”
Atol sa
ika-40 nga tuig nga kasumaran sa pagtukod sa United Nations niadtong 1983, ang
sine nga nag-ulohan “Mother Teresa” gipatan-aw sa mga representante sa mga
nasud nga sakop sa U.N. Human sa pagpasundayag, ang sekretaryo heneral nga si
Javier Perez de Cuellar mitindog aron sa pagpaila ni Mother Teresa. “Ladies and
gentlemen,” misugod siya sa pag-ingon, “I present to you the most powerful
woman in the world.” Unya, ang tanan nga didto mitindog ug mipakita sa ilang
dakong pag-uyon pinaagi sa dugay nga pagpamampak sa ilang mga kamot.
