ALL SOULS' DAY

Wis 3:1-9; Rom 5:5-11; Jn 6:37-40

Dili dali ug dili sayon ang pagwala sa atong kasubo sa kamatayon sa atong mga minahal sa kinabuhi. Daghan kanato dinhi nagbangotan pa sa pagkamatay sa ginikanan, kapikas, igsoon, o higala. Hinoon, daghan usab kanato ang nagpabiling malig-on tungod sa gihuptan nga pagtoo sa pagkabanhaw nga ihatag ni Kristo.

“Mao kini ang kabubut-on sa nagpadala kanako: walay bisan usa sa iyang gihatag kanako nga mawala, ug nga banhawon ko kini sa katapusang adlaw” (Juan 6:36). Ang mga pulong ni Kristo maoy maghatag kanato’g dakong paglaum sa kinabuhing dayon ug sa kaluwasan nga ato unyang maangkon human sa kamatayon. Ang atong patay nga lawas mahimong abo sa sementeryo, apan ang atong pagkatawo makig-uban sa Ginoo sa iyang kahimayaan ug sa kalipay nga walay katapusan. Ang Balaang Kasulatan nagsulat: “Wala pay mata nga nakakita, wala pay dalunggan nga nakadungog, wala pay hunahuna nga nakatugkad unsa kanindot ang giandam sa Ginoo sa tanan nga mahigugma kaniya!” (1 Corinto 2:9).

Ang pundasyon sa atong pagtoo mao si Kristo mismo nga nabanhaw tulo ka adlaw human sa Iyang kamatayon sa krus. Ang kamatayon ug kangitngit nawad-an og gahum batok Kaniya. Tungod niini, matod ni San Pablo, kita nga nabunyagan diha ni Kristo mahiusa uban kaniya sa adlaw sa pagkabanhaw (Roma 6:3-9).

Aron mahimong makahuluganon kining atong pagsaulog sa “Adlaw sa mga Magtutuong Nangamatay”, tulo ka butang ang angay natong himoon. Una, handumon nato ang atong mga kaigsoonan nga nangamatay na – ang ilang kinabuhi, ang ilang maayong panig-ingnan, ug ang atong mabulokong kasinati-an uban kanila. Maghalad kita’g pipila ka pag-ampo para sa kapasayloan sa ilang mga sala. Ug hangyoon ta usab sila nga mag-ampo para sa atong kaluwasan.

Ikaduha, atong tan-awon ug pamalandongan ang kamatuoran sa kamatayon. Tungod sa kahadlok, daghan kanato maglikay sa paghunahuna ug paghisgot mahitungod sa kamatayon. Ang kasagarang mahitabo, moabut ang kamatayon nga dili kita andam. Mas makatabang kanato kon kita modawat sa realidad sa kamatayon, moatubang ug motan-aw niini isip kabahin sa tawhanong kinabuhi. Gani, alang kanatong mga magtotoo, ang kamatayon usa ka mahinungdanong yugto tungod kay kini mao ang panahon sa atong pakighimamat sa Labaw nga Makagagahum. Pinaagi sa maampoong pagpamalandong, matabangan kita sa pagpangandam sa pag-abot sa takna sa atong kamatayon.

Ug sa katapusan, atong ipadayag ang atong dakong pagtoo sa pagkabanhaw diha sa atong pag-ampo ug sa atong kinabuhi. Sa pag-ampo, magpabilin kitang malaumon ug matoohon nga ang Ginoo nag-andam og lugar para sa matag usa kanato didto sa iyang gingharian. Si Kristo mismo ang nag-ingon, “Sa balay sa akong Amahan adunay daghang mga lawak. Mouna ako aron mag-andam og dapit para kaninyo” (Juan 14:1-6). Busa, dili kita magpababilin sa kasubo sa pagkawala sa atong mga minahal. Hinoon, magmasaligon kita nga moabot ang panahon kanus-a kita mahiusa pagbalik kanila. Ug diha sa kinabuhi, ipakita nato ang atong pagtoo sa pagkabanhaw pinaagi sa pagpuyo subay sa mga lakang ni Kristo, kinsa mao ang dalan padulong sa kinabuhing dayon. Dili kita angay nga magkinabuhi nga mura’g walay kamatayon, o magpuyo nga mura’g wala nay ugma. Gani, ang tanan natong buhaton angay natong isipon nga usa ka pagpangandam sa kinabuhing dayon.