PALM SUNDAY (YEAR C)

Is 50:4-7; Phil 2:6-11; Lk 22:14-23:56

Karong adlawa gitawag og “Domingo sa Lukay”. Atong bendisyonan ang mga lukay sa dili pa ang Misa aron paghandum sa katawhan sa Herusalem nga nagdala og mga lukay aron pagsugat nga mahinangpon kang Hesus didto sa ilang siyudad. Apan, gitawag usab kining maong adlaw og “Domingo sa Pagpasakit” tungod kay diha sa Misa ato usab nga gihandum pagbalik ang pagsalikway ug pagkondena nga nasinati ni Hesus sa mga kamot sa mga Hudiyo. Subo palandungon nga ang katawhan nga nidawat kang Hesus mao usab ang katawhan nga nisalikway kaniya.

Ang “liturhiya sa mga lukay” ug ang “liturhiya sa pagpasakit” maghulagway lamang sa dili makanunayon natong pagsanong kang Kristo. Usahay, atong dawaton si Hesus sa atong kinabuhi; sa ubang panahon ato siyang isalikway ug dili paminawon. Ang pangutana mao kini: Unsa may hinungdan ning pag-usab-usab sa atong pagsunod kang Kristo? Nganong dili man makanunayon ang atong pagpakig-uban kaniya?

Usa ka posible nga hinungdan mao ang pagkalaog sa tawo. Ang katawhan sa Herusalem adunay linaog nga tinguha sa pagdawat kang Hesus. Interesado sila kaniya tungod kay nadunggan man nila ang mga milagro nga iyang gihimo. Gidawat nila si Hesus tungod kay nagtoo sila nga ang kaayohan nga iyang gibuhat sa uban, buhaton usab niya sa Herusalem. Daghan ang naghunahuna nga siya mao ang hari nga magluwas kanila gikan sa mga banyagang Romano. Apan, sa dihang nasuta nila nga si Hesus moluwas sa paagi nga lahi sa ilang gusto, ila siyang gitalikdan. Gani, ang katawhan wala na diha sa dihang si Kristo nanginahanglan sa ilang pagpakig-uban.

Kita aduna usay kalaog sama sa katawhan sa Herusalem. Usahay, atong isipon ang Ginoo nga murag emergency unit. Mosangpit lang ta niya kon anaa kita sa kalisod, o sa panahon nga adunay problema. Pero, sa kalipay ug kahamugaway, maglisod kita’g pangitag panahon sa Ginoo ug sa Simbahan. Kon dapiton ta sa Dios sa pagpangalagad sa iyang katawhan, dili gani kita maminaw.

Ang lain nga posibleng rason sa pag-usab-usab sa tawo mao ang kahadlok sa kalisod ug pag-antos. Nausab ang baroganan sa katawhan sa Herusalem sa dihang nasabtan nila nga ang pangagamhanan nagtinguha sa pagdakop ug pagpatay kang Hesus. Taliwala sa pagpanglutos, dili na sila gusto nga mailhan nga sumusunod ni Kristo. Bisan si Pedro, sa kahadlok, nipanghimakak na kang Hesus.

Usahay, kita sama usab kang Pedro ug sa katawhan sa Herusalem. Gusto ta nga molikay sa mga pagsuway, hagit, ug pakigbisog sa atong pagsunod kang Kristo. Moapil lang kita sa mga kalihokan sa Simbahan kon kini hamugaway ug kon kita dili mahasol. Apan, dili na kita manginlabot kon kita tawgon na sa pagbarog sa kamatuoran, o paglihok alang sa kaayohan sa mga kabos ug dinaugdaog. Malimot kita nga ang debosyon ug pagsimba mahimo lamang makahuloganon kon kini ubanan sa pagpangalagad ug paglihok alang sa kaayohan sa tanan.

Aduna pa gyoy laing posibleng hinungdan ngano nga mausab ang tawo sa iyang pagsunod kang Kristo. Kini mao ang kakulang sa pagsalig. Daghan sa mga Hudiyo nga nitagbo kang Hesus didto sa Herusalem nitoo sa iyang mga milagro, pero ang ilang pagsalig kaniya dili lig-on. Sa dihang si Hesus nagpakita nga siya andam nga makigbatok sa mga kadagkoan sa mga Hudiyo ug sa mga Romano, nahadlok ang iyang mga sumusunod. Unsa ra may mahimo niya batok sa mga kadagkoan sa templo ug sa gobyerno? Wala sila mosalig nga si Hesus adunay gahum labaw sa tanang mga butang ug nga siya lamang ang makaluwas kanila batok sa sala ug kamatayon.

Pila ba ka higayon nga nagkulang usab kitag pagsalig sa makaluwas nga gahum ni Kristo? Mag-ampo kita kon aduna kitay pangayoon, pero kon ang atong pag-ampo dili dayon dunggon, magsugod dayon kitag duhaduha kon ang Ginoo anaa ba. Sa panahon sa mga aksidente ug katalagman, mangutana ta kon ang Dios magpakabana ba. Ang atong kakulang sa pagsalig sa Dios maoy magdala kanato ngadto sa mga patoo-too ug sa mga tambalan. Pagkagamay sa atong pagtoo! Kon nidawat kita nga si Hesus Anak sa Dios ug nga siya ang Hari sa uniberso, nganong ato mang hagiton ang iyang kabubut-on? Kon nitoo ta nga siya ang Maayong Magbalantay, o Manggiloloy-ong Amahan, nganong mabalaka pa man kita?

Ning panahon sa Semana Santa, ang Simbahan nagdasig kanato sa pagpamalandong sa pagkadios ni Hesus, ug sa pagpasalamat kaniya tungod sa iyang pagpakita kanato unsa ang tinuod nga anak sa Dios? Tulo ka butang ang atong hataga’g pagtagad:

Una, ang tinuod nga anak sa Dios mao siya nga makamaong maghunahuna sa uban ug dili laog. Bisan sa pinakalisod niyang kahimtang, si Hesus nagpadayon sa paghunahuna sa kaayohan sa uban: iyang gidasig ang mga tinun-an (Lukas 22:28-30), gi-alam-alaman ang mga babaye sa Herusalem (23:27-31), gipasaylo ang mga nagpasakit kaniya (23:34), ug gisaara’g kaluwasan ang nagbasol nga tulisan (23:42-43).

Ikaduha, ang tinuod nga anak sa Dios andam nga mag-antos para sa kaayohan sa uban. Si Hesus nasayod nga sa iyang pagsulod sa Herusalem tabla ra nga iyang gitugyan ang kaugalingon sa kasakitan, nga magdala kaniya sa hinanaling kamatayon. Pero, si Hesus wala mahadlok sa pagsulod sa siyudad ni David tungod kay nabati niya nga kinahanglan niyang dasigon ang mga tawo sa pagdawat sa maayong balita kalabot sa paghari sa Dios.

Ug sa katapusan, ang tinuod nga anak sa Dios mao siya nga mohatag sa iyang kinatibuk-ang pagsalig sa Ginoo. Si Hesus nagpabiling lig-on samtang siya nag-atubang sa pinakadakong pagsuway sa iyang kinabuhi. Didto sa tanaman sa Getsemane, si Hesus gipaningot og dugo samtang siya nag-ampo sa lawom nga paagi: “Amahan, kon mahimo kuhaa kining kupa sa kasakit kanako; apan, dili ang ako kondili ang imong kabubut-on maoy matuman (Lukas 22:42). Unya, human sa mga oras sa garabeng kasakitan didto sa krus, si Hesus misinggit sa makusog nga tingog, “Amahan ko, sa imong mga kamot itugyan ko ang akong kalag” (Lukas 23:46). Aniay Anak nga nagpabiling masaligon sa iyang Langitnong Amahan kutob sa katapusan.