Wis
1:13-15; 2:23-24; 2 Cor 8:7, 9, 13-15; Mk 5:21-43
Ang
pari gipaadto sa ospital aron mag-ampo para sa usa ka masakiton. Dako
ang iyang kakurat sa dihang iyang nahibaloan nga ang masakiton ug ang
iyang pamilya dili man diay mga Katoliko kondili mga sakop sa laing
relihiyon.
Human
sa iyang pagpangadye, gibati sa pari ang dakong kalipay nga nahatagan
siya aning talagsaong kahigayonan nga mag-ampo para sa usa ka tawo
nga adunay laing pagtoo. Natandog usab siya sa gipakita sa pamilya
nga pagsalig kaniya.
“Asa
man diay tuod ang inyong pastor?” nangutana ang pari.
Ug
mitubag ang anak sa masakiton: “Naa ra man siya padre sa iyang
balay. Wala lang namo siya paanhia kay nahadlok mi nga matakdan siya
sa among amahan nga adunay sakit nga TB.”
Ang
ebanghelyo nagsaysay mahitungod sa duha ka milagro nga gihimo ni
Jesus. Ang una mao ang pagpabuhi og balik sa usa ka batang babaye nga
anak sa dato nga opisyal sa sinagoga. Ug ang ikaduha mao ang paghatag
og katumanan sa pag-ampo sa usa ka kabos nga babaye nga nag-antos sa
dili normal nga pagdugo sulod sa 12 na ka tuig.
Sa
kaso sa batang babaye, ang amahan maoy miadto kang Jesus ug
nagpakilooy nga ayohon ang iyang pinalanggang anak. Ang dakong pagtoo
ni Jairo maoy nakatandog ni Jesus nga magpabalik sa kinabuhi sa bata.
Sa laing bahin, ang babaye nga gitalinug-an nangandoy na lang intawon
sulod sa iyang kasingkasing nga makadawat og kaayohan sa iyang
balatian. Dili man siya makahangyo ni Jesus tungod kay ang iya
mismong relihiyon nag-isip man kaniya nga mahugaw. Ang balaod hugot
kaayo nga nagdili sa usa ka babaye nga may talinugo nga moduol o
mohikam sa laing tawo tungod kay siya makatakod. Busa, kining pobreng
babaye nangamuyo na lamang sa hilom: “Kon makahikap lang ko sa
iyang bisti, mamaayo gayod ako”. Pero, sa dihang nakakita og gamay
nga kahigayonan, ang babaye nagmaisogon sa paghikap sa bisti sa
Magtutudlo. Ug sa wala damha, ang iyang dakong pagtoo sa makaluwas
nga gahum ni Jesus nakahatag kaniya og kaayohan sa iyang balatian.
Sa
makausa pa, atong makita sa ebanghelyo ang kadako sa kalooy ni Jesus
para sa mga tawo nga nag-antos. Nangutana siya kinsa ang mihikap
kaniya dili tungod kay nasuko siya nga dunay nakapahimulos sa iyang
gahum kondili tungod kay gusto niya nga mailhan ang tawo nga
nanginahanglan sa iyang panabang. Gusto ni Jesus nga ipabati sa maong
tawo nga wala siya mag-inusara sa iyang pag-antos. Atong sayran nga
ang mga masakiton haduol kaayo sa kasingkasing sa Dios. Sa sambingay
sa Katapusang Paghukom, si Jesus nakighiusa sa tanang mga masakiton
pinaagi sa pag-ingon, “Nasakit ako ug miduaw ka kanako”.
Sa
pagkaamgo niya sa nahitabo, nangurog ang babaye sa kahadlok tungod
kay gatoo siya nga nasuko kaniya ang Ginoo. Apan, si Jesus miingon
kaniya: “Anak, ang imong pagtoo nakaayo kanimo. Lakaw nga malinawon
ug dalha ang imong kaayohan.” Wala gyod magpakita si Jesus og bisan
gamay na lang nga kasuko. Wala gani siya mabalaka mahitungod sa
balaod nga nag-isip kaniya karon nga mahugaw human siya mahikam sa
babaye. Hinoon, nalipay siya nga aniay pobre nga babaye nga nagpakita
og dakong pagtoo ug nakadawat og kaayohan.
Didto
sa balay ni Jairo, ang mga tawo mibugalbugal kang Jesus sa iyang
pag-ingon nga ang bata nahikatulog lamang. Sigurado man sila nga
patay na ang bata. Apan, si Jesus wala manumbaling kanila ug
gigunitan niya ang kamot sa bata dayon og ingon: “Talitha
kumi”, nga sa ato pa, “Inday, bangon”. Dihadiha, ang bata
mibakod ug mipasopaso atubangan sa mga tawo. Daghang mga teologo ang
nagkomentaryo nga kining pagpabalik ni Jesus sa kinabuhi sa bata
(sama sa iyang gihimo kang Lazaro) maoy usa ka pasiuna sa iyang
pagabuhaton kanatong mga sumusunod sa adlaw sa paghukom.
Pinaagi
niining liturhiya kita gidasig nga magpabilin nga malig-on ug
masaligon sa panahon nga kita magluya ug masakit. Dili nato angay
isipon ang sakit nga bayad sa atong mga sala tungod kay bisan ang mga
matarong masakit man gihapon. Dili ta kini sabton nga silot gikan sa
Dios tungod kay ang Ginoo dili man mabangis ug madinumtanon. Ang
unang pagbasa nagpasabut nga ang sakit ug kamatayon dili gikan sa
Dios kondili sa pagkamasinahon sa yawa. “Wala mugnaa sa Dios ang
kamatayon. Dili siya malipay sa pagkalaglag sa mga buhi.” Ang yawa
maoy nagdala sa kasakit ug kamatayon dinhi sa kalibutan. Apan, dili
kita angay nga mahadlok tungod kay si Cristo nagmadaugon batok sa
gahum sa kangitngit ug sa kamatayon. Kita nga motoo ug mosunod sa
iyang mga lakang, bisan tuod mamatay, mabanhaw uban kaniya.
Sa
panahon nga kita masakit, dili usab nato angay nga isipon nga ang
Dios nagpasagad kanato. Diha sa ebanghelyo, ang mga masakiton
gihigugma sa Dios ug gihatagan og kahupayan sa ilang mga pag-antos.
Si Pope John Paul II nahimong masakiton sa dugay nga panahon, apan
basi sa iyang kasinati-an, siya nakaingon gihapon nga ang mga
masakiton mao ang pinakabililhon nga mga sakop sa lawas ni Cristo.
Ang
ehemplo sa kalooy ug gugma nga gipakita ni Cristo para sa mga
masakiton angay nga magdasig kanato sa paghatag og sakto nga
pag-alima sa atong mga igsoon nga may balatian. Ang mga masakiton
nanginahanglan og medikal nga pagtagad, apan labaw sa tanan,
nanginahanglan sila sa atong pakig-uban ug pakighigala.
Manghinaot
kita nga pinaagi niining ebanghelyo, ang mga doktor, nurses ug uban
pang mga caregivers, mapahinumduman nga diha sa ilang pag-atiman sa
mga masakiton ug himalatyon, gihatagan sila og dakong kahigayonan nga
makaalagad sa Labawng Makagagahom.
