2ND SUNDAY OF LENT (YEAR C)

Gen 15:5-12, 17-18; Phil 3:17-4:1; Lk 9:28-36

Usa ka 50 anyos nga babaye ang gidala sa ospital aron maoperahan ang daot nga kasingkasing. Samtang siya gipakatulog pinaagi sa anesthesia, ang anghel sa kamatayon mipakita kaniya. Sa tumang kahadlok, gipangutana niya ang anghel kon panahon na ba sa iyang kamatayon. Apan ang anghel sa kamatayon miingon kaniya, “Relax lang misis kay duna ka pay 30 anyos sa imong kinabuhi ning kalibutan.”

Nagmalamposon ang operasyon sa kasingkasing sa babaye. Apan wala dayon siya mogawas sa ospital. Nagpatawag siyag doktor nga mopataas sa iyang ilong, mopakuha sa bilbil sa iyang lawas ug mopaputi sa iyang panit. Sa iyang hunahuna, puslan man nga duna pa siyay 30 anyos ning kalibutanan, magpa-sexy lang una siya.

Human sa duha ka semana, pwerte nang gwapaha sa maong babaye ug andam na siya mogawas sa ospital. Apan sa unsa bang pagkahitaboa nga samtang nagpaabot siya sa iyang driver didto sa may gate sa ospital, naligsan man siya sa ambulansya ug namatay.

Didto sa langit nakita niya ang anghel sa kamatayon. Iya dayon kining gisukmatan sa pag-ingon: “Nganong namatay man ko nga nag-ingon ka man nga duna pa koy 30 anyos sa kalibutan?” Ug mitubag ang anghel sa kamatayon, “Unsaon man nga sa sobra nimong kagwapa, wala nako makabantay nga ikaw diay tong naligsan sa ambulansya!”

Asa man nato gibasi ang atong “self-worth” o paghatag og bili sa kaugalingon? Daghang kanato nagbasi sa atong tawhanong bili diha sa panagway o panggawas nga anyo. Kon makaporma kita, nindot kaayo ang atong pamati ug ganahan ta makig-atubang sa mga tawo. Pero og dili gani ta maka-ilis o dili makapangarte, ikaulaw nato ang atong kaugalingon. Tungod niini, ang uban kanato mogasto og dako aron lang magpabilin ang kaanyag o kaambongan. Adunay magparetoke sa ilong, kolor sa panit, kilay, ug uban pang bahin sa lawas aron mogwapa o mogwapo.

Apan dili baya maayo nga isandig nato ang atong “self-worth” diha sa atong panagway tungod kay ang atong kaambong o kagwapa lumalabay lang. Unsa naman unya ang mahitabo kon kita masakit o matigulang na? Mawala ba diay ang atong dignidad kon kita manimaho nang yuta o mangunot na?

Ang uban kanato mobasi sa “self-worth” diha sa bahandi ug kabtangan; ang uban diha sa achievements o nakab-ot nga dungog. Pero, sama sa kaanyag, kining tanan usab lumalabay lang. Unsa naman lay mahitabo kon mapobre ta o mapakyas ta sa atong gimbuhaton? Nagpasabut ba kini nga wala na kitay hinungdan?

Diha sa ebanghelyo, atong nasayran nga ang “self-worth” ni Kristo gibasi sa usa lamang ka kamatuoran – nga siya Anak sa Dios. Sa dihang siya gibunyagan ni Juan sa suba sa Jordan, nadungog ni Hesus ang tingog gikan sa langit nga nag-ingon, “Ikaw ang akong Anak, nalipay ako pag-ayo kanimo.” Kining mga pulonga maoy naghatag kang Kristo og kusog nga mosugod, mopadayon ug motiwas sa iyang misyon sa kalibutan.

Niadtong nilabay nga Domingo, ang ebanghelyo nagsaysay kanato giunsa pagtintal sa yawa si Hesus. Ang yawa miingon, “Kon ikaw anak sa Dios, buhata kining bato nga pan…” “Kon ikaw anak sa Dios, lukso niining hataas nga pangpang…” Klaro kaayo nga gusto sa yawa nga hagiton ang pagtoo ni Hesus. Gusto niya nga magduda si Hesus sa iyang pagka-Anak sa Dios. Daw sama niini ang hagit: Kon tinuod ka nga anak sa Dios, ngano nga gigutom ka man o nag-antos? Ngano nga wala ka may gahum ug dili inila? Sa iyang pagdumili sa mga tintasyon sa Yawa, gipakita ni Hesus nga ang iyang pagka-Anak sa Dios wala magdepende sa kalibutanong bahandi, gahum ug dungog.

Karong domingoha, atong nadungog nga didto sa usa ka bukid, samtang si Hesus nag-ampo, nausab ang iyang panagway atubangan sa iyang mga suod nga higala, ug diha na usay tingog nga gikan sa langit nga nagkanayon, “Kini mao ang akong Anak, paminawa ninyo siya.” Sa makausa pa, kining mga pulonga maoy naghatag ni Kristo og dugang kusog sa pagtiwas sa iyang misyon, bisan tuod nameligro pag-ayo ang iyang kinabuhi.

Unsa man ang hagit ning maong ebanghelyo sa atong kinabuhi karon?

Sa dihang kita gibunyagan sa Simbahan, kita nahimo usab nga sinagop nga mga anak sa Dios. Ang atong pagka-anak sa Dios usa ka grasya tungod kay wala nato kini bayri o trabaho-i. Gihimo kita sa Dios nga iyang mga anak bisan wala pa kita magpakita nga kita angayan sa maong dungog. Ug kini mao ang atong pinakadakong bili. Dinhi nato angayan ibasi ang atong “self-worth” tungod kay kini ra ang butang nga dili gayod mawala kanato o makawat sa uban. Bisan mawala na kanato ang atong bahandi, kaanyag, gahum o kusog, magpabilin kitang mga pinanggang mga anak sa Dios.

Ang yawa dili gusto nga kita motoo sa atong pagka-anak sa Dios. Matag karon ug unya, mohimo siya’g mga lakang aron kita magduda sa atong pagka-anak sa Dios. Buhaton niya kini pinaagi sa pagpasulod ning mga pangutana sa atong hunahuna: “Kon tinuod ka nga anak sa Dios, ngano nga nag-antos ka man o gigutom?” “Ngano nga aduna ka may kapakyasan o kapildihan?” “Ngano nga aduna ka may sakit o kamatayon?” “Ngano nga mitugot man ang Dios nga mamatay o mawala ang imong minahal sa kinabuhi?” Kon dili kita magmabinantayon o magmalig-on, molampos ang yawa sa pagpatoo kanato  nga dili gayod kita pinalanggang mga anak sa Dios.

Ning panahon sa Kwaresma, ang Simbahan magpahinumdum sa dakong gugma sa Dios kanato nga Iyang gipakita pinaagi sa Iyang Anak nga si Hesu-Kristo. Diha sa makaluwas nga buhat ni Hesus, kita gipabati sa Dios sa Iyang gugma nga walay makatupong ug walay katapusan. Ang panahon sa Kwaresma gihatag kanato aron kita makapamalandong sa kadaogan nga nagpaabut kanato human sa mga pag-antos ug kamatayon ning kalibutan. Haloyo sa mga problema ug pagsulay sa kinabuhi, adunay nagpaabot kanato nga kadaogan ug kinabuhing dayon uban sa Ginoo.

Ang dakong misteryo sa “Transfiguration” (pagkausab sa panagway ni Hesus) maoy Diosnong pamaagi sa pagpalig-on sa mga sumusunod ni Kristo. Niadtong tungora, nagpadulong sila sa Jerusalem ug didto ila unyang masaksihan ang makalilisang nga pag-antos ug kamatayon ni Kristo, nga makapatay-og, kondili gani makapagun-ob, sa ilang pagtoo. Niadtong higayona, ang mga tinun-an nanginahanglan og inspirasyon nga kasandigan ug kalaoman. Ug kini mao ang dakong bili sa misteryo sa Transfiguration. Kadtong talagsaong nahitabo sa hataas nga bukid maoy usa ka pasiunang pagpakita sa umaabot nga pagkabanhaw ni Kristo ug sa Iyang kadaogan batok sa gahom sa kangitngit, sala ug kamatayon. Ang Transfiguration maoy naghatag og kusog ug kaisog sa mga tinun-an sa pag-atubang sa nagsingabot nilang pagsulay, katalagman ug kamatayon.

Sa kinabuhi, makasinati usab kita og lainlaing mga krus ug pagsulay, ug ang uban niini lisod kaayo nga pas-anon. Apan bisan pa man niini, kita nagatoo sa Pagkabanhaw ug sa kinabuhing dayon. Sama sa mga unang tinun-an ni Hesus, nagasalig kita nga muabot ang adlaw sa atong kadaogan uban kang Kristo. Ug sa takna sa kamatayon, kini nga pagtoo gihapon ang maghatag kanato og kusog ug kaisog. Ang tanan dili matapos sa kamatayon, kondili sa kinabuhing dayon; dili sa kaulawan, kondili sa kahimayaan. Kon kita pagasakiton uban kang Kristo, kita mabanhaw uban kaniya. Ang ikaduhang pagbasa nagpahinumdum: “Ang atong lugar tua sa langit, ug didto nato mahimamat ang atong Manunubos, si Hesu-Kristo atong Ginoo. Usbon niya ang atong lawas, hinimo nga sama niya, sanag tungod sa himaya, pinaagi sa iyang gahom nga nagbuntog sa tanan”  (Fil 3:20-21).

Pamalandongan nato kini:

1. Unsa man ang mga panghitabo sa atong kinabuhi karon nga nakapadiskurahe kanato, o nakatandog sa atong pagtoo sa gugma sa Dios?

2. Asa man kita motoo – sa yawa ba, nga maoy amahan sa tanang bakak, o kang Kristo, nga naghalad sa iyang kinabuhi alang sa atong kaluwasan?