22ND SUNDAY IN ORDINARY TIME (YEAR C)

Sir 3:17-18, 20, 28-29; Heb 12:18-19, 22-24; Lukas 14:1, 7-14

Duha ka kanding ang nag-abot sa tunga-tungang bahin sa usa ka taytayan. Ang maong taytayan hinimo sa punoan sa lubi ug “one-way” lang. Ulahi na sa dihang naamgohan ning duha ka kanding nga sila nakababag sa usag-usa diha sa taytayan. Misulay sila sa pag-atras apan dili nila mahimo. Gisulayan usab nila nga moagi sa ilang isigkakilid, apan dili kini posible. Kon ilang pugson, mangahagbong sila. Busa, nagtinotokay na lang silang duha. Milabay ang daghang oras hangtod nga naluya na sila diha sa taliwala sa taytayan. Tungod sa kaluya, ang usa ka kanding napugos sa pagpungko. Ug mao na lamang ang iyang pagkakurat sa dihang ang laing kanding nakakitag kahigayonan sa paglukso sa iyang ibabaw ug sa paglabang sa pikas bahin sa taytayan. Wala madugay, siya usab nakalabang sa maong taytayan.

Ang estorya ning duha ka kanding maghatag kanato og mahinungdanong leksyon sa kinabuhi. Kon kita dili makamaong magpaubos, dili gayod kita motulin sa kinabuhi. Matanggong ug mapreso kita sa atong pagpakigkumpetinsya, pagpakiglantogi, pagpakigbugno, o kaha pagpakigdumot sa isigkatawo.

Ang hiyas sa pagkamapaubsanon gihatagan ni Hesus og dakong bili diha sa iyang pag-ingon: “Ang magpataas sa iyang kaugalingon, ipaubos; apan ang magpaubos sa iyang kaugalingon, ipataas.” Kining maong panultihon gisulti ni Hesus human niya masaksihi ang lihok sa mga tawo nga nanambong sa usa ka kombira. Iyang nakita nga nag-inilogay ang mga bisita sa pinalabing mga lamisa sa kombera. Para kang Kristo, ang pagkamapahitas-on dili maayo ug magdala sa tawo og kaulawan.

Kon atong hinuklogan pag-ayo, adunay dakong kamatuoran ang gitudlo ni Hesus. Ang tawo nga bintahuso, mapahitas-on, o hambogero, likayan sa katawhan. Apan, ang tawo nga mapaubsanon maoy daygon sa kadaghanan. Usahay, tungod kay gusto kita nga mosikat, manghambog kita. Pero sa atong pagpanghambog, mahimo na hinoon kitang ngil-ad sa mga mata sa tawo.

Ang mga psychologists mopasabot kanato nga ang hambogero usa ka tawo nga daghan og “insecurities”, kulang sa atensyon ug pagdayeg. Busa, manghambog siya aron ma-recognized ug ma-affirmed. Gusto niya nga makahibalo ang mga tawo kon kinsa siya ug kon unsa usab ang iyang mahimo. Apan, atong mabantayan nga kasagaran sa mga tawo nga tinuod nga abilidiran dili hambogero, kalma ug dili magpasikat. Kadto hinoong mga tawo nga igo-igo ra og abilidad, kusog kaayo manghambog. Kasagaran usab nga tinuod nga dato simple lang kon mopostura. Kini hinoong igo-igo ra ang kadato, hilabihan kon moporma.

Si Ponso usa ka tawo nga simple kung moporma, kalmado mosulti ug magpohoypohoy lang kon magtindog. Samtang kini si Berto usa ka tawo nga hambogero, pormado kanunay, mapahitas-on ang tingog ug tuyhad kaayo og binarugan. Usa ka adlaw niana, nalabyan ni Berto si Ponso nga nagbarog daplin sa iyang basakan. Sa walay pupanagana, mipasingit dayon og storya si Berto: “Ponso, ngano bang lain ka mag binarogan. Panundog nako nga pinatuyhad, ayaw pagpunay og bakobako. Mura man kag mahadlok og tawo.” Unya, sa kalma nga pagstorya, mitubag si Ponso: “Berto,

tan-awa ra ang mga uhay sa basakan. Ang mga uhay nga nagyukog mao kadtong daghan kaayo’g bunga; apan ang mga uhay nga nagtul-id lang mao kadtong gamay o walay bunga.”

Ang pagkamapaubsanon usa ka hiyas nga angay gayod natong huptan. Ang libro ni Sirac nagtambag: “Anak, pagpaubos diha sa tanan mong buhaton ug ang mga tawo malipay niini labaw pa kaysa tighatag og mga gasa. Kon ikaw mahimong dako ug labaw sa tanan, pagpabiling mapaubsanon ug kahimut-an ka sa Dios.” 

Unsa may atong himoon aron malikayan ang pagpanghambog o pagkamapahitas-on?

Una sa tanan, importante kaayo nga atong ilhon ug dawaton ang kaugalingong katakus ug kahuyang. Ang unang pabasa nagkanayon, “Ayaw sulayi pagsabot ang mga butang nga malisod ra kaayo alang kanimo, ug ayaw pangitaa ang mga butang nga dili makab-ot sa imong katakos.” Tinuod man nga aduna kitay tagsa-tagsa ka mga gasa o talento ug angay kitang magpasalamat sa Dios niini. Pero, angay usab natong dawaton nga kita limitado sa atong mga mahimo. Dili nato mabuhat ang tanan; manginahanglan usab kita og panabang. Kon masabtan nato kini, dili na kita angayng manghambog tungod kay nasayod kita nga manginahanglan usab kitag tabang sa uban.

Sa katapusan, kinahanglan natong dawaton nga atubangan sa Ginoo kitang tanan mga makasasala. Kitang tanan nanginahanglan sa kalooy ug pasaylo sa Dios. Kita ang mga “kabos, bakol, ki-ang, ug buta” nga gidapit sa Ginoo sa dakong kombira didto sa langit. Ang mga Pariseo gisaway ni Hesus tungod kay nagtoo sila nga sigurado na silang maluwas. Nasayod sila sa balaod ug nagsalig sila nga pinaagi sa ilang pagpaningkamot pagsunod niini makab-ot nila ang kaluwasan. Ilang gikamenusan ang mga walay grado ug giisip nila sila nga mga makasasala. Nalimtan nila nga kon wala ang panabang sa Dios, bisan sila dili usab maluwas. Bisan pag unsa kita kadato, bisan pag unsa kita kahalangdon atubangan sa mga tawo, apan kon walay Ginoo dili kita magmalipayon ug dili usab kita maluwas. Kon masabtan lamang nato kini, atong madawat nga dili gayod kita angayan manghambog tungod kay kitang tanan nagdepende sa kalooy sa Dios.

Pamalandongan nato kini:

1. Sa unsa mang mga paagiha nga kita nahimong hambugero? Unsa man ang mga posibleng hinungdan sa atong pagpanghambog?

2. Unsa may atong buhaton aron malikayan nato ang pagpanghambog ug pagpataas sa kaugalingon?